.

Στο κελί.


Ένας ανεπαίσθητος, στεριανός αέρας, κινεί τα πυκνά κλαδιά της ελιάς, πίσω απ’ το κεφάλι μου. Μπροστά, βλέπω απ’ το τζάμι γυμνή τη μουριά, να σηκώνεται στο λαμπερό, μεσημεριάτικο γαλάζιο. Μαλάκωσε ο καιρός. Και η μέρα μεγάλωσε.

Κλείνω τα μάτια. Όταν ξυπνάω, ο ήλιος είναι ακόμα ψηλά.

Βγαίνω στο χτήμα και περιδιαβαίνω. Οι μυγδαλιές άνθισαν.

Κίτρινη θάλασσα ως πέρα οι βρούβες. Η μανιταρομάνα ψήλωσε και ξεχώθηκε απ’ τη γη. Η πρώτη παπαρούνα.

Δεν χρειάζεται καν παλτό. Ρίχνω πάνω μου το κόκκινο καρό σκωτσέζικο πόντσο. Ζεστό είναι.

.






.

Βράδυ

.

Διαβάζω τις ποιητικές συλλογές του Χ.Α.

«Σηκώθηκαν πολύ τα τείχη που ήξερε

η καρδιά μου

Κανείς δε θέλει πιά ν’ αλλάξει τη σιωπή.

Μπροστά σε πόρτες που δεν άνοιξαν

καλύτερα να σκέφτομαι και να σωπαίνω.

Εύκολα τώρα δεν καρπίζει η λατρεμένη

γή. Στα σκοτεινά δειπνούν οι κόποι.

Όπου κι αν πάει, ταπεινωμένος επιστρέφει

μέσα μου ο στρατός της νιότης.»

.

.

που πιο ταπεινωμένος, δεν γίνεται...

μα εγώ, δες, «τα δέχομαι όλα» !

Τα κλείνω. Βγαίνω έξω με το σκυλί.

Είναι απίστευτο ότι ο έναστρος ουρανός φαίνεται τόσο καθαρός !

Λάμπει ολάκερος από πάνω μου ! αστράφτει, λες, μες τη σκοτείνια ...

Να θυμηθώ να ρωτήσω τον Χρήστο,

πώς σκέφτηκε κι έγραψε εκείνον το στίχο, που λέει πως με ανέθρεψες με τους λεπτούς τρόπους των μυστικών !

Απίστευτος στίχος !

Προχτές Παρασκευή, μας διάβασε ποιήματά του σε έναν χώρο ιδιαίτερο !

Φτιάχτηκα και μόνο με το χώρο !

.
.

Κυριακή πρωί

.

Χαρά Θεού !

Όταν πεθάνω, ξέρω ότι η ψυχή μου θα τριγυρίζει πάνω απ’ τα αγαπημένα χωράφια.

Στις πλαγιές της Μέσης Κέρκυρας με τα σκούρα κυπαρίσσια – κυπαρισσάκι μου ψηλό, ποιά βρύση σε ποτίζει; -, στον Άγιο Μάρκο, να βλέπω από πάνω τις ελιές που κατεβαίνουν στη θάλασσα, στους Δελφούς, όπου το φως διαχέεται μαγικά ανάμεσα στα βουνά, στο χτήμα με τις τριανταφυλλιές του πατέρα μου, σε τούτο δω το χτήμα όπου το βράδυ μετράω τ’ αστέρια και στις κορφούλες του Υμηττού .

Δε θέλω ποτέ να χάσω αυτήν την ομορφιά απ’ τα μάτια μου.

Περπάτησα σήμερα σε χαμηλούς λόφους. Μικρά πανιά στη θάλασσα κι ένα εκκλησάκι αμπαρωμένο. Καταμεσήμερο και στον ουρανό θολό το φεγγάρι. Είπα θα το αναρτήσω, με την ευχή κάποτε να σ’ έφερνε κατά δω το βήμα σου.

.

Η google, μετά τους βυθούς και τις παλιές μηχανές, απόψε ανάρτησε καρδιές !

«Θά πενθώ πάντα -- μ’ακούς; -- γιά σένα,
μόνος, στόν Παράδεισο

Θά γυρίσει αλλού τίς χαρακιές
Τής παλάμης, η Μοίρα, σάν κλειδούχος
Μιά στιγμή θά συγκατατεθεί ο Καιρός

Πώς αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι

Θά παραστήσει ο ουρανός τα σωθικά μας
Καί θά χτυπήσει τόν κόσμο η αθωότητα
Μέ τό δριμύ του μαύρου του θανάτου.


ΙΙ.

Πενθώ τόν ήλιο καί πενθώ τά χρόνια που έρχονται
Χωρίς εμάς καί τραγουδώ τ’ άλλα πού πέρασαν
ΕΑΝ είναι αλήθεια

Μιλημένα τά σώματα καί οί βάρκες πού έκρουσαν γλυκά
Οί κιθάρες πού αναβόσβησαν κάτω από τα νερά
Τά "πίστεψέ με" και τα "μή"
Μιά στόν αέρα , μιά στή μουσική

Τα δυό μικρά ζώα, τά χέρια μας
Πού γύρευαν ν’ ανέβουνε κρυφά τό ένα στό άλλο»

Πώς μπόρεσες να φύγεις ;

Μα πάλι λέω, αν αυτό θέλησες να κάμεις, αν θέλησες να φύγεις, είναι τότε καλώς καμωμένο.

«περνώ από τα πράγματα, όπως το παιδικό

κεφαλάκι από τα χέρια που το βλογούν :

τα δέχομαι όλα.»

.

.

.

.

.

.