Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2018

πήγαμε με την τριανταφυλλίτσα μου και την Αγγ. θέατρο.
"Λαλαλώ και ρεπετέ" στο Θέατρο της ημέρας.
Όσο το σκέφτομαι, η υπόθεση του έργου είχε πάρα πολλά καλά στοιχεία...

Παλεύω... Τα παλεύω όλα...



Παρασκευή 26 Οκτωβρίου 2018

ακούω τους ήχους σου.
όταν κοιμάμαι, μέσα στη σιωπή σε ακούω στα πόδια του κρεββατιού να κινείσαι. 
να χτυπάς την ουρά σου στο ξύλινο πάτωμα. να αλλάζεις πλευρό. να τεντώνεσαι.
να πλένεσαι ασταμάτητα με μανία μες τη νύχτα, χλαπ χλαπ η γλώσσα σου.
καμμιά φορά, ακούω στην ησυχία τις πατουσίτσες σου πάνω στα πλακάκια.
αυτές τις πατουσίτσες που στις κορόϊδευα, στις έλεγα χοντρές και χωριάτικες.

όταν γυρίζω σπίτι απ' έξω κι ανοίγω την πόρτα, περιμένω ν' ακούσω τη γκρίνια, τα σιγανά μουγκρητά σου, γιατί έλειπα τόσες ώρες... κι όταν ήσουνα θυμωμένος, μου φώναζες με την καραυγή του lupo, του πατέρα σου... ουουουουουουουουου...

όταν ακούω έξω γαυγίσματα σκυλιών, περιμένω αυτόματα να απαντήσεις. δεν σ' ακούω και ξαφνιάζομαι...





Τετάρτη 24 Οκτωβρίου 2018

τα φύλλα του φθινόπωρου σκέπασαν τις πλάκες, πάνω απ' το μικρό σου μνήμα.
καλύτερα έτσι.
να σε προστατεύουν οι παλιές πλάκες, οι φυλαγμένες απ' το πατρικό μας...
να σε προστατεύουν τα κόκκινα , τα κίτρινα, τα καφετιά φύλλα του φθινόπωρου...
να σε προστατεύει η αρσενική φιστικιά. απ' τα κλαδιά της κάθε άνοιξη γονιμοποιούνταν όλες οι φιστικές...
τώρα που μπαίνει χειμώνας, θα πέσουν τα φύλλα των δέντρων 
κι εγώ πρωί, μεσημέρι, βράδυ, θα μπορώ να βλέπω τη γωνίτσα σου
το καλοκαίρι, κάτω απ' τα ψηλά δέντρα θά χεις σκιά

παρακολουθώ τα σπουργίτια που στέκονται στα κλαδιά, πονετικά κοντά σου,
τα κοτσύφια με το κίτρινο ράμφος τους
και που και που καμμιά μαύρη κίσσα - σαν την καρδιά μου μαύρη







Τετάρτη 17 Οκτωβρίου 2018

Στο σπίτι, δέκα χρόνια τώρα όταν μιλούσαμε, δεν είπαμε ποτέ τη λέξη "Πάμε!"
Λέγαμε όλοι "Πι Αλφα Μι Εψιλον"
Αν κάποιος έκανε το λάθος κι έλεγε "Πάμε!", εσύ έπαιρνες κατ ευθείαν στο στόμα το λουρί , πήγαινες και στεκόσουνα στην πόρτα και περίμενες...
Ήσουνα τόσο έξυπνος! Πολύ έξυπνος. Όχι επειδή ήσουνα δικός μου, όχι επειδή η αραπίνα με το αραπόπουλο κι η κουκουβάγια με το κουκουβαγιόπουλο, αλλά επειδή ήσουνα αληθινά έξυπνος.
Από τον τόνο της κάθε φωνής ήξερες πάντα τι γινόταν. Πού φυσούσε ο άνεμος. Προς τα πού πήγαιναν τα πράγματα...
Ήξερες να διακρίνεις αλλά και να κάνεις το καλό, το κακό, την πονηριά, τη ζαβολιά, τη φιλία, την αγάπη.
Άλλοτε φερόσουν σαν ένα μικρό, ζωηρό, σκανταλιάρικο, καμμιά φορά ζηλιάρικο παιδί κι άλλοτε, ειδικά τώρα που μεγάλωνες, φερόσουν όπως ένας σοφός γέροντας. Διακριτικός. Ευγενής. Φιλικός. Κοινωνικός. Αληθινός. Υπομονετικός. Αγαπησιάρης. 
Καλοσύνη είχες. Ήσουν καλύτερος από έναν καλό άνθρωπο. 
Αξιοπρεπής. Περήφανος. Ντρεπόσουνα. Κανα δυό, τρείς φορές μέσα στα χρόνια, που γιά κάποιον λόγο σου ξέφυγαν τα κακά μέσα στο σπίτι, εγώ το πήρα είδηση  από τον τρόπο που ντρεπόσουνα... Κατέβαζες το κεφάλι και ντρεπόσουνα... Ποτέ δε χρειάστηκε να σε μαλώσω.
"Αγορίνα μου" σε έλεγα.

Πάντα, όταν έβγαινα εδώ γύρω, σε έπαιρνα μαζί μου, γιατί σου άρεσε να βγαίνουμε έξω. Η αληθινή σου απόλαυση όμως, εκείνο που περίμενες όλη μέρα, ήταν ο βραδινός μας περίπατος. Γιά δέκα χρόνια, με κάθε καιρό, τρία τέταρτα ως μιά ώρα βραδυνό περπάτημα, όλα τα μύριζες, όλα τα κατούραγες, με τράβαγες πάντα να πάμε προς την πλατεία, όπου σου άρεσε να κάθεσαι να χαζεύεις τα μεγάλα παιδιά. Τα λάτρευες αυτά τα παιδιά και τη φασαρία τους. Τα κοίταγες εκστατικός. Ήθελες να στεκόμαστε στην πλατεία εκεί κοντά τους και τα παρακολουθούσες με θαυμασμό να φωνάζουνε, να καπνίζουνε, να χειρονομούν... 
Σου άρεσε να σε χαϊδεύουν στο δρόμο. Να σε καμαρώνουν. Σου άρεσε που στεκόμαστε και κουβεντιάζαμε με τους γνωστούς μας.
Όταν βγαίναμε από την πόρτα μας, κρατούσες ψηλά το κεφάλι, σήκωνες ψηλά την ουρά σου, έπαιρνες αποφασιστικά το λουρί στα δόντια και με τράβαγες. Ήσουν περήφανος. Νόμιζες ότι εσύ με βγάζεις έξω βόλτα...

Ξέρω καλά, πως δεν θέλεις να είμαι στενοχωρημένη, αλλά είναι μεγάλη αλλαγή στη ζωή και μου λείπει πολύ, Φελουπί μου, η βραδυνή μας βόλτα...




Κυριακή 14 Οκτωβρίου 2018

Αφού scripta manent, κρατάω την τελευταία - τελευταία συνταγή με τη μνήμη χαρτιού, 
χαρτί πιασμένο με μαγνητάκια πάνω στο ψυγείο, μόλις ξυπνήσω η πρώτη έννοια μου.
Γιά να μην τύχει και το χάσω, περνάω στην ηλεκτρονική μνήμη.


Δευτέρα 1 Οκτώβρη 2018

Πρωί
- Lumaren 1/2 χάπι, 1/2 ώρα προ φαγητού, γιά όσο παίρνει Prezolon

- ΦΑΓΗΤΟ

- Vibramycin 1 χάπι με γεμάτο στομάχι, γιά 1 μήνα, έως 1 Νοεμβρίου
- Prezolon 2 χάπια x 3 μέρες (έως και την Πέμπτη)
                   1 χάπι x 3 μέρες (έως και Κυριακή)

Μεσημέρι
- Ultra levure 1 την ημέρα, έως 1 Νοέμβρη

Βράδυ
- Lumaren 1/2 χάπι, 1/2 ώρα προ φαγητού, γιά όσο παίρνει Prezolon

- ΦΑΓΗΤΟ

- Vibramycin 1 χάπι με γεμάτο στομάχι, γιά 1 μήνα, έως 1 Νοέμβρη
- Prezolon 2 χάπια x 3 μέρες (και Πέμπτη)
                   1 χάπι x 3 μέρες (και Κυριακή)
μόνο βράδυ 1 χάπι x 3 μέρες (και Τετάρτη)
μόνο βράδυ 1/2 χάπι x 3 μέρες (και Σάββατο)
Τέλος θεραπείας 
κ. τ. Θ. Δ !


(και πώς να σου δίνω τα χάπια με γεμάτο στομάχι, αφού δεν ήθελες να φας;... όλο κάτι σκαρφιζόμουνα και σε ξεγελούσα, γιά να σε ταϊσω μιά μπουκιά...)

Εσύ κι εγώ, τα καταφέραμε μαζί μονάχα γιά τρείς μέρες, έως και την Πέμπτη 4 Οκτώβρη, Prezolon 2 χάπια x 3 μέρες.

Την Παρασκευή το πρωί με άκουγες, μα δεν στεκόσουν όρθιος. 
Σε πανικό εγώ, σε σήκωσε η Σ αγκαλιά, κατευθείαν σε γιατρό με το αυτοκίνητο της Αιμ. 
Ταραχή στο ιατρείο, εσύ χωρίς καθόλου σφυγμό, σου κοπάνησαν 3 απανωτές ενέσεις και κατευθείαν στο νοσοκομείο. 
Όταν σε έβαλαν στο φορείο του νοσοκομείου εσύ ΔΑΚΡΥΣΕΣ. 
Πώς γίνεται και δάκρυσες ; Τι κατάλαβες και δάκρυσες ; Τι κατάλαβες και δάκρυσες ; 
Από ανημπόρια δάκρυσες, μικρέ μου, ή κατάλαβες το τέλος; Κι εγώ η άσχετη, εγώ ο βλάξ, που δεν κατάλαβα... ήλπιζα... 
Συνήλθες λιγάκι με τον ορό που σου πέρασαν, κι εγώ ήλπιζα...

Το ίδιο απόγευμα, Παρασκευή 5 Οκτώβρη, εσύ ανήμπορος, ξαπλωμένος πάνω στο φορείο, με τα μάτια μισόκλειστα, με κοίταζες πάντα. 
Σου μίλαγα γλυκά και σε χάιδευα. Η Σ. κι εγώ σε χαϊδεύαμε ασταμάτητα. 
Σου έλεγα τα ονόματα, που πάντα όταν τα άκουγες χαιρόσουνα... τα ονόματα των παιδιών που αγαπούσες... Με άκουγες, μισάνοιγες τα μάτια μα δεν μπορούσες να κινηθείς.
Ώσπου σε πήραν οι γιατροί γιά την μετάγγιση αίματος. Ήλπιζα.
Με χάδια έφυγες μέσα απ' τα χέρια μου.
Μετά τις 9 το βράδυ χτύπησε το τηλέφωνο. "Λυπάμαι, δεν έχω να σας πω καλά νέα..."
Δεν άντεξες.
Με χάδια σε μεγάλωνα 11 χρόνια.
Με χάδια έφυγες μέσα απ' τα χέρια μου.
 







Παρασκευή 12 Οκτωβρίου 2018

Ο θείος Σταύρος νόμιζε ότι σε λέμε "Φελούπεν". Δεν τον διορθώσαμε ποτέ. 
Τον αφίναμε να σε λέει "Φελούπεν".

Καθόμαστε κοντά στο αναμμένο τζάκι, πάνε τώρα μερικά χρόνια, κι εσύ κούναγες την ουρά και τον κοίταζες με τα όμορφα καστανά σου μάτια.

Έσκυψε λίγο, σε χάϊδευε και σου είπε: "Φελούπεν παιδί μου, όσο είμαι εγώ εδώ, να μη φοβάσαι τίποτα! Όσο είμαι κοντά σου, παιδί μου, δεν θ' αφίσω ποτέ να σε πειράξει κανένας!"

Και κοίτα τώρα, καλό μου μωρό, κοίτα τώρα, εσύ έφυγες απ' την αγκαλιά μου την περασμένη Παρασκευή, σήμερα Παρασκευή οκτώ.
Απόψε, πρίν λίγο, Παρασκευή οκτώ, ο θείος Σταύρος έφυγε κι αυτός...
Δεν είναι απίστευτο ; Μου μοιάζει απίστευτο !

Είχε μπέσα ο θείος Σταύρος, αγόρι μου. Αυτό που έλεγε το εννοούσε... Φελουπάκο μου, να μη φοβάσαι πιά... Μικρέ μου, μη μου φοβάσαι τίποτα ! Δεν θ΄αφίσει ποτέ να σε πειράξει κανένας !...









Τρίτη 9 Οκτωβρίου 2018

" Ο ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΣ ΤΟΥ ΚΟΒΕΝΑΝΤ"

(KIDNAPPED)

ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ
ΤΟΥ
ΝΤΑΒΙΝΤ ΜΠΑΛΦΟΥΡ

ΚΑΤΑ ΤΟ ΣΩΤΗΡΙΟ ΕΤΟΣ 1751


ΠΩΣ ΤΟΝ ΑΡΠΑΞΑΝ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΗΓΑΝ ΜΑΚΡΙΑ

ΤΙ ΤΡΑΒΗΞΕ Σ' ΕΝΑ ΕΡΗΜΟ ΝΗΣΙ

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΟΥ ΣΤΟΥΣ ΑΓΡΙΟΥΣ ΧΑΙΛΑΝΤΕΡΣ

Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΑΛΑΝ ΜΠΡΕΚ ΣΤΙΟΥΑΡΤ

ΚΙ ΑΛΛΟΥΣ ΠΕΡΙΒΟΗΤΟΥΣ ΒΟΥΝΙΣΙΟΥΣ ΓΙΑΚΩΒΙΤΕΣ

ΚΑΘΩΣ ΚΙ ΟΛΑ ΟΣΑ ΤΡΑΒΗΞΕ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ ΤΟΥ 

ΤΟΥ ΕΜΠΕΝΕΖΕΡ ΜΠΑΛΦΟΥΡ ΑΠ' ΤΟ ΣΩΟΥ

ΠΟΥ ΜΕ ΑΠΑΤΗ ΕΙΧΕ ΠΑΡΕΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΟΝΟΜΑ


ΤΙΣ ΕΓΡΑΨΕ Ο ΙΔΙΟΣ , ΚΑΙ ΤΙΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΕΙ

Ο
ΡΟΜΠΕΡΤ ΛΟΥΙΣ ΣΤΗΒΕΝΣΟΝ




Βρήκα αυτό το βιβλίο ανάμεσα σε νεανικά μας βιβλία. Τώρα μόλις... δεν είναι πολλή ώρα...
Άκουσα ξάφνου ένα ΚΛΙΚ μέσα στο μυαλό μου... το κλασσικό βιβλίο, που ψάχνω χρόνια τώρα, αυτό με τη Σκωτία και τα Χάϊλαντς, αυτό που έχω γυρίσει όλα τα μεγάααααλα βιβλιοπωλεία της Αθήνας, με τους μικρούουουουους πωλητές, όπου κανείς μα κανείς δεν μπόρεσε να με βοηθήσει, "ένα κλασσικό νεανικό βιβλίο, βρε παιδιά, ίσως του Ρόμπερτ Λούις Στήβενσον, ένα βιβλίο που μιλάει γιά Σκωτία και Χάϊλαντς...", με κοίταζαν άπαντες με απορία...

Κοιτάζοντας σήμερα τα βιβλία του αδερφού μου, το βλέπω ανάμεσα και το μυαλό μου κάνει ένα ΚΛΙΚ... "Λες να ' ναι αυτό, το βιβλίο που ψάχνω;"
Το ανοίγω. Το ξεφυλλίζω. Το ξαναξεφυλλίζω. 
Φυσικά, ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ! ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ !

Οι περιπέτειες του Ντάβιντ Μπάλφουρ, η Σκωτία, οι Χαϊλάντερς, τα Χάϊλαντς και... ο Ρόμπερτ Λ. Στήβενσον !

τι αληθινή ανακούφιση !

το έχω παρατηρήσει πολλές φορές, σε περιόδους μεγάλης θλίψης, κάποιος μου στέλνει πάντα μιά μικρή παρηγόρια στη ζωή... πάντα όμως !...
κι όπως είμαι τώρα, δεν είναι λίγο πράγμα, διόλου δεν την περιφρονώ αυτή τη "μιά μικρή παρηγόρια στη ζωή..."







θελω ν αρχισω να γραφω το ημερολογιο "χωρις εσενα"
αλλα δεν ξερω αν το αντεχω



Κυριακή 7 Οκτωβρίου 2018


όταν δεν κοιμάμαι, κι όποιες ώρες δεν δουλεύω, 
κάνω τις αναπνοές του ανώδυνου τοκετού.
είναι σκληροί οι πόνοι. δεν μαλακώνουν.