τα φύλλα του φθινόπωρου σκέπασαν τις πλάκες, πάνω απ' το μικρό σου μνήμα.
καλύτερα έτσι.
να σε προστατεύουν οι παλιές πλάκες, οι φυλαγμένες απ' το πατρικό μας...
να σε προστατεύουν τα κόκκινα , τα κίτρινα, τα καφετιά φύλλα του φθινόπωρου...
να σε προστατεύει η αρσενική φιστικιά. απ' τα κλαδιά της κάθε άνοιξη γονιμοποιούνταν όλες οι φιστικές...
τώρα που μπαίνει χειμώνας, θα πέσουν τα φύλλα των δέντρων 
κι εγώ πρωί, μεσημέρι, βράδυ, θα μπορώ να βλέπω τη γωνίτσα σου
το καλοκαίρι, κάτω απ' τα ψηλά δέντρα θά χεις σκιά

παρακολουθώ τα σπουργίτια που στέκονται στα κλαδιά, πονετικά κοντά σου,
τα κοτσύφια με το κίτρινο ράμφος τους
και που και που καμμιά μαύρη κίσσα - σαν την καρδιά μου μαύρη