χαρτί πιασμένο με μαγνητάκια πάνω στο ψυγείο, μόλις ξυπνήσω η πρώτη έννοια μου.
Γιά να μην τύχει και το χάσω, περνάω στην ηλεκτρονική μνήμη.
Δευτέρα 1 Οκτώβρη 2018
Πρωί
- Lumaren 1/2 χάπι, 1/2 ώρα προ φαγητού, γιά όσο παίρνει Prezolon
- ΦΑΓΗΤΟ
- Vibramycin 1 χάπι με γεμάτο στομάχι, γιά 1 μήνα, έως 1 Νοεμβρίου
- Prezolon 2 χάπια x 3 μέρες (έως και την Πέμπτη)
1 χάπι x 3 μέρες (έως και Κυριακή)
Μεσημέρι
- Ultra levure 1 την ημέρα, έως 1 Νοέμβρη
Βράδυ
- Lumaren 1/2 χάπι, 1/2 ώρα προ φαγητού, γιά όσο παίρνει Prezolon
- ΦΑΓΗΤΟ
- Vibramycin 1 χάπι με γεμάτο στομάχι, γιά 1 μήνα, έως 1 Νοέμβρη
- Prezolon 2 χάπια x 3 μέρες (και Πέμπτη)
1 χάπι x 3 μέρες (και Κυριακή)
μόνο βράδυ 1 χάπι x 3 μέρες (και Τετάρτη)
μόνο βράδυ 1/2 χάπι x 3 μέρες (και Σάββατο)
Τέλος θεραπείας
κ. τ. Θ. Δ !
κ. τ. Θ. Δ !
(και πώς να σου δίνω τα χάπια με γεμάτο στομάχι, αφού δεν ήθελες να φας;... όλο κάτι σκαρφιζόμουνα και σε ξεγελούσα, γιά να σε ταϊσω μιά μπουκιά...)
Εσύ κι εγώ, τα καταφέραμε μαζί μονάχα γιά τρείς μέρες, έως και την Πέμπτη 4 Οκτώβρη, Prezolon 2 χάπια x 3 μέρες.
Την Παρασκευή το πρωί με άκουγες, μα δεν στεκόσουν όρθιος.
Σε πανικό εγώ, σε σήκωσε η Σ αγκαλιά, κατευθείαν σε γιατρό με το αυτοκίνητο της Αιμ.
Σε πανικό εγώ, σε σήκωσε η Σ αγκαλιά, κατευθείαν σε γιατρό με το αυτοκίνητο της Αιμ.
Ταραχή στο ιατρείο, εσύ χωρίς καθόλου σφυγμό, σου κοπάνησαν 3 απανωτές ενέσεις και κατευθείαν στο νοσοκομείο.
Όταν σε έβαλαν στο φορείο του νοσοκομείου εσύ ΔΑΚΡΥΣΕΣ.
Πώς γίνεται και δάκρυσες ; Τι κατάλαβες και δάκρυσες ; Τι κατάλαβες και δάκρυσες ;
Από ανημπόρια δάκρυσες, μικρέ μου, ή κατάλαβες το τέλος; Κι εγώ η άσχετη, εγώ ο βλάξ, που δεν κατάλαβα... ήλπιζα...
Συνήλθες λιγάκι με τον ορό που σου πέρασαν, κι εγώ ήλπιζα...
Το ίδιο απόγευμα, Παρασκευή 5 Οκτώβρη, εσύ ανήμπορος, ξαπλωμένος πάνω στο φορείο, με τα μάτια μισόκλειστα, με κοίταζες πάντα.
Σου μίλαγα γλυκά και σε χάιδευα. Η Σ. κι εγώ σε χαϊδεύαμε ασταμάτητα.
Σου έλεγα τα ονόματα, που πάντα όταν τα άκουγες χαιρόσουνα... τα ονόματα των παιδιών που αγαπούσες... Με άκουγες, μισάνοιγες τα μάτια μα δεν μπορούσες να κινηθείς.
Ώσπου σε πήραν οι γιατροί γιά την μετάγγιση αίματος. Ήλπιζα.
Με χάδια έφυγες μέσα απ' τα χέρια μου.
Μετά τις 9 το βράδυ χτύπησε το τηλέφωνο. "Λυπάμαι, δεν έχω να σας πω καλά νέα..."
Δεν άντεξες.
Με χάδια σε μεγάλωνα 11 χρόνια.
Με χάδια έφυγες μέσα απ' τα χέρια μου.
Όταν σε έβαλαν στο φορείο του νοσοκομείου εσύ ΔΑΚΡΥΣΕΣ.
Πώς γίνεται και δάκρυσες ; Τι κατάλαβες και δάκρυσες ; Τι κατάλαβες και δάκρυσες ;
Από ανημπόρια δάκρυσες, μικρέ μου, ή κατάλαβες το τέλος; Κι εγώ η άσχετη, εγώ ο βλάξ, που δεν κατάλαβα... ήλπιζα...
Συνήλθες λιγάκι με τον ορό που σου πέρασαν, κι εγώ ήλπιζα...
Το ίδιο απόγευμα, Παρασκευή 5 Οκτώβρη, εσύ ανήμπορος, ξαπλωμένος πάνω στο φορείο, με τα μάτια μισόκλειστα, με κοίταζες πάντα.
Σου μίλαγα γλυκά και σε χάιδευα. Η Σ. κι εγώ σε χαϊδεύαμε ασταμάτητα.
Σου έλεγα τα ονόματα, που πάντα όταν τα άκουγες χαιρόσουνα... τα ονόματα των παιδιών που αγαπούσες... Με άκουγες, μισάνοιγες τα μάτια μα δεν μπορούσες να κινηθείς.
Ώσπου σε πήραν οι γιατροί γιά την μετάγγιση αίματος. Ήλπιζα.
Με χάδια έφυγες μέσα απ' τα χέρια μου.
Μετά τις 9 το βράδυ χτύπησε το τηλέφωνο. "Λυπάμαι, δεν έχω να σας πω καλά νέα..."
Δεν άντεξες.
Με χάδια σε μεγάλωνα 11 χρόνια.
Με χάδια έφυγες μέσα απ' τα χέρια μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου