Τρίτη 22 Φεβρουαρίου 2011

.

Έπρεπε να κάνω κάποιες επιλογές απ’ το βιβλίο.

Δύο ή τρείς.

Το διάβασα προσεκτικά, όλην την εβδομάδα, σημειώνοντας. Διάλεξα πέντε ατόφια πολιτικά κομμάτια, αυτά που με εξέφραζαν καλύτερα, με την προοπτική να επιλέξω στο τέλος τα δύο, με την εις άτοπον απαγωγή.

- ο χειμώνας του 46 και οι άθλιες συνθήκες ζωής – όπως άκουσα πολλές φορές να διηγούνται άνθρωποι από την οικογένειά μου αλλά και άλλοι διάφοροι, συγγραφείς κ.τ.λ…

- έναν μονόλογο, όπου μέσα εμπεριέχεται θαρρώ όλη η σύγχρονη ιστορία

- την περιγραφή της Μακρονήσου, δηλώσεις μετάνοιας και υπογραφή από αρκετούς πολίτες. Αυτό το κομμάτι το διάλεξα γιατί απενοχοποιεί τους πολίτες που υπέγραψαν.

- την πρώτη μέρα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και

- την τρίτη, τελευταία μέρα της εξέγερσης.

Ο Γ. μου ζήτησε να βρω οπωσδήποτε κι ένα αισθηματικό απόσπασμα.

Έτσι, τα κομμάτια γίνανε έξι.

Μπόρεσα εύκολα να απομονώσω αυτά που χρειαζόμουνα, αλλά βρέθηκα μπρος σε μια δυσκολία, που δεν την είχα υπολογίσει .

Δυσκολία που πηγάζει από μέσα μου κι απ’ τον τρόπο, ως φαίνεται, που έχω διαχειριστεί τον εαυτό μου.

Τα πάω μια χαρά με τον χειμώνα του 46, αλλά όταν φτάνω στα αποσπάσματα απ’ το Πολυτεχνείο καθώς και στα αισθηματικά γράμματα, τρέχουν τα μάτια μου μαύρο δάκρυ.

Μάλιστα. Αυτό συμβαίνει. Δάκρυ κορόμηλο. Κι αν το καταγράφω τώρα εδωδά, είναι μην κατά τύχη μπορέσω να το χαλαρώσω, να το χωνέψω με κάποιον τρόπο, να χωνέψω, να εξαφανίσω και να εξαλείψω ολωσδιόλου τα μέσα μου, για να μπορέσω να ανταποκριθώ με αξιοπρέπεια.

Κάνω ασκήσεις. Στέκω μπροστά σε έναν καθρέφτη και κουνάω το δάχτυλο στον εαυτό μου. Παίρνω βαθειές εισπνοές, εκπνοές. Μου ξανακουνάω το δάχτυλο. Θυμωμένα. Αγριεμένα. Τσαντισμένα.

Μετά, με καλοπιάνω. Τρυφερά, στοργικά, κοριτσίστικα.

«ρίχνοντας χάμω τη μορφή μου
για να καλύψω την ταπείνωσή μου»

.

.

.

.

.

.


Δεν υπάρχουν σχόλια: