.

μανιταρομάνα

.
.

κι άλλω λογιώ μανιτάρια

.

.

ετοιμάζονται σιγά σιγά κι οι μαργαρίτες

.

.
Στο κελί.


Ένας ανεπαίσθητος, στεριανός αέρας, κινεί τα πυκνά κλαδιά της ελιάς, πίσω απ’ το κεφάλι μου. Μπροστά, βλέπω απ’ το τζάμι γυμνή τη μουριά, να σηκώνεται στο λαμπερό, μεσημεριάτικο γαλάζιο. Σκληρή παγωνιά κάνει.

Κλείνω τα μάτια. Όταν ξυπνάω, έξω είναι νύχτα. Ένα καθαρό φως στο σκοτάδι. Ίσως περνάει χαμηλά αεροπλάνο. Δεν υπάρχει αεροπλάνο ακίνητο! Άστρο είναι. Άστρο του παγωμένου, νυχτερινού Φλεβάρη.


Σκέφτομαι στο μαξιλάρι μου, ότι χτες, που έτυχε να αναφερθούμε στην θεατρική παιδεία, συνέβη ο βανδαλισμός στο θέατρο της οδού Φρυνίχου.

Σκέφτομαι πως το αυγό έχει σπάσει.
Το αυγό του φιδιού.

Ο χτεσινός βανδαλισμός ένα σύμπτωμα είναι κι αυτός.

Συμβαίνουν πιά, αρκετά συχνά τέτοια, μαλακότερα ή και πολύ χειρότερα περιστατικά.

Έχει σπάσει το αυγό. Φαινόταν εδώ και χρόνια ότι θα συμβεί. Ε, συνέβη.


Απασφάλισε ο κόσμος. Έτσι τον κάνανε τον κόσμο. Εθισμένο. Στη βία. Σε διάφορα... Στην τηλεόραση (να μην υποτιμούμε διόλου τη δύναμή της, στην ελληνική κοινωνία...), στη βλακεία, στη φτήνεια, στις κολλημένες ιδέες - ή καλύτερα στις ΜΗ ιδέες...

Παραφροσύνη. Ομαδική ζούρλια.
Χάϊλ ! -το πιάσαμε το υποννοούμενο...-


ΟΣΟΙ ΜΠΟΡΟΥΝ, ΟΠΟΙΟΙ ΜΠΟΡΟΥΝ, ΑΣ ΒΑΛΟΥΜΕ ΠΛΑΤΗ.


Ο καθείς με τη σκέψη του, με τη δουλειά του,με το παράδειγμά του, με την τέχνη του, με τη σπουδή του, με το χαρακτήρα του, όχι με τις αστικές ψευδοηθικές, μα με την ηθική που υποστηρίζει τον άνθρωπο, στο χώρο όπου βρίσκεται ο καθείς, με τη λαλιά του, ο καθείς με τα όπλα του...


Στην κρίση, ας υποστηρίξουμε ο ένας τον άλλο.
Είναι πολύ επικίνδυνο το δόγμα «ο σώζων εαυτόν σωθήτω».

Θα μείνω εδωδά απόψε. Εδώ, γνωρίζω σχεδόν κάθε χορτάρι, με το μικρό του όνομα...
Ήσυχη παγωνιά του Φλεβάρη.
. . . . . .