βρίσκομαι σταθερά υπό την επήρεια της μουσικής.
δεν είναι ότι δεν μπορώ ή ότι δεν ξέρω να κάμω αλλιώς... και ξέρω άλλα πολλά και μπορώ άλλα, μόνο που, απλά, αυτή είναι μία σταθερή, συνειδητή επιλογή μου και αυτό θέλω να κάνω, να βρίσκομαι σταθερά υπό την επήρεια μουσικής.
παιδιόθεν ή μάλλον από τότε που άρχισα να καταλαβαίνω...

αυτός είναι και ένας σοβαρός λόγος, που ετούτος εδώ ο τόπος με ε-μάγεψε.
η μαζική κουλτούρα των ανθρώπων στη μουσική.
το έχω ξαναπεί, δεν υπάρχει αυτό πουθενά αλλού στη γη, απ' όσο τουλάχιστον μπορώ να γνωρίζω... πουθενά !
ακόμα και στην μητρόπολη της μουσικής, την Βιέννη, όπου ο κόσμος έχει εθιστεί μαζικά στην ακρόαση "καλής" μουσικής, ακόμα κι εκεί δεν υπάρχει κουλτούρα ΕΝΕΡΓΗΣ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ όλων  σε μουσικά σχήματα !
αυτό που συμβαίνει σ' αυτόν εδώ τον τόπο το θεωρώ μοναδικό φαινόμενο . σχεδόν κάθε σπίτι διαθέτει ερασιτέχνη ή επαγγελματία οργανοπαίκτη !
κάθε οικογένεια θεωρεί υποχρέωσή της, τιμή της και καμάρι της και απόλυτη προτεραιότητά της να εκπαιδεύσει τα παιδιά από μικρά σε κάποιο μουσικό όργανο. και τα παιδιά, ανεξάρτητα από ό, τι άλλο κάνουν,  ακολουθούν με απόλυτη φυσικότητα και προσήλωση τον δρόμο της μουσικής.
ακούγεται τρελό και μπορεί να είναι και τρελό, αλλά αυτό συμβαίνει.

τα πρώτα χρόνια που ήμουν εδώ - έρχομαι επί 20 συνεχή χρόνια - τα καλοκαίρια τριγύριζα βουρλισμένη από χωριό σε χωριό και παρακολουθούσα τις μουσικές τους εκδηλώσεις.
στην πλατεία του χωριού, στην αυλή του σχολείου, στον αυλόγυρο της εκκλησίας, τσι πηγάδες κοντά, τσι σκάλες, στα καντούνια, στα πάρκα, στα πάλκο, τσι στράτες, τσι πλαταίες.
μαντολίνα, κιθάρες, τρομπέτες, σαξόφωνα, κόρνα, χορωδίες, καντάδες, άριες, αριέτες, bel canto, συμφωνική μουσική,   αλλά και άλλα, όλα σχεδόν τα είδη, ανάλογα με τον χώρο και την εποχή.
τώρα πιά δεν πάω παντού. πηγαίνω όπου μπορώ. αλλά έρχονται και σε βρίσκουν αυτοί εκεί όπου ευρίσκεσαι. σχεδόν κάθε μέρα ακούς μπάντες να κάνουν τις πρόβες τους, να παιανίζουν κι άλλα σχήματα αυτοσχέδια, σχεδόν όπου σταθείς.
κι είναι μιά ομορφιά τση ζωής, μιά ανάσα τση ψυχής και μιά γιορτή όλη ετούτη εδώ η βουρλισιά!

κατά τα άλλα , βλέπω τους φίλους μου, περπατάω μερικά χιλιόμετρα σχεδόν καθημερινά, κολυμπάω σαν ψάρι, ψευτοδιαβάζω, παθαίνω συστηματικά - κάθε τρίτη ημέρα περίπου - ηλίαση χωρίς να στέκομαι στον ήλιο, μόνο που με βλέπει μέσα από τη θάλασσα καίγομαι, από χτες μέχρι σήμερα νόμιζα ότι θα πεθάνω, τόσο χάλια καμμένη ήμουνα, μα τώρα έχω κάπως συνέλθει... εκτός απ' τις ασπιρίνες, τα νερά, τις bepanthol κ.τ.λ., μου είπε ο Leo και ήπια αρκετό τζίν με τόνικ. έχει κινίνο, λέει, και είναι φάρμακο ! ε, το ήπια κι αυτό το φάρμακο, το τζιν με το τόνικ !

προχτές ήτονε και η γιορτή του Αγίου.
τον "εβγάλανε", μεγάλη η χάρη του, εν πομπή και παρατάξει.
τον αγαπάω πολύ ετούτονε τον Άγιο, mikremouMozart, με το γερμένο κεφαλάκι του, με τα πασουμάκια του, τον βλέπεις ολόκληρο και θες να τον αγκαλιάσεις.
αύριο θα πάω να του ανάψω τη λαμπάδα του.

πήγα και στον Χαλικούνα.
ο Χαλικούνας , πριν πολύ λίγα χρόνια ήταν ολωσδιόλου έρημος. η λίμνη, οι κέδροι της θάλασσας, τα παραδείσια πουλιά, οι αμμόλοφοι, οι κρίνοι της άμμου, η ξέβαθη, γαλάζια, ερημική παραλία, που απλώνεται ως εκεί που φτάνει το μάτι...
ο Χαλικούνας μου θύμιζε λίγο τα Farasan islands, μόνο που εκείνα ήσαν κοραλλιογενή και πάταγες πάνω σε όστρακα και σε κοράλλια. κατά τα άλλα, ο Χαλικούνας και τα Farasan islands είχαν σχεδόν την ίδια ερημία.
τώρα, στην μία άκρια της παραλίας και στην άλλη έχουν ανοίξει δύο μπαρ - σιγά που δεν θα άνοιγαν ! παρ' όλ' αυτά, αν γνωρίζεις τον χώρο, πέρα από τους αμμόλοφους έχει μέρη έρημα, που κάνεις το μπάνιο σου μονάχος, σαν να βρίσκεσαι στον παράδεισο !

αυτά, mikremouMozart, γιά το παρόν.
kalinifta !