.
σκέφτομαι το σώμα σου ευτυχισμένο, κι αυτό, κατά κάποιον τρόπο, μου κάνει καλό. ας είναι και κάποιος ευτυχισμένος... το σώμα σου υποθέτω αυτόν τον καιρό είναι φωτεινό, λαμπερό, όχι στερημένο. καμιά φορά, έχω την αίσθηση ότι είμαι αδερφή σου ή η μάνα που σε γέννησε και θέλει να βλέπει το σώμα σου ευτυχισμένο, την ψυχή σου ευτυχισμένη. υπερισχύει αυτή η αγάπη, της θλίψης, της αποερήμωσης ή της αίσθησης εγκατάλειψης.

κρατάω μονάχα την ευλογημένη αίσθηση της δικής σου χαράς, αποφεύγοντας να σκαλίζω πάρα μέσα. αποφεύγω να σκαλίζω την πέτρα. πέτρα όλο το εσώτερο σύστημα... απολιθωμένο δάσος.

απόψε, γέμισα την πλατεία. λε πετί σεβάλ νταν λε μωβαί ταμ. μονάχη το τραβάω αυτό, το παίρνω στη ράχη και το σηκώνω. εγώ εδώ,εσύ αλλού. c' est la vie...

άνθρωποι γύρω πολλοί. πολλές κουβέντες, μα εσύ ξέρεις... κατεβάζω κουρτίνα. δεν μ' αγγίζει όλο αυτό.
παρ' όλ' αυτά, μου δημιουργεί μιαν υποχρέωση και βασανίζω το μυαλό μου, για το ποιό είναι το ορθό και ποιό όχι...
άνθρωπο ορχήστρα με είπε απόψε η Κ.Μ., μα εγώ νιώθω παιδί για όλες τις δουλειές.

φόρτωσα ξεφόρτωσα καρέκλες στο φορτηγάκι σήμερα, ο Χρήστος μου στειλε μιά μεγάλη ανθοδέσμη, μιά αγκαλιά λουλούδια, έτσι ξεκάρφωτα, μακάρι νάξερα γιατί, να τον πάρω αύριο να τον ευχαριστήσω. μεσάνυχτα, με το σχόλασμα της πλατείας, πήρα και το μπουκέτο στο γραφείο, να το βάλω στο νερό. δεν είναι λογικά πράματα αυτά, να πηγαίνεις μεσάνυχτα στο γραφείο για να βάλεις τα λουλούδια στο βάζο, μα δεν πειράζει, σκασίλα μου κι αν είναι λογικά, κι αν δεν είναι.
μετά, περάσαμε ξανά για μπύρες, δεν πήγα σε μεγάλη παρέα, καθίσαμε δύο, μετά ήρθαν κι άλλοι δύο και γίναμε τέσσερις, μετά κι άλλοι δύο, κι άλλος ένας, έτσι σιγά σιγά ήρθε εκεί η μεγάλη παρέα, κουβέντα, πολλά ακούω, λίγο μιλάω, γίνονται καλές κουβέντες αυτήν την εποχή, δεν θέλω να απομονώνομαι, παλεύω, παλεύω, έχω το θεό για μάρτυρα.
Καββαδία έχει το πρόγραμμα αύριο, θάχει κόσμο, μα δε με μέλει, θέλει έχει, θέλει μην έχει...
.
αύριο πάλι...
.
.
.
.
.
.
.