.
έχουμε και λέμε :
η μέρα ήταν φοβερή stop
το πρωϊνό με διέλυσε stop
το βράδυ ήταν καλό stop
σέρνομαι απ' την κούραση stop

το πρωί, όταν πήγα στη δουλειά, με περίμενε εκεί ο N. Μ.
ίσως θεώρησε, πως πρέπει να ρθει να δικαιολογήσει την απαράδεκτη συμπεριφορά του, των τελευταίων ημερών.
όταν του είπα "δεν γίνεται, ρε φίλε, να κουβαλάω εγώ τις καρέκλες απ' τις πλατείες και να τις φορτώνω - ξεφορτώνω στο φορτηγό, δεν είναι λογικό αυτό !", μου είπε το εξής επιχείρημα, που τσακίζει κόκκαλα : "και ποιός πρέπει δηλαδή να τις φορτώνει ; οι υδραυλικοί, οι σιδεράδες και οι ηλεκτρολόγοι ";!
αφού τα είπαμε καλά ένα χεράκι και άκουσα τις αιώνιες γκρίνιες του, μετά το γύρισε, πού το πάει, πού το φέρνει, στη θρησκεία ...
γιά όλα τα δεινά, που μας έχουν βρεί, φταίει ο Χριστιανισμός.
βρε τι τους αρχαίους έπιασε, βρε τι το Βυζάντιο - που δεν ήταν Βυζάντιο, δεν ήταν Χριστιανικό, δεν ήταν Ελληνικό, δεν ήταν Βυζαντινό, δεν είναι η Αρβελέρ Βυζαντινολόγος, τα ανακάτεψε όλα και όλους, όχι ανά εποχή, μα μπρος - πίσω, πώς έγινε η αρχαιοελληνική χλαμύδα φουστανέλλα, πώς η φουστανέλλα Ευρωπαϊκό ένδυμα, και η επωδός, φυσικά, πως πρέπει να επιστρέψουμε στους αρχαίους θεούς και στη λατρεία των αρχαίων προγόνων. κάτι είπε και για τους στύλους του Ολυμπίου Διός, μα είμαι τώρα τόσο κουρασμένη και τόσο ζαλισμένη, που ούτε καν θυμάμαι τι είπε, νομίζω είπε πως θα πρεπε να τον ονομάζουμε ναό ή κάτι τέτοιο...
.
τα σκηνικά της Αγγέλας, τα είχε ρίξει αποβραδύς κάτω ο αέρας. ευτυχώς, μικρές μόνο ζημιές, τα φτιαξαν ως το απόγευμα και τα στερέωσαν καλά, καλού - κακού...
.
παρήλασαν διάφοροι όλο το πρωί, ο καθείς για τα δικά του, ατέλειωτα είναι, δεν τελειώνουν ποτέ, μουσικοί, θεατράνθρωποι, εργάτες, καθηγητές, καθηγητές γιατί ; γιατί βρε παιδιά καθηγητές ; τυπογράφοι, εφημεριδάδες, εργάτες, ζωγράφοι, ζωόφιλοι, κλήσεις για παρκαρίσματα, τηλέφωνα, μέηλ, φαξ.
άντε να κρατάς και ισορροπίες σε καταστάσεις ανισόρροπες...
κάποια στιγμή, ήρθε κι ο Τζώνυ με τ' ανέκδοτά του και παίξαμε λίγο. λογοφέραμε για το ποιός έχει πιό δυνατά μπράτσα. σαν τα παιδάκια... εγώ, του λέω, σπάω καρύδια μες τις χούφτες μου. κάναμε bras de fer. δύο φορές.
μ' άφινε να κερδίζω και μετά με γονάτιζε. όποιος έρχονταν από κεί και πέρα, περηφανεύομουν πως εγώ κέρδισα ! γελάει και κουνάει τη φαλάκρα με αγάπη. "αυτή κέρδισε, αλλά προς τη δικιά μου μεριά !"
κατά τις πέντε, το πρώτο κύμα κόπασε...
παραγγείλαμε ξυλάκια με πιτούλες, τα μάτια μου έκλειναν, έβαλα το μπράτσο μου στο γραφείο κι έκλεισα τα μάτια μου για δέκα λεπτά .
.
το δεύτερο κύμα άρχισε κατά τις έξι ...
μπήκε ο Τζαχ., φωνάζοντας, ουρλιάζοντας σχεδόν : την βλέπετε αυτή ; εγώ μ' αυτήν στη χούντα μοιράζαμε παράνομο τύπο ! χο, χο, χο ! (κάτι, σαν τον χιονάνθρωπο των πάγων !)
σσσσσστ ! σουτ, καλέ ! κοιμόμουνα τον δεκάλεπτο ύπνο και κατατρόμαξα. τρομάξανε κι όλοι δηλαδή ... σούτ καλέ, πώς τη θυμήθηκες τώρα τη χούντα, καλά καθούμενα ; μη φωνάζεις και μας κατατρόμαξες !
.
μετά ήρθαν λίγο - λίγο οι τεχνικοί, οι ηθοποιοί, ο κόσμος.
τίγκα είμαστε και το έργο αληθινά καλό.
στο μεταξύ τελείωσαν κάτω τη σύσκεψη και ήρθαν και οι δικοί μου...
καθιστοί είμασταν στην πεζούλα και μιλάγαμε χαμηλόφωνα , ώσπου ήρθε κάποιος τρέχοντας... - "πού είναι το μπάρ ;"
(!)
- το ποιό ; !
- το μπαρ !
κοιταχτήκαμε με τα παιδιά και μας έπιασαν γέλια...
- το μπαρ, γρήγορα ! ο πρωταγωνιστής έπαθε υπογλυκαιμία !
ευτυχώς ήταν εκεί ο Μιχάλης, έριξε σ' ένα ποτήρι ζάχαρη και νερό και του το πήγε...
βρε λες ; ! λες, να πρέπει να φτιάξω και κανα μπαρ ; ! μη μου βάνετε ιδέες, μη μου βάνετε ιδέες !
.
όλα τα υπόλοιπα, μετά τις 11 το βράδυ, πήγαν ρολόϊ ...
αργά, στο σχόλασμα ήρθε και με βρήκε η Ράνια Βισ.
"το έχεις ανεβάσει πολύ ! μου είπε. την όλη ιστορία, την έχεις ανεβάσει πάρα πολύ !"
τη Ράνια την συμπαθώ και την εκτιμώ, από παλιά... 10 - 12 χρόνια πριν, είχαμε κάνει μαζί ένα ταξίδι στη Γαλλία. ένα βράδυ, μας πήγαν οι Γάλλοι σ' ένα club, και πάνω στο κέφι, μας ζήτησαν να τραγουδήσουμε κάτι τις ελληνικό. τότε η Ράνια, άρχισε να τραγουδάει με την όμορφη φωνή της "σεεε γέλασε, Παράσκευούλα μουου, σεεε γέελασεεε το δήμαρχόπουλο, σουου πεε πως θααα σε πάαρει, για δε παντρεύεσαιαιαι, σούουπε πως θαα σε πάαρει, για δεε παντρεύεσαιαι ;"
κι όλοι κοντά, ακομπανιάραμε "παν τα νιάταα παααν τα κάλη, δεεεν ξαναγυρίιιζουν πάααλι" και χορός, φυσικά !
από τότε συμπαθώ τη Ράνια, και χάρηκα για κείνο το : "το έχεις ανεβάσει πάρα πολύ !"εκτιμώ το ένστικτό της και τις γνώσεις της.
.
αύριο, στις 3 συμβούλιο,
στις 8 σύσκεψη - συντονισμός με τους εθνικοτοπικούς συλλόγους.

.
μικρέμουμότσαρτ,
καληνύχτα.
.
.
.
.
.
.