.
δεν χρειάζεται πιά, να κάνω προσπάθεια με τις προσκλήσεις κάθε μέρα.
οι βραδιές έχουν πάρει μιά δική τους δυναμική, κι ο κόσμος έρχεται μόνος του.
το θεατράκι - 180 καρέκλες - γεμίζει κάθε βράδυ.
υπάρχει ένας μικρός πυρήνας σταθερός - αν διακρίνω καλά, μες στα σκοτάδια ...- μα κάθε βράδυ έρχονται κι άλλοι...
ένα βράδυ ήσαν αρκετά περισσότεροι, στέκονταν τριγύρω όρθιοι ή καθιστοί στον "εξώστη", όπως λεν κοροϊδευτικά τα παιδιά τη σκάλα των εργαστηρίων !
σήμερα Σάββατο, αν είμαστε καλά, περιμένω αρκετό κόσμο, εκτός κι αν ο καιρός, μας κάνει την έκπληξη...
η πολιτική προστασία βγάζει συνέχεια δελτία έκτακτων καιρικών.
όπως και νάχει, πρέπει να είμαστε απ' το πρωί stand by.
στις 9 θα πάω εγώ να ανοίξω στην καθαρίστρια. κατά μεσημέρι θα φέρουν τα σκηνικά, κρεμόμαστε όμως απ' τον καιρό...
βλέπω τον κόσμο ευχαριστημένο και γι αυτό, η όλη διαδικασία όλο και πιό πολύ μου αρέσει...
μιλάω με πολλούς ανθρώπους.
δημιουργείται όμως ένα κλίμα που με "στριμώχνει", κι όλα είναι ακόμα ρευστά...
δεν είμαι κι απ' αυτούς που παίρνουνε γρήγορες αποφάσεις...
cependant, προσπαθώ να είμαι αυστηρή και στεγνή με τον εαυτό μου,
να έχω περηφάνεια κι αξιοπρέπεια στη σκέψη μου και να σκέφτομαι κύρια τη δουλειά μου.
μα δεν είμαι μηχανή, που προγραμματίζεται...

.
.

α.κ.
.
Μαρμάρωσαν όλα τριγύρω. Πέτρωσαν. Η αυγή να σε βρίσκει όρθια. Μάρμαρο ο αέρας. Πώς να αναπνεύσουν τα πνευμόνια τούτο το μάρμαρο ; Το φως πέτρωσε. Κι ο χρόνος. Κι η κάθε αλμυρή σταγόνα, πέτρωσε κι αυτή.
Λίθος λευκός, μονοκόμματος η σιωπή. Λίθος φθεγγόμενος η σιωπή. Ομιλών λίθος...
.
.
.
.
.
.
.