.
υποθέτω, αν ήσουν κάπου κοντά, να στέκεις εδωδά σε μιά μεριά, θα ήταν λιγότερο βαρύς ο καιρός...
ο καιρός...
ο καιρός...
ο καιρός...
ο μη καιρός
ο καιρός ο ά καιρος
ο ά χαρος καιρός
κι ο καιρός ο ά χρονος

δεν έχει νόημα να σκέφτομαι πιά τον καιρό που καταργήθηκε, μήτε και τίποτε άλλο.
μπορώ όλη μέρα να σκέφτομαι διάφορες σαχλαμάρες, για παράδειγμα πώς πρέπει να γραφτεί αυτή η αναφορά ή εκείνη, τι χρώμα πρέπει να χουν οι προσκλήσεις και τι μέγεθος, ποιά γραμματοσειρά ταιριάζει στα κείμενα, με ποιό τρόπο θα τους πω αυτό ή εκείνο για να τους πείσω, κι ένα σωρό άλλα τέτοια, κοινά.
τον χρόνο μόνο να μη σκέφτομαι... βάρυνε άξαφνα ο χρόνος. σαν εκατό χρονώ γέρος και σαν διακοσίων.

κουβέντιασα απόψε με έναν άνθρωπο, όταν όλοι οι άλλοι έφυγαν.
είχε κάποιο ενδιαφέρον η συζήτηση.
σα να είχε μιά λίγη, αρχική συντροφικότητα ετούτη η κουβέντα. ψήγματα συντροφικότητας. λίγο σα μιά συνενοχή μου έμοιαξε. τίποτε άλλο. δεν μπορώ τίποτε άλλο.
.
λίγο πριν, η συζήτηση με όλους μέσα, πήγε πολύ καλά θαρρώ... με ενδιαφέρει η κοινωνική συνοχή. την παλεύω.
οι δεσμοί ολωνών με όλους σα να χουν σπάσει. κανείς σα να μην αντέχει κανέναν.
χρόνια, μου είπαν, είχαν να βρεθούν έτσι, όλοι μαζί...
ο κοινωνικός ιστός υφαίνεται κομμάτι - κομμάτι, όπως υφαίνει η αράχνη τον ιστό της.

.
μόνο που, φυσικά, δεν διαθέτω δίκτυο να απευθυνθώ στις πέντε ηπείρους, δεν έχω τη δυνατότητα να απευθύνομαι σε ένα "ευρύτερο κοινό" ...
αλλά, μήτε έχω και κανένα τέτοιο ενδιαφέρον...
η αρχική μου σκέψη, όλο το σχέδιο, έχει να κάνει κυρίως με την "εντοπιότητα" και απευθύνεται κυρίως στον διπλανό μας άνθρωπο... σε αυτόν που κατοικεί ή εργάζεται στις γειτονιές μας ή απλά, περνάει απ' εδώ και κοντοστέκει...
και μπορεί σε ένα υπεροπτικό βλέμμα,
η εντοπιότητα να φαίνεται υπόθεση "περιορισμένης ευθύνης",
μα εμένα αυτή είναι η ευθύνη μου !
.
"βγαίνουμε στο δρόμο, είπε κάποιος απόψε, και δεν γνωρίζουμε κανέναν. με κανέναν δε μιλάμε. αν σας έβλεπα στο δρόμο, δε θα σας γνώριζα να σας μιλήσω. σας ευχαριστώ που ήρθαμε σε επαφή, γνωριστήκαμε κι ανταλλάξαμε απόψεις, μιλήσαμε..."
.
μικρές πατρίδες φέρουν κοντά τους οι εθνικο - τοπικοί σύλλογοι και στο λεύκωμα που εκδίδεται κατέχουν ξεχωριστήν και περίοπτη θέση !
είναι κατανοητό και θεμιτό
νομίζω.
.
.
.
.
.
.