Τετάρτη 4 Αυγούστου 2010

.
ο σκύλος ξεθάβει συστηματικά τα κοχύλια απ' τις γλάστρες.
κάθεται έπειτα και τα σπάζει με τα δόντια. κρατς - κρατς όλο το απόγευμα.
πάνε μερικά απ' τα ωραία μου κοχυλάκια, κάποια υπέροχα, με σχήματα, μυτερές μουσούδες και χρώματα, μουσειακά - θα τόλεγα - κομμάτια.
τον μαλλώνω.
εντάξει, τρυφερά τον μαλλώνω... αυστηρά συγχρόνως...
καταλαβαίνει μιά χαρά...

.

.

γελάω με την google...

δυό ωραία κείμενα του Ελύτη, που έψαξα και βρήκα, σχετικά με τη γλώσσα, τα πέρασα στο Word, το οποίο μου χτυπάει όλες τις λέξεις ΚΟΚΚΙΝΕΣ !

.
το κόκκινο του πάθους.
των παθών των λέξεων δηλαδή...
.

και κοίτα τώρα,
βολική είναι η διαβολεμένη η τεχνολογία, δε λέω, μα τα συστήματα στην ελληνική γλώσσα χωλαίνουν.
θα μας κάνουν να ξεχάσουμε και αυτά τα ολίγα που γνωρίζουμε !

.

"Μήγαρις έχω τίποτε άλλο στον νου μου,
πάρεξ ελευθερία και γλώσσα"...

.

.

δίνω το ένα κείμενο :

.

[Ἀπὸ τὰ δημόσια καὶ τὰ ἰδιωτικὰ, Ἴκαρος 1990.]

.

Πῆρε νὰ χειμωνιάζει, πλήθυναν οἱ ἄδειες καρέκλες γύρω μου. Ἔχω πιάσει γωνιὰ καὶ πίνω καφέδες, φουμέρνοντας ἀντικρὺ στὸ πέλαγος. Θὰ μποροῦσα νὰ περάσω ἔτσι μιὰ ζωὴ ὁλόκληρη, ἂν δὲν τὴν ἔχω κιόλας περάσει. ᾽Ανάμεσα σὲ μιὰ παλιὰ ξύλινη πόρτα ξεβαμμένη ἀπ᾽ τὸν ἥλιο κι ἕνα κλωναράκι γιασεμιοῦ τρεμάμενο· ποὺ ἔτσι καὶ συμβεῖ νὰ μοῦ λείψουν μιὰ μέρα, ἡ ἀνθρωπότητα ὄλη θὰ μοῦ φαίνεται ἄχρηστη. Σχεδὸν σοβαρολογῶ.

᾽Επειδὴ ἐδῶ δὲν πρόκειται πιὰ γιὰ τὴ φύση, ποὺ αὐτήν, πιστεύω, εἶναι πιὸ σημαντικὸ νὰ τὴ διαλογίζεσαι παρὰ νὰ τὴ βιώνεις· οὔτε κὰν γιὰ τὴν παράδοση. Πρόκειται γιὰ τὴ βαθύτερη ἐκείνη δύναμη τῶν ἀναλογιῶν ποὺ συνέχει τὰ παραμικρὰ μὲ τὰ σπουδαῖα ἢ τὰ καίρια μὲ τὰ ἀσήμαντα, καὶ διαμορφώνει κάτω ἀπὸ τὴν κατατεμαχισμένη τῶν φαινομένων ἐπιφάνεια ἕνα πιὸ στερεὸ ἔδαφος γιὰ νὰ πατήσει τὸ πόδι μου —παραλίγο νὰ πῶ ἡ ψυχή μου.
.
Μέσα σ᾿ ἕνα τέτοιο πνεῦμα εἷχα κινηθεῖ ἄλλοτε, ὅταν ἔλεγα ὅτι ἕνα τοπίο δὲν εἷναι, ὅπως τὸ ἀντιλαμβάνονται μερικοί, κάποιο ἁπλῶς σύνολο γῆς, φυτῶν καὶ ὑδάτων. Εἷναι ἡ προβολὴ τῆς ψυχῆς ἑνὸς λαοῦ ἐπάνω στὴν ὕλη.

.
Θέλω νὰ πιστεύω —καὶ ἡ πίστη μου αὐτὴ βγαίνει πάντοτε πρώτη στὸν ἀγώνα της μὲ τὴ γνώση — ὅτι, ὅπως καὶ νὰ τὸ ἐξετάσουμε,
ἡ πολυαιώνια παρουσία τοῦ ἑλληνισμοῦ πάνω στὰ δῶθε ἢ ἐκεῖθε τοῦ Αἰγαίου χώματα ἔφτασε νὰ καθιερώσει μιὰν ὀρθογραφία, ὅπου τὸ κάθε ὠμέγα, τὸ κάθε ὕψιλον, ἡ κάθε ὀξεία, ἡ κάθε ὑπογεγραμμένη, δὲν εἶναι παρὰ ἕνας κολπίσκος, μιὰ κατωφέρεια, μιὰ κάθετη βράχου πάνω σὲ μιὰ καμπύλη πρύμνας πλεούμενου, κυματιστοὶ ἀμπελῶνες, ὑπέρθυρα ἐκκλησιῶν, ἀσπράκια ἢ κοκκινάκια, ἐδῶ ἢ ἐκεῖ, ἀπὸ περιστεριῶνες καὶ γλάστρες μὲ γεράνια.

.
Εἶναι μιὰ γλώσσα μὲ πολὺ αὐστηρὴ γραμματική, ποὺ τὴν ἔφκιασε μόνος του ὁ λαός, ἀπὸ τὴν ἐποχὴ ποὺ δὲν ἐπήγαινε ἀκόμη σχολεῖο. Καὶ τὴν τήρησε μὲ θρησκευτικὴ προσήλωση κι ἀντοχὴ ἀξιοθαύμαστη, μέσα στὶς πιὸ δυσμενεῖς ἑκατονταετίες.

.
Ώσπου ἤρθαμ᾿ ἐμεῖς, μὲ τὰ διπλώματα καὶ τοὺς νόμους, νὰ τὸν βοηθήσουμε. Καὶ σχεδὸν τὸν ἀφανίσαμε. ᾽Απὸ τὸ ἕνα μέρος τοῦ φάγαμε τὰ κατάλοιπα τῆς γραφῆς του, καὶ ἀπὸ τὸ ἄλλο τοῦ ροκανίσαμε τὴν ἴδια του τὴν ὑπόσταση, τὸν κοινωνικοποιήσαμε, τὸν μεταβάλαμε σὲ ἕναν ἀκόμα μικροαστό, ποὺ μᾶς κοιτάζει ἀπορημένος ἀπὸ κάποιο παραθυράκι κάποιας πολυκατοικίας τοῦ Αἰγάλεω.

.
Δὲν ἀναφέρομαι σὲ καμιὰ χαμένη γραφικότητα. Οὔτε θυμᾶμαι νά ᾽χω ζήσει σὲ καμιὰ καλὴ ἐποχὴ γιὰ νὰ τὴ νοσταλγῶ. Ἁπλῶς, δὲν ἀνέχομαι τὶς ἀνορθογραφίες. Μὲ ταράζουν. Νιώθω σὰν ν᾿ ἀνακατώνονται τὰ γράμματα στὸ ἴδιο μου τὸ ἐπώνυμο, νὰ μὴν ξέρω ποιὸς εἶμαι, νὰ μὴν ἀνήκω πουθενά.
Τόσο πολὺ αἰσθάνομαι νὰ εἶναι ἡ ζωή μου συνυφασμένη μ᾿ αὐτὴν τὴν «ὑδρόγεια λαλιά», ποὺ δὲν εἶναι παρὰ ἡ ὀπτικὴ φάση τῆς ἑλληνικῆς λαλιᾶς, τῆς ἱκανῆς μὲ τὴ διπλή της ὑπόσταση νὰ ὁμιλεῖ καὶ νὰ ζωγραφίζει συνάμα.
.
Καὶ ποὺ ἐξακολουθεῖ ἀθόρυβα ὅσο καὶ δραστικά, παρὰ τὶς ἄνωθεν ἐπεμβάσεις, νὰ εἰσχωρεῖ ὁλοένα μέσα στὴν ἱστορία καὶ μέσα στὴ φύση ποὺ τὴ γέννησαν, ἔτσι ὥστε νὰ μετατρέπει τεράστιες ποσότητες παρελθόντος χρόνου σὲ παρόν, καὶ νὰ μετατρέπεται ἀπὸ τὸ παρὸν αὐτὸ σὲ ὄργανο προικισμένο μὲ τὴ δύναμη νὰ ὁδηγεῖ τὰ στοιχεῖα τῆς ζωῆς μας στὴν πρωτογενὴ φυσική τους ἀλήθεια.
Ὅμως, γιὰ νὰ τὸ ἀντιληφθεῖ αὐτὸ κανείς, πρέπει νά ᾽χει περάσει ἀπ᾿ ὅλες τὶς διεργασίες, ὅσες ἀπαιτοῦνται γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ διακρίνει ποῦ κεῖται τὸ καίριο.
Τὸ καίριο στὴ ζωὴ αὐτὴ κεῖται πέραν τοῦ ἀτόμου. Μὲ τὴ διαφορὰ ὅτι, ἂν δὲν ὁλοκληρωθεῖ κανεὶς σὰν ἄτομο —κι ὅλα συνωμοτοῦν στὴ ἐποχή μας γι᾿ αὐτὸ— ἀδυνατεῖ νὰ τὸ ὑπερβεῖ.
Σ᾿ αὐτὸ τὸ σημεῖο σταύρωσης βρισκόμαστε σήμερα, ποὺ οἱ περισσότεροι ἀδυνατοῦν, ἐπὶ παραδείγματι, νὰ ἐκτιμήσουν τὴν ὑγεία ἐπειδὴ δὲν ἔτυχε ν᾿ ἀρρωστήσουν, ἢ ἐπειδὴ —τὸ χειρότερο— θεώρησαν «καίριο» τὴν ἀρρώστια.
Ὁ μηχανισμὸς μιᾶς λειτουργίας ὅπως αὐτὴ ἀντανακλᾶ πάνω στὴ λογοτεχνία μας, τὴν καταδυναστεύει, τὴν ὑποβάλλει σ᾿ ἕνα εἶδος παραμορφωτικῆς ἀρθρίτιδας, ποὺ ἐξαιτίας μιᾶς μακρᾶς καὶ συνεχοῦς τακτικῆς, ἐκλαμβάνεται ὡς ἡ μόνη φυσιολογική.
.
.
.
.
.
.
.

5 σχόλια:

Roadartist είπε...

εγώ σήμερα κοίταγα κάτι χαρτιά και τυχαία "έπεσα" πάνω σε κάτι παλιά σημειωματάρια-ημερολόγια. :) Όταν λέμε παλιά εννοούμε πως το πιο πρόσφατο ήταν του 2003..-04.. Διάβασα σκέψεις - ούτε που θυμόμουν, ούτε που μπορώ να φανταστώ πως αυτές οι σκέψεις του τότε είναι δικές μου, μου φαίνεται απίστευτο - μιλάμε για προβληματισμούς όχι αστεία χαχαα :)
Και έρωτες και καρδιοχτύπια, λέω καλά εγώ τα έγραφα αυτά;;; :)
Έπειτα πολλά αποσπάσματα από βιβλία, από χατζιδάκι και πολύ ελύτη, από ταινίες, διάφορες σκέψεις.

Σκέφτομαι πόσο πιο λυτρωτικό είναι αυτό.. να γράφεις σκέψεις και ίσως τελικά η μορφή που έχει το blog μου να μη με βοηθά όσο με βοηθούσαν αυτά τότε. Θέλω να σου πω για αυτό. Τέλος πάντων.
Μιλάμε για ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ αποσπάσματα, που ούτε τα θυμόμουν, ότι διάβαζα και μου άρεσε το αντέγραφα σε σημειωματάρια.

Διάβασα ένα απόσπασμα από Ελύτη, και εξαιτίας αυτού άνοιξα τους Προσανατολισμούς και τους ξαναδιάβαζα.

Roadartist είπε...

το στιχάκι που είχα αντιγράψει σου το αφήνω:

"Τώρα θα έχω σιμά μου ένα λαγήνι
αθάνατο νερό,
θά'χω ένα σχήμα λευτεριάς ανέμου που κλονίζει,
κι εκείνα τα χέρια σου όπου θα τυραννιέται ο Έρωτας..
κι εκείνο το κοχύλι σου όπου θα αντήχει το Αιγαίο"

Άντε και καλή νύχτα :)

foteini είπε...

@
Road,
στο χω ξαναπεί,
διαθέτεις μιάν ωριμότητα
και μιά σοφία,
παρά την πολύ νεαρή σου ηλικία...
(ή ίσως και εξ αιτίας αυτής !)


ο ίδιος ο έρωτας, Road,
είναι ένα Αρχιπέλαγο...

δεν είναι πάντα ωραίο ή θελκτικό το Αρχιπέλαγο !

άλλοτε γαλάζιο, φωτεινό και χαρούμενο, όλο ελπίδα και υποσχέσεις,
άλλοτε μαύρο, σε φοβερή καταιγίδα, που εύκολα μπορεί να τσακίσει ανθρώπους.


υπάρχει γύρω μας
και η επικρατούσα άποψη
ότι
ο έρωτας θέλει ΜΕΤΡΟ,
γιατί αλλιώς γίνεται φωτιά
και η φωτιά μπορεί να σε κάψει.

ίσως το μέτρο είναι και η συνήθης τακτική...
σεβαστό...

είναι κι αυτή, μιά άποψη...
κάθε άνθρωπος έχει τις ιδέες,
τον χαρακτήρα,
τις απόψεις,
τις επιδιώξεις
ή ακόμα, και τα κουράγια του.

όλα ανθρώπινα είναι...

έτσι είναι οι άνθρωποι
κι έτσι είν' τα πράγματα,
καλό μου :)


καλή νύχτα

σε φιλώ :)

foteini είπε...

@
σε ευχαριστώ πολύ
γιά τους όμορφους στίχους :)


εγώ σου στέλνω δυό τραγούδια, που αγαπώ :


http://www.youtube.com/watch?v=T4s0PFCE8eA


http://www.youtube.com/watch?v=bS-l3DTIGAI&feature=related




καλή νύχτα :)

Roadartist είπε...

Κομματάρες και τα δύο!
Το "πάτωμα" (* Λίνα Νικολακοπούλου * απίστευτο κομμάτι-απλά τέλειο, και η Τσανακλίδου το λέει πάρα πολύ ωραία το συγκεκριμένο) και το "σιγά μη κλάψω" πρέπει να γίνει ύμνος γενικότερα :))
Πολύ αγαπημένα και τα δύο, ευχαριστώ..Τα ακούω πριν φύγω, φιλάκια πολλά!