Γύρισα μόλις απ' τη βόλτα του σκυλιού.
Έξω, η απόλυτη ερμιά. Φύσαγε, Θεέ μου, κι ένας αέρας, άγριος, βίαιος, φοβιστικός.
Τα δέντρα γύρω μου έτριζαν, βόγγαγαν απ' το φύσημα.

Έκανα όμορφες σκέψεις, γιά να παίρνω θάρρος...


"Και μετά, βλέπεις εκείνα τα χωράφια με το σιτάρι; 
Δεν τρώω ψωμί. Το σιτάρι μου είναι εντελώς άχρηστο. Τα χωράφια με το σιτάρι δεν μου λένε τίποτα. Και αυτό είναι θλιβερό. 

Μα τα δικά σου μαλλιά έχουν το χρώμα του χρυσού. 
Σκέψου πόσο θαυμάσιο θα είναι όταν θα με έχεις εξημερώσει. Τα στάχυα που είναι επίσης χρυσό, θα με κάνει να σε σκέφτομαι. Και θα μου αρέσει να ακούσω τον αέρα ανάμεσα στα σιτάρια..."