Σταχυολογώ 
από τα ποιήματα της Ελένης Σκούρτη :

1.

Εγώ έρχομαι από τους Δωριείς

Από το γένος των Πελασγών και των Τυμφαίων

Από τη δυσχείμωνη, πέρα Δωδώνη.

Προστάτη μου έχω το Δία

Φωτοστέφανο γιαννιώτικα μπακίρια.

Οι ήχοι μου είναι ρυθμοί στα τρία

Μοιρολόγια, τραγούδια πολυφωνικά

Κλαρίνα των Χαλκιάδων.

Έρχομαι από Άπειρο Χώρα

Από τόπο πίσω «απ’ το Βουνό».

Γι αυτό δεν ζητάω πολλά

Δεν σου ζητάω πολλά

Δεν ζητάω τίποτα

Αυτό μονάχα : να μ’ αφήσεις να δώσω

Ό, τι μάζεψα με αγάπη απ’ τις πέτρες μου

Ομορφιές που το φως τις πνίγει

Χαρές και χάρες της ψυχής μου

Να μ’ αφήσεις να τα δώσω απλόχερα

Χωρίς αντάλλαγμα κανένα.

2.

Μόνο στα όνειρα σε γνώρισα

Και σε προέκτεινα στο μέλλον.

Μόνο στο σκοτάδι σε απόκτησα

Και σ’ έκανα συνείδηση στο χώρο μου.

Μόνο στη νύχτα σε κέρδισα

Και σ’ έχασα το χάραμα.

Ανήκες πάντα αλλού

Εγώ όμως παραμέρισα

Ό, τι με κατείχε.

3.

Θα σου επιστρέψω κάποτε

Τα λίγα λόγια που μου δάνεισες

Στα γράμματα που ξόδεψα

Σελίδες λευκές στην ψυχή σου.

Θα ψάξω κάποτε κι ας περάσουν χρόνια

Και θα σου χαρίσω

Τη σκιά της γυμνής ματωμένης

Αγάπης μου.

4.

Το άλφα της άρνησης

Ας μην είναι κεφαλαίο.

Ας είναι μικρογράμματο.

Ας μην είναι τελεία

Στην πρόταση της αγάπης.

Ας καταλήξει κόμμα

Ή έστω αποσιωπητικά

Στο διηνεκές του χρόνου.