Τετάρτη 4 Νοεμβρίου 2009

.
...να χω να μιλήσω...
(για να μη σκάσω δηλαδή...)
.

mikremoumozart,

έχω θυμό
- με την μπαχαλοποίηση - παύλα - αδρανοποίηση, ολόκληρου του συστήματος - παύλα - μηχανισμού
- με την τεμπελιά, την αδιαφορία και τη γαϊδουριά ανθρώπων εργαζόμενων
- με ανθρώπους άσχετους, αγνώμονες και επαρμένους νεόπλουτους - παύλα - τενεκέδες ξεγάνωτους
- με τον εαυτό μου, που τα εισπράττει όλα κατάκαρδα και προσωπικά
.
έχω απόγνωση
- μ' αυτό το τέρας με τα οχτακόσια κεφάλια, που όσα και να του κόφτεις, εκείνο συνέχεια ορτσωμένο, να σε καταβροχθίζει
.
τρελαίνομαι
- γιατί, ό, τι είναι αυτονόητο και κοινά λογικό, όλοι σου λένε ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ,
κι άντε τώρα, να κόψεις εσύ το λαιμό σου, να κωλοχτυπηθείς κάτω, να βρεις τρόπο, να γίνει...
το κάθε τι !
απ' τα απλά, ως τα δύσκολα.
.
mikremoumozart,
.
φορές, χάνω εντελώς
την όρεξη για δουλειά και
το κουράγιο μου
.
.
.

6 σχόλια:

Roadartist είπε...

Ε καλά και να ήσουν η μόνη .. στην Ελλάδα ζούμε!!

Χαρ. Αλβερτος είπε...

Η ΣΩΣΤΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ,
ΑΥΤΗ ΤΟΥ/ΤΗΣ @Roadartist!

"Αισθηματική ηλικία" είπε...

που υπογραφουμε γι αυτο το...μανιφεστο.
θελω κι εγω να συμπαρασταθω
αλλα μόλις αρχίζω να συνειδητοποιώ μήπως κι εγώ είμαι μοχλός αυτού του μπάχαλου?
γι αυτό ρωτώ που υπογράφουμε?

foteini είπε...

@
καλή σας μέρα :)

κάνω φυσικά, μιά σκέψη...
υπάρχει όμως κατάληψη σχολείου και πρέπει να πάω εκεί τώρα. τώρα.
άρα, μιλάμε το απόγευμα.

να έχετε μιά καλή μέρα !

foteini είπε...

@
θέλω
να μην είμαι μοχλός κι εγώ, αυτού του μπάχαλου

θέλω
να μπορώ να βοηθήσω - στο μέτρο των δυνάμεών μου -, όποιον έχει αληθινά ανάγκη

θέλω
να προσπαθώ να γίνουν υγιείς οι θεσμοί, για να μην εξαρτώνται οι άνθρωποι από σχέσεις πελατειακές και από κανέναν κερατά

θέλω
να μπορώ να ζορίζω εγώ το παλιοσύστημα, περισσότερο απ' ότι μας ζορίζει εκείνο

θέλω
να μην φοβάμαι τα λαμόγια, να με φοβούνται εκείνοι μάλλον

θέλω
μέχρι εκεί που φτάνει το μικρό χέρι μου, να υπάρχει αξιοπρέπεια, δικαιοσύνη, έγνοια για τους ανθρώπους

θέλω
οι άνθρωποι που μ' αγαπάν, να μην ντρέπονται για το πώς δουλεύω, μα να νιώθουν περήφανοι για μένα

θέλω
η πολιτική να μπορέσει να ξαναβρεί κάποτε την χαμένη τιμή της, την αξιοπρέπειά της και τον χαμένο της σκοπό (ύπαρξής της)


τι άλλο να πω τώρα ;
πάντα ανοιχτή σε σχετική συζήτηση, -αν θέλετε-,
φυσικά αδυναμίες γεμάτη,
πλήρης άγνοιας,
πλήρης λαθών,
ζορισμένη κάθε μέρα και με την πλάτη στον τοίχο,

π ρ ο σ π α θ ώ.

βιολιστης στη στεγη είπε...

Υπάρχει ένα καλό μ' όλα αυτά!
Δεν καταφέραμε ακόμα να τα συνηθίσουμε!