signature

Foteini

monpetitmozart,
hola !
..
.
«Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,
τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,
αν μέν' η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή συγκίνησις
το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου».



Σ’ όλην την πτήση, τόλεγα και το ξαναέλεγα μέσα μου.
«…αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου, αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου».
Και πώς αλήθεια, να το κάμεις, να μην τους στήνει η ψυχή εμπρός σου ;
Δεν ξέρω. Στ’ αλήθεια, δεν ξέρω. Μονάχα προσπαθώ. Με εσωτερική οδύνη. Xωρίς να παραπονιέμαι. Είμαι πολύ περήφανη για να παραπονιέμαι.

.
Πετάμε χαράματα. Πορευόμαστε προς τη Δύση, είναι ξεκάθαρο. Αφήνουμε πίσω μας τα βουνά της Αττικής, που ετοιμάζονται για το ξημέρωμα και πορευόμαστε προς τη νύχτα. Το αεροπλάνο χώνεται στο σκοτάδι.
Όλοι γύρω άϋπνοι και κοιμούνται. Στο αεροπλάνο, ζητάω πάντοτε παράθυρο. Έτσι τώρα, κοιτάζω ένα φεγγάρι νύχι στον ουρανό δίπλα μου, και λαμπερό το άστρο της αυγής. Αν κοιμηθώ θα χάσω το ξημέρωμα. Δεν θα κοιμηθώ.
Σε δυόμιση ώρες από τώρα, θα είμαστε στην «αυτόνομη» περιοχή της Καταλωνίας.

Σβήνουν τα φώτα στην καμπίνα. Δεν μπορώ να διαβάσω, μήτε να κρατήσω σημειώσεις. Δεν ανάβω το ατομικό μου φως, γιατί πίσω μου κάθονται ο Κωστάκης μου με τη Μαρία. Να μην τους ενοχλήσω. Άλλο λοιπόν δεν έχω, από το να σκέφτομαι…
Στο μεταξύ, χαράζει στον ορίζοντα πίσω μας. Ανοίγω στα κλεφτά το κινητό τηλέφωνο για κλάσματα δευτερολέπτου και τραβάω φωτογραφία το πορτοκαλί χρώμα του ήλιου, πίσω απ’ τα βουνά.
.
.

.

χαράζει στο στερέωμα...

.
.
.

Barcelona.

Γνωρίζω κάπως την πόλη, με έναν τρόπο όχι τουριστικό, και την αγαπώ.
Πριν μερικά χρόνια, δούλεψα ένα βιβλίο για τα νησιά της Μεσογείου “ îles de l’ Europe”.
Πρόκειται για μια σειρά βιβλίων, συμπαραγωγή του Περιφερειακού Επιμορφωτικού Κέντρου από πλευράς Ελλάδας, του Universitat Autonoma de Barcelona από πλευράς Ισπανίας, της Escuola Superior de Educacao de Viana do Castelo από πλευράς Πορτογαλίας και τέλος, η Γαλλια συμμετείχε με βαρύ πυροβολικό, την Ecole Normale Superieure de Fontenay – Saint Cloud (CREDIF), που ήταν και υπεύθυνη, για την διάχυση –diffusion- της Γαλλικής γλώσσας, ανά τον κόσμο.
Τότε, γι αυτήν τη συνεργασία με το Autonoma, αλλά και για το συνέδριο, που έγινε, αν θυμάμαι καλά το 1994, επισκέφθηκα πρώτη φορά τη Βαρκελώνη.
Ήμουν με τη φίλη μου, την Ελένη Τζ., και μείναμε οι δυό μας σ’ ένα μικρό, οικογενειακό ξενοδοχείο, πλάϊ στη λεωφόρο las Ramblas.
Μόλις εξοικειωθήκαμε κάπως με τον χώρο, και ο θυρωρός έμαθε τι πήγαμε να κάνουμε εκεί, έβγαλε θυμάμαι, κάτω απ’ τον πάγκο του θυρωρείου του ένα βιβλίο, και είπε σιγανά, με ύφος συνωμοτικό : σας δίνω ένα βιβλίο-λεξικό, για να μάθετε την Καταλάνικη γλώσσα ! Να διαδώσετε, ότι στην Barcelona, δεν θέλουμε να μιλάμε Ισπανικά. Μιλάμε Καταλάνικα !
Με το ίδιο συνωμοτικό ύφος, έκρυψα την εκμάθηση Καταλανικών στα μπαγκάζια μου, και την έφερα στην Αθήνα.
Τότε άρχισα να αγαπώ αυτήν την ατίθαση, ζωντανή πόλη, με τον ιδιαίτερο χαρακτήρα και προσωπικότητά της, της τέχνης.
Η Barcelona, θαρρώ, είναι μιά από τις πόλεις, σε απ’ ευθείας σύνδεση με την τέχνη…

Έτσι, για να μην πολυλογήσω άλλο, ξαναπήγα ίσως το 2006 ή 2007.

Αυτή, είναι η τρίτη φορά που την επισκέπτομαι.

.

.

.

.

.

αν μπορέσω

θα συνεχίσω...

.

.

.

.