Δεν είμαι και πολύ καλά. Ρίγη έχω, θέλω εμετό, ελαφρύ πονοκέφαλο και χτυπάν τα μηνίγγια μου.
Παρ' όλ' αυτά, κάνω μιά μεγάλη προσπάθεια, να τους μαζέψω όλους αύριο.
Κάποιος πρέπει να τους συγκεντρώνει όλους στις γιορτές, κυρίως φυσικά γιά τα παιδιά, μα και γιά τους μεγάλους...
Του έθνους γιορτή !

Ο πατέρας μου,
κάθε τέτοια μέρα έβαζε πάντα στο ραδιόφωνο ή στο πικάπ να ακούει την Βέμπο, κι έκλαιγε.
Όταν μπήκαν οι Γερμανοί στην Αθήνα, ήσαν παιδάκια. Τους κοίταζαν κρυμμένα πίσω από τα κλειστά παράθυρα, και τους έβλεπαν μέσα απ' τις γρίλιες να διασχίζουν την Ερμού, προς το Σύνταγμα, πάνω σε ματοσυκλέτες (ματοσυκλέτες τις έλεγε !) και καμιόνια.

Ο νονός μου,
έζησε όλη του την ζωή, ο αγαπημένος μου Μίμης, με θραύσμα οβίδας μες στο μάτι - παράσημο απ' το μέτωπο...

Κι ο Κώστας μου,
ο Κώστας, μου διηγήθηκε πολλές  φορές, πως γλύτωσε απ' το μπλόκο της Κοκκινιάς,
πώς γύρισε απ' την Αλβανία με τα πόδια, με τ' άρβυλα να χάσκουν, γεμάτος ψείρα...

αχ, Ελλάδα, αχ, Ελλάδα !
αχ σήμερα πάλι, Ελλάδα...

ας έχουμε, τουλάχιστον ΕΙΡΗΝΗ !

... κι έχει σαν στάμπα τη ζωή μου σημαδέψει

δεν θα περά

δεν θα περάσει ο φασισμός...