απόψε, πολύ συνειδητά, έγραψα εγώ την τιμωρία του Μιχαήλ Άγγελου.
το μεσαίο δάχτυλο του χεριού μου, έβγαλε κάλο.
ήταν πολύ μεγάλο το κείμενο, που έπρεπε να αντιγράψει το παιδί, σαν τιμωρία, κι έχω μπουρίνι με τη δασκάλα, που του βάζει σχεδόν κάθε μέρα, να αντιγράφει ατέλειωτα κείμενα - τιμωρίες.
Hellooo ! κάποιος πρέπει να ενημερώσει οριμένους δασκάλους, ότι έχουν αλλάξει οι παιδαγωγικές μέθοδοι... την παιδαγωγική δεν την μαθαίνουν πιά οι δάσκαλοι κάνοντας αυτοσχέδια πειράματα "στου κασίδη το κεφάλι", αλλά είναι επιστήμη σπουδαία, όχι φυσικά αλάνθαστη, μα σε διαρκή έρευνα... όπως, και όποια επιστήμη έχει να κάνει με την ανθρώπινη εξέλιξη και την ανθρώπινη συμπεριφορά.

κανόνας πρώτος : το παιδί μέσα στην τάξη, οφείλει ο δάσκαλος πρώτα να το κερδίζει.
να το πείθει πρέπει. να το πείθει. να το πείθει.
"διά της παιδαγωγικής μεθόδου της αγάπης", κατά Μαρία Μοντεσσόρι...
εκεί είναι όλη η μαγγιά κι η μαστοριά κι η επιστημοσύνη του δάσκαλου. πρώτα να πείσει το παιδί, να το κερδίσει.
όπου, το κάθε παιδί, όντας διαφορετικό και όντας αποκλειστικό και ιδιαίτερο, χρειάζεται κάποιον διαφορετικό, αποκλειστικό κι ιδιαίτερο τρόπο προσέγγισης, τον δικό του τρόπο προσέγγισης, που πάντως, σίγουρα δεν είναι να αντιγράφει ασταμάτητα κατεβατά ατέλειωτα γιά τιμωρία... οι τιμωρίες δεν είναι γιά χόρταση, κι αν γίνουν συνήθεια και ρουτίνα, έχουμε εντελώς ξεφύγει απ' τον στόχο...

φυσικά, γνωρίζω πως δεν είναι δυνατό μέσα σ' όλα τα χρόνια να κερδίζεις και να πείθεις όλα τα παιδιά, ούτε όμως είναι δυνατό, σ' εκείνα που δεν τα κατάφερες, να βάζεις συνεχώς εξοντωτικές τιμωρίες...
δε θέλω να είμαι άδικη προς τους διδάσκοντες - σάρξ εκ της σαρκός τους - είναι βέβαιον ότι μιά μεγάλη μερίδα τους πραγματικά μοχθεί...
απλά, εικοσιεννιά χρόνια μετά, αναρωτιέμαι, στην εκπαιδευτική διαδικασία, δεν είναι αλήθεια πιό σπουδαίο, το να κοινωνικοποιείς και να βοηθάς να ενταχθεί ένα παιδί ;
και ασφαλώς, δεν είμαι κατά της τιμωρίας ! είναι κι αυτή ένα παιδαγωγικό μέτρο, αρκεί να μη χάνει το μέτρο, πρώτα ο δάσκαλος...

έτσι, συνειδητά απόψε, είπα στον μικρό, "άστην, θα στην γράψω εγώ την τιμωρία, κι όταν σε ρωτήσει η δασκάλα, θα της πεις την αλήθεια : μου την έγραψε η νονά μου"
φυσικά, δεν του έκανα τον παραμικρό υπαινιγμό γιά τη δασκάλα του, φυσικά τον μάλλωσα γιά τις αταξίες του, αλλά εγώ μες στο κεφάλι μου, όσο έγραφα την τιμωρία, κι όσο φούσκωνε ο κάλος στο δάχτυλό μου, σιγοτραγουδούσα μυστικά, και κατά την αντίστροφη έννοια, τους στίχους του Κώστα Βίρβου και τη μουσική του Γιάννη Μαρκόπουλου "τον δάσκαλο, τον δάσκαλο, αυτόν τον σαρδανάπαλο..."