γιά ώρες κουβεντιάζαμε με τα παιδιά, γιά την Κωνσταντινούπολη !
πού πήγαν, πού δεν πήγαν, έτσι αυτό, έτσι εκείνο, πού είν΄αυτό, που το άλλο, εικόνες, περπατήματα, μυρουδιές, βόλτες, παρατηρήσεις, γεύσεις, φωτογραφίες...
μ' έπιασε, μάνα μου, μιά νοσταλγία ! μιά νοσταλγία !
είπα, μόλις θα έχω λίγα λεφτά, θα πάω πίσω ξανά σ' αυτήν την Πόλιν. ΤΗΝ ΠΟΛΙΝ, ανάμεσα στις πόλεις ...
όνειρα κάνω... ονειρεύομαι με τα μάτια ανοιχτά.
ας είναι...


τώρα το βράδυ, που έβγαλα έξω το σκυλί, είδα απέναντι τις αμυγδαλιές έτοιμες ν' ανθίσουν.
φούσκωσαν τα μπουμπούκια πάνω στα κλαδιά. θαρρώ, ως το τέλος του μήνα θα χουν ανθίσει !

πώς έχει γίνει ξάφνου έτσι η ζωή μας ;