.
"αχ πόλη, πόλη μου, που κάποτε ευτυχούσες..."


Απάντηση στο 1ο σχόλιο, που έκανε η road art ist :

«αν σκύψουμε το κεφάλι, δε ξέρω τι άλλο θα μας περιμένει»

- Πιάσαμε πάτο Road.
Δεν ξέρω αν γίνεται πιο πολύ πάτος απ’ αυτόν.
Πάτος.
Ο πάτος του πηγαδιού.
Και πώς να βγεις...
Και φυσικά, ο πάτος δεν είναι μονάχα, ή κύρια στεγνά, το οικονομικό.
Έχει πατώσει κυρίως σε νοοτροπία και ήθος ολόκληρη η νεοελληνική κοινωνία. Όλοι μας. Αυτό θαρρώ είναι απ’ όλα το χειρότερο. Χειρότερο απ’ το οικονομικό.

Έχω φυσικά την άποψή μου γι αυτά, όπως ίσως πολλοί άνθρωποι.
Την λέω νέτα σκέτα, μιάς και ποτέ δεν δίστασα να πω εκείνο που σκέφτομαι.

Πρώτα,
Όσοι μας κυβερνάν τα τελευταία πολλά πολλά χρόνια είναι στην πλειοψηφία τους άνθρωποι αδίστακτοι, κοινωνικά αμόρφωτοι (δεν εννοώ αγράμματοι – για άλλη λογιώ μόρφωση μιλάω...) και επιτρέψτε να πω και διεφθαρμένοι.
Διεφθαρμένοι βαθιά, ως το κόκαλο. Διψασμένοι για δύναμη κι εξουσία κι απίστευτα διεφθαρμένοι.
Όχι φυσικά όλοι οι άνθρωποι ! Μην τους βγάλουμε όλους τους κυβερνώντες σκάρτους, γιατί δεν είναι ... είναι όμως μιά πολύ μεγάλη πλειοψηφία, που μπορεί δυστυχώς και καθορίζει τα πράγματα.
Αν δεν το ζήσεις, δεν γίνεται να καταλάβεις ούτε από μακριά για ποια διαφθορά μυαλών και συνειδήσεων μιλάω.
Καθημερινά πράγματα, τα πιο απλά πράγματα, που ένα παιδί μπορεί να τα ξεχωρίσει και να τα λύσει, ε, γι αυτούς είναι πολύ δύσκολα, όχι γιατί είναι βλάκες, αλλά γιατί έχουν αναπτύξει μια τέτοια διαστροφή στη σκέψη και στη λειτουργία τους, που αδυνατούν πιά να σκεφτούν με τον κοινό νου, με την κοινή λογική.

Ίσως κάποιος φίλος –αν κι ελάχιστοι, μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού φίλοι γνωρίζουν αυτόν τον χώρο και περνάν απ’ εδώ-, ίσως όμως κάποιος που θα μπει και θα διαβάσει την παραπάνω παράγραφο, παραξενευτεί για το πάθος και την απολυτότητα, που χρησιμοποιώ στην διατύπωσή μου.

Έχω γνώση. Και πάθος. Και θυμό. Κι απελπισία. Και διαρκή απορία. Και πείσμα.
Αναμετριέμαι κάθε μέρα, όπως πολλοί άλλοι άνθρωποι. Με την τρέλα. Με τη διαστροφή. Με το παράλογο. Με τη διαφθορά. Με την ξετσιπωσιά. Με το θράσος. Με την αδιαφορία και την απανθρωπιά. Και με την παλιανθρωπιά.
Απελπίζομαι κάθε μέρα. Με α κεφαλαίο.
Δε λέω υπερβολή.
Κι έπειτα πάλι πεισμώνω και λέω όχι, να μην περάσουν αυτοί, και στρώνω τον κώλο μου κάτω, και λέω «δούλεψε, δούλεψε, δούλεψε, όσο μπορείς κι όσο σου κόφτει το μυαλό, κι όσο σ’ αφήνουνε, κι όσο ξέρεις, δούλευε, δούλευε, μη σταματάς, μη λογαριάζεις τη ζωή σου, τα νεύρα, τα αισθήματα, τις αισθήσεις, τίποτα μη μετράς, μόνο δούλευε...»

Και δεν ξέρω, Road art ist, που θα με βγάλει αυτό...




Δε φταίνε όμως μόνο οι κυβερνώντες.
Φταίμε κι εμείς. Ο καθένας από μας. Γιατί κανείς μας δεν θέλει να ξεβολευτεί. Γιατί γίναμε μια κοινωνία που θέλει να περνάει καλά, δίχως να δουλεύει και δίχως να παράγει τίποτα. Αεριτζίδικες δουλειές κι αέρας κοπανιστός. Φοροφυγάδες, δηλώνοντας στην εφορία το τίποτα και παρ’ όλ’ αυτά έχοντας τέσσερα αυτοκίνητα κάθε τετραμελής οικογένεια.
Πολυτελή αυτοκίνητα. Απίστευτοι τύποι έχουμε γίνει !
Οι νέοι στην ανεργία. «η μεγαλύτερη απρέπεια στην κοινωνία, είναι η ανεργία, είχε πει ο Τσαρούχης».
Απρέπεια, Road, το ξέρεις...
Από πού ν’ αρχίσει και πού να τελειώσει κανείς ;
Έχει σπάσει ο κοινωνικός ιστός. Κάθε ξημέρωμα οι πράσινοι τενεκέδες των σκουπιδιών πάνε περίπατο γύρω γύρω τα τετράγωνα, γιατί κανείς δεν τους θέλει μπροστά στο σπίτι του, αλλά δεν πειράζει, ας τον πάμε στην πόρτα του γείτονα. Απίστευτα πράγματα ! ιπτάμενες σακούλες σκουπιδιών, που εκσφενδονίζονται απ’ τον τέταρτο και σκαν στα πεζοδρόμια – θα τα μαζέψει τα σκουπίδια ο σκουπιδιάρης, δουλειά του είναι...
Απίστευτα πράγματα !

Μα, ίσως μου πεις, «τον έκαναν τον κόσμο έτσι...»
Ίσως ! θα σου απαντήσω, μα, πού είναι λοιπόν η προσωπική, η ατομική ευθύνη ; δεν υπάρχει προσωπική ευθύνη ; δεν ευθύνεται ο καθένας μας για ό, τι κάνει ; για αυτό που τελικά είναι ;



Αυτές εδώ είναι αρχινισμένες σκέψεις, πάνω στην ερώτησή σου, μα δεν μπορώ να τις τελειώσω απόψε. Δεν αντέχω. Χρειάζομαι λίγον ύπνο. Υπήρχε δουλειά απ’ το πρωί σήμερα, κι η εβδομάδα που έρχεται θα είναι δημιουργική μα ζόρικη.

Ακόμα, υπάρχει μιά θλίψη γύρω και πολλά απ’ όσα συμβαίνουν και λέγονται είναι άδικα... και αναντίστοιχα με την πραγματικότητα...
τι άλλο να πω εγώ, η indiscrete !?
πόσο άδικοι μπορούν και γίνονται οι άνθρωποι !
θλίψη παντού...


Γι απόψε,
Καληνύχτα, Road art ist.
.
.
.
.


.
να λοιπόν,
ένα σχόλιο που έγινε στις παραπάνω σκέψεις μου...
-δεν έχω λόγο να κρύψω τα σχόλιά σας...
σε σχεδόν δημόσιο βήμα διαλόγου βρισκόμαστε...
ευχαριστώ που σχολιάζετε και φυσικά μπορείτε να το κάνετε πάντα...
.
.
"ΚΑΛΗΜΕΡΑ ! ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ !
.
ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΝΑ 'ΝΑΙ ΟΠΩΣ ΤΟ ΛΕΣ.
ΟΛΟΙ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΕΦΘΑΡΜΕΝΟΙ !
ΟΜΩΣ ΚΙ ΑΥΤΟΙ, ΟΙ ΜΗ ΔΙΕΦΘΑΡΜΕΝΟΙ, ΠΟΥ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΝ ΚΟΝΤΑ ΣΤΟΥΣ ΔΙΕΦΘΑΡΜΕΝΟΥΣ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΛΙΓΟΤΕΡΗ ΕΥΘΥΝΗ.
ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΕΡΟΥΝ ΤΟ ΑΛΛΟΘΙ.
ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΚΑΤΑ ΕΝΑ ΜΕΡΟΣ ΚΑΛΥΠΤΟΥΝ ΤΗ ΔΙΑΦΘΟΡΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΝ Η ΜΠΟΧΑ ΝΑ ΒΓΕΙ ΠΡΟΣ ΤΑ ΕΞΩ ΚΑΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΑΙΣΘΗΤΗ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ. ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΣΑΝ ΤΑ ΚΑΠΑΚΙΑ ΤΩΝ ΚΑΔΩΝ ΣΚΟΥΠΙΔΙΩΝ.
ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΤΟΜΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ, ΜΕΓΑΛΗ ΚΟΥΒΕΝΤΑ ΛΕΣ.
ΚΑΙ ΜΑΚΡΥΑ ΠΟΛΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΡΑΒΗΞΕΙ Η ΣΥΖΗΤΗΣΗ.
ΓΙΑ ΠΟΙΑ ΑΤΟΜΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΚΟΥΒΕΝΤΑ ΟΤΑΝ ΟΙ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΕΣ, ΜΕ ΟΛΕΣ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ "ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ" ΠΟΥ ΕΣΥ ΤΟΥΣ ΑΠΟΔΙΔΕΙΣ, ΕΧΟΥΝ ΜΕΘΟΔΙΚΑ ΦΡΟΝΤΙΣΕΙ ΝΑ ΕΞΑΘΛΙΩΣΟΥΝ ΤΙΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΙΣ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΟΜΕΝΩΝ, ΜΕ ΚΑΘΕ ΜΕΣΟ;
Η ΑΤΟΜΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ, ΟΠΩΣ ΕΣΥ ΤΗΝ ΕΞΥΠΟΝΟΕΙΣ, ΕΙΝΑΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΙΣΗΣ ΑΞΙΑΣ ΣΤΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΑΥΤΗ ΜΕ ΕΚΕΙΝΗ ΤΩΝ "ΑΔΙΟΦΘΟΡΩΝ" ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΤΟ ΗΘΟΣ ΚΑΙ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΝΑ ΠΑΡΑΙΤΗΘΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΑΣΩΣΟΥΝ, ΑΝ ΜΗ ΤΙ ΑΛΛΟ, ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΤΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΤΟΥΣ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ !"
.
.
.
.

διαβάζω με προσοχή τα σχόλιά σας

και με αφορμή αυτά,

κάνω διάφορες σκέψεις...

θα απαντήσω φυσικά, μόλις προκάνω.

βρίσκομαι σε διάλειμμα λίγης ώρας,

πρέπει να κρατήσω κάποιες σημειώσεις για το απόγευμα

κι ύστερα έχω δουλειά ως αργά...

έτσι, θα απαντήσω μόλις προκάνω

.

ξέρετε,

ως άνθρωπος της εργασίας

-παιδί στην πιάτσα για βαρειά κι ανθυγιεινά-,

έχω μάθει να σέβομαι την άποψη του συνομιλητή,

αλλά βέβαια, ΔΕΝ ΜΑΣΑΩ εύκολα...

μήτε πέφτω εύκολα σε λαϊκίστικα τρυπάκια, σαν το παραπάνω...

η άποψή μου,

είναι όλωσδιόλου άλλη

από αυτήν που εκφράζετε αγαπητέ / ή, anonyme

και θα σας την πω, χωρίς φόβο και πάθος.

.

ευχαριστώ αν είστε εδώ

και χαιρετώ σας

.

.

.

,επανέρχομαι :

.

Είναι προφανές ότι σε αυτά τουλάχιστον τα ζητήματα έχουμε διαφορετική φιλοσοφία.

Βλέπουμε διαφορετικά το θέμα,
του
Τι είναι άξιον,
Τι πρέπον,
Τι ακριβώς είναι το ήθος,
Τι η δύναμη
Και τι η ατομική ευθύνη.


Πώς να το πω με απλά λόγια ;

Λέω, είναι λάθος μπροστά στο πολιτικό αδιέξοδο, να αξιώνουμε να υποχωρούν και να παραιτούνται οι «καθαροί» ! είναι λάθος ! ΛΑΘΟΣ ! πώς δεν το βλέπετε ;
Αυτό είναι μια από τις διαστροφές του όλου πολιτικού συστήματος ! Οι καθαροί άνθρωποι σπίτι τους και τα λαμόγια στις διοικήσεις ! ΔΙΑΣΤΡΕΦΟΥΜΕ ! διαστροφή είναι, δεν το ακούτε, δεν το βλέπετε ; διαστροφή είν’ αυτό ! στρέβλωση…

Κατόπιν, εγώ λέω,
ήθος και δύναμη είναι, να στέκεις ακίνητος σα βράχος, ακίνητος στις θέσεις, στα αισθήματά σου και στην ιδεολογία σου, μπροστά σ’ αυτήν τη λαίλαπα, που τα χει σαρώσει όλα…
ΕΥΚΟΛΟ ΤΟ ΘΕΩΡΕΙΤΕ ΑΥΤΟ ;
Θαρρείτε είναι εύκολο ;
Ξέρεις τι ιδεολογικό ξύλο πέφτει κάθε, κάθε, κάθε μέρα ;
Και μπροστά σε τι καταστάσεις βρίσκεσαι κάθε μέρα ;
τι προβλήματα ήθους, νοοτροπίας, παλιανθρωπιάς, αδιαφορίας, ψευτιάς, τεμπελιάς, ωχαδερφισμού, κακότητας, ρουφιανιάς, σκοπιμότητας κ.τ.λ., πρέπει να λύνεις ανά πάσα στιγμή ;
είναι εύκολο θαρρείς αυτό ;
ποια είναι η μαγκιά ; να πεις, άντε στο διάβολο, τα παρατάω και πάω σπίτι μου να ησυχάσω
ή να πεις, εγώ θα κάτσω εδώ και θα παλέψω;

Μερικοί άνθρωποι, δεν βάζουν καν το δίλημμα στον εαυτό τους.
Προσωπικά, έχω γεννηθεί μαχητής.
Ντροπή για μένα, είναι να τα παρατάς. Ντροπή είναι να το βάζεις στα πόδια και να τους αφήνεις το έδαφος. Δεν δίνω χώμα. Αυτό είναι η ντροπή για μένα. Δεν παραδίνω, δεν παραδίνομαι.
Δεν μπορώ να ετεροκαθορίζομαι. Αν γύρω μου τα πράγματα είναι στραβά, δεν γίνεται να πω «τα παρατάω και πάω σπίτι μου». Συγνώμη, δεν μπορώ να ετεροκαθορίζομαι απ’ τα πράγματα.
Αυτόνομη προσπαθώ να είμαι. Και υπηρετώ αυτό που έχω ορίσει μέσα στη συνείδησή μου ως νόμο.

Αυτό είναι για μένα το άξιο. Και το πρέπον.

.

.

.

σας χαιρετώ

με σεβασμό

.

.

.

.

4 του Μάη

.

@
αγαπητέ μου,

όσα ανησυχούν εσάς, ανησυχούν όλους μας.

το πολιτικό σύστημα είναι πολύ βαριά άρρωστο - μα πολύ βαριά...

οι προηγούμενοι, στην πλειοψηφία τους ήσαν αρπακτικά - άρπαγες.
καμία κοινωνική συνείδηση !
αδίστακτοι.

αυτοί, στην πλειοψηφία τους παριστάνουν τους μαθητευόμενους μάγους.
πολλοί απ’ αυτούς, ως φαίνεται δεν έχουν επαφή με την πραγματικότητα !
άσχετοι.

ένα μικρό, μα σοβαρό παράδειγμα, είναι αυτό, του υπουργείου παιδείας. ΑΝΘΡΑΚΕΣ Ο ΘΗΣΑΥΡΟΣ ! άνθρακες, λέμε… ξεχνάν οι ανερχόμενοι και οι κατερχόμενοι ότι το υπουργείο παιδείας είναι μια ηλεκτρική καρέκλα από μόνο του… σκέψου, να μην προσέξεις κιόλας, και σκέψου, να γίνονται βλακείες σωρηδόν…

η πολιτική απέτυχε. οικτρά.
ας αναλάβουν οι επιστήμονες πρωτοβουλία, να ενημερώνουν τον κόσμο για όλα τα θέματα, απ' την οικονομία, ας πούμε, ως την αρχαιολογία...
υπάρχουν τόσοι σοβαροί επιστήμονες, ας παίξουν κι αυτοί επιτέλους ένα ρόλο, ας μιλήσουν, ας φωνάξουν, να μάθουμε τι επιτέλους γίνεται ΚΑΙ ΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ, εκεί που είμαστε...
ας αναλάβουν να βελτιώσουν τη ζωή του κόσμου, οι άνθρωποι του πνεύματος, της τέχνης.
Κάποια λύση θα βρεθεί, δεν έχει τελεσίδικα αδιέξοδα η «δημοκρατία».
Με την ευκαιρία, όσο θυμωμένοι κι αν είμαστε, ο παραλληλισμός με την χούντα, που κάνετε, δεν είναι σωστός.
Μπορεί όλ’ αυτά να θυμίζουν «κοινωνικό αυταρχισμό», μα θυμηθείτε ότι έχει δοθεί πρόσφατη λαϊκή εντολή με υψηλό ποσοστό.
Φυσικά, ο λαός πάντα είναι κυρίαρχος, κι αν το κρίνει, θα πάρει την λαϊκή εντολή πίσω.


Διαφωνώ ριζικά και κάθετα με αυτήν την θεωρία και την άποψή σας,
«ΟΙ ΚΑΘΑΡΟΙ ΝΑ ΠΑΡΑΙΤΗΘΟΥΝ ΑΝ ΕΧΟΥΝ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΤΟ ΗΘΟΣ
ΚΙ ΑΥΤΗ ΤΟΥΣ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΗΘΟΣ ΝΑ ΤΟ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΟΥΝ
ΜΑΧΟΜΕΝΟΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΑΠ' ΕΞΩ.»

Ήδη είπα ποια η δική μου γνώμη για το θάρρος και τη δύναμη.
Το αληθινό θάρρος είναι να μένεις στη μάχη, κι όχι να φεύγεις.

Σε συνθήκες κοινοβουλευτισμού, κι όχι βίαιης κατάργησης του πολιτεύματος,

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ

"ΜΑΧΟΜΕΝΟΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΜΟΝΟΝ ΑΠ' ΕΞΩ" !

Με την ίδια λογική, πρέπει :
- επειδή το ΕΣΥ χωλαίνει και υπάρχουν γιατροί που τα παίρνουν απ’ τον κόσμο και πίνουν το αίμα του κόσμου,
οι καθαροί γιατροί, να φύγουν απ’ την καθημερινή υπηρεσία των ανθρώπων και να κάθονται να μάχονται απ’ έξω!

- επειδή οι δημοσιογράφοι είναι σε πολύ μεγάλο ποσοστό «παπαγαλάκια» ή «αργυρώνητοι», εξαρτώμενοι από συμφέροντα, όσοι καθαροί υπηρετούν σωστά την ενημέρωση να τραβηχτούν έξω και να μάχονται απ’ έξω

και ούτω καθ’ εξής…

ποιο είναι κατά τη γνώμη σου, αυτό το «ευλογημένο έξω»; !

πώς απ’ έξω, δηλαδή ;

τι δύναμη έχεις απ’ έξω, αν ως καθαρός γιατρός του ΕΣΥ δεν μπορείς να βοηθάς καθημερινά τον κόσμο;

τι δύναμη έχει ο καθαρός δημοσιογράφος απ’ έξω, αν δεν έχει στα χέρια του ένα μικρόφωνο ή ένα έντυπο, να ενημερώνει σωστά και να συντρέχει τον κόσμο;

ένας καθαρός πολιτικός, όσο μικρός κι αν είναι, πώς μπορεί να παρέμβει στην κοινωνία, για να βοηθήσει τους ανθρώπους απ’ έξω ;

απ’ έξω, εννοείς μονάχα διαδηλώνοντας ;

μα, στις πιο πολλές διαδηλώσεις, μέσα είμαστε…


θεωρώ, ότι αν θέλεις, ως μονάδα, να βοηθήσεις τους ανθρώπους, πρέπει εσύ να εκμεταλλεύεσαι συνειδητά, τις δυνατότητες που σου παρέχει το σύστημα.
δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. όλα τ’ άλλα, είναι σκέτες θεωρίες.

έκλαψα σήμερα το πρωί, σαν είδα μια μεγάλη ομάδα

παιδιά κωφάλαλα

να δίνουν την ψυχούλα τους και να προσπαθούν να κάνουν τέχνη !
χορό (!), θέατρο, αγγειοπλαστική και καλλιέργεια λουλουδιών.
κάποια πολιτική κίνηση το βοήθησε αυτό…

ταξιδευτή,

γνωρίζω τις πνευματικές ανησυχίες και την ανθρώπινή σου συνείδηση και λέω, αν ήσουν εκεί, θα έκλαιγες κι εσύ, όπως μαζί και οι δάσκαλοι, οι γονείς τους κι άλλος κόσμος…

πώς διάβολο να βοηθήσεις τους ανθρώπους μένοντας έξω ;
πού διάβολο έξω να είσαι ;
πότε διάβολο θα βοηθηθούν οι άνθρωποι ;

όταν ξεσπάσει η παγκόσμια επανάσταση και λυθούν όλα τα ζητήματα ;!
σε πόσες γενιές ;!
και στο μεταξύ ;!


συγχώρα την πολυλογία μου.
είναι πολλά πράγματα που σκέφτομαι κι εγώ, και με βασανίζουν κάθε μέρα…
όπως πολλοί άνθρωποι, φορτώνομαι κι εγώ πολλά στην πλάτη και πορεύομαι.

Να είστε καλά.
Η συζήτηση έχει φυσικά για μένα μεγάλο ενδιαφέρον κι είναι ανοιχτή στον κάθε καλοπροαίρετο.

Σας χαιρετώ

με σεβασμό.

.

.

.

.

.

.

.