Έφτιαξα πρωί πρωί να πιώ έναν Café Crème, τέτοιος καλοκαιρινά, βροχερά  Παρισινός που είναι ο καιρός...

Μου λείπουν πολύ κάποιοι τόποι... Άσε για μια στιγμή τους ανθρώπους κι ας μιλήσουμε για τόπους...

Όταν ήμουν παιδί, ίσως στην εφηβεία μου, δεν μπορώ να θυμηθώ ακριβώς, έβλεπα τακτικά ένα όνειρο.

Κατά χρονικά διαστήματα, σταθερά, το ίδιο όνειρο να επαναλαμβάνεται:

πράσινους τόπους έβλεπα, μεγάλα δάση, νερά, δέντρα, ξανά δάση, ξανά νερά, δέντρα πάλι,

κι έπειτα, συνέχεια στο ίδιο όνειρο, έρημοι τόποι, άμμος στεγνή, άνυδρη, λόφοι από άμμο, ατέλειωτη χρυσή  έρημος, ερμιά.

Μόλις ξυπνούσα απ’ το όνειρο, αναρωτιόμουνα στα σοβαρά, γιατί άραγε το βλέπω; Τι να θέλει να πει; Μήπως θέλει να μου πει κάτι;

Αυτή ακριβώς η απορία που είχα τότε, με οδηγεί σήμερα στο συμπέρασμα, πώς δεν θα πρέπει να ήμουνα πολύ μικρή... Το να αναρωτιέσαι “γιατί συμβαίνει αυτό;” είναι μια σκέψη κάπως προχωρημένη, που τα πολύ μικρά παιδιά δεν μπορούν να την κάνουν...

Τέλος, πρόκειται για ένα όνειρο, σταθερό συμβάν των παιδικών μου χρόνων κι ήταν διαρκής, σταθερή η απορία, που είχα τότε μες στο κεφάλι μου...

Αυτό, έως ότου ήρθε ο καιρός να γνωρίσω τα δάση και έως ότου ήρθε ο καιρός να γνωρίσω την έρημο.