έπρεπε να χω τουλάχιστον συγκεντρώσει τα συμπράγκαλά μου, μα εγώ ούτε ξέρω πού ακριβώς βρίσκονται... 
ως συνήθως, την τελευταία στιγμή...

στο μεταξύ κάνουμε τακτικό το μάθημά μας, καλά τα πάμε, διακρίνω πως κάνει ο καθένας τους από μόνος του μιά μικρή προσπάθεια να προκαλέσει σύγκριση με τον άλλο, μα δεν πέφτω στη λούμπα τους - κάνω πως δεν καταλαβαίνω την πρόκληση και συνεχίζω ήρεμα, χωρίς κριτικές...
παράλληλα, προσπαθώ να σπάω τις διαφόρω λογιώ αντιστάσεις τους, όσο μπορώ, με την παιδαγωγική του ενθουσιασμού. αξίζει τον κόπο ...
  
στο μεταξύ, προσπαθώ να πηγαίνω σχεδόν κάθε μέρα στην Δ., στο νοσοκομείο, είναι κοντά ένας μήνας τώρα, πρώτα στο άλλο  νοσοκομείο, τώρα σ' αυτό, δεν το καταφέρνω και κάθε μέρα, μα ό, τι  μπορώ κάνω, πηγαίνω... 
φυσικά, ενόσω πηγαίνω, μα και μόλις βγαίνω από κει, "στα πατώματα"...  

στο μεταξύ, θέλω να πάρω κοντά μου, ένα βιβλίο passepartout, μικρό, ενδιαφέρον, ν' αξίζει τον κόπο, να διαβάζεται παντού, ελαφρύ από βάρος, να μην κουβαλάω κι αγαναχτώ ...

στο μεταξύ, βρέθηκα ξαφνικά δωρισμένη με επτά (7!) καινούργια ζευγάρια καλοκαιρινά σκουλαρίκια κι είμαι ξετρελαμένη με τα χρώματά τους.

τι άλλο ;
βρήκα ξανά μπροστά μου ένα ποίημα, που τ' αγαπούσα από παιδί : 




Η καλοσύνη σου ! 


Ω τι μεγάλη η καλοσύνη σου!

κακό δεν κάνεις σε κανένα

κι ότι κακό απ’ τους άλλους γίνεται

τρέμεις μη γίνετ’ από 'σένα.



Κι αν το κακό από 'σένα γίνηκε

να συγχωρέσεις δε σου φτάνει,

πας και ζητάς εσύ συγχώρεση

για το κακό που σου 'χουν κάνει.



Σου 'χει γεμίσει η καλοσύνη σου

δροσιά τα χείλη, ανθούς τα χέρια,

τα μάτια φως, πέφτουν στο διάβα σου

λευκά φτερά από περιστέρια.



Σύννεφο αν ίσκιωσε τα μάτια σου,

το φως θα διώξει το σκοτάδι,

τα χέρια σου μ’ οργή αν απλώθηκαν

θ’ αποτελειώσουν μ’ ένα χάδι.



Πικρά τα χείλη σου αν ανοίχτηκαν

-ω καλοσύνη σου μεγάλη-

γλυκά θα κλείσουν και στο διάβα σου

λευκά φτερά θα πέσουν πάλι




  είναι ποίημα
του Γ. Δροσίνη