α.κ.

Δεκατρείς και
χρόνους τώρα, σου το λέγω
πόσο άδικοι, πόσο απ άνθρωποι, πόσο ά χαροι, πόσο εύκολοι τρόποι είναι
ο Παρα κείμενος
κι ο Αόριστος.

Εσύ κι εγώ, δεν είμαστε φτιαγμένοι από, μήτε γιά τρόπους εύκολους.
Μήτε γιά χρόνους απάνθρωπους.
Εσύ κι εγώ, ψημένοι στο καμίνι, που βγάνει κεραμίδια, σφραγίδες και θυμιατά πήλινα.
Αυτά τα ωραία, τα σεμνά πήλινα, που τα ξεθάβουν οι αρχαιολόγοι άθικτα, αιώνες έπειτα...
Έτσι εύθραυστοι.
Κι έτσι σκληροί.