είναι ένα απ' τα θεατρικά έργα, που όταν το πρωτοείδα τω καιρώ εκείνω, από το Αμφι - Θέατρο του Σ. Ευαγγελάτου, μου άρεσε τόσο πολύ, που το ερωτεύτηκα. Αμέσως. Μπαμ και κάτω δηλαδή.
Πριν από δυό-τρία χρόνια τυχαία βρήκα κάπου το βιβλίο. Το διάβασα, το χάρηκα, το ξαναδιάβασα.
Η γραφειοκρατία στην κομμουνιστική Ρωσία, άψογα δοσμένη απ' το κείμενο, άψογα δοσμένη απ' τον σκηνοθέτη, κατάσταση τραγικομίξ, με έμφαση στο κομίξ, εύστοχα τραγική, απολαυστική κωμωδία.
Με αυτό το background στο βάθος του μυαλού μου (όσο μυαλό μου έχει ακόμα απομείνει), όταν διάβασα πως η Ρώσικη ταινία "ο ηλίθιος" αναφέρεται στην γραφειοκρατία, ενδιαφέρθηκα και το είδα.
Το έργο αυτό αναφέρεται στην γραφειοκρατία, της μετα κομμουνιστικής Ρωσίας - όχι δηλαδή ότι η απανταχού καταραμένη γραφειοκρατία είναι αποκλειστικό Ρώσικο προνόμιο, και δεν μας βασάνισε και δεν μας βασανίζει όλους ανεξαιρέτως...
Το έργο δεν έχει κωμικά στοιχεία... Βαριά ταινία, απεικόνιση μιάς πολύ σκληρής πραγματικότητας. Έργο στενόχωρο. Η αθλιότητα στην πολιτική, στο σύστημα, αλλά το χειρότερο, στους ανθρώπους...
Δεν μετάνοιωσα πάντως, που το είδα...
apprivoisée
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου