Δευτέρα 30 Απριλίου 2012

.

Περιπατητής…

Βράδυ Παρασκευής,το στερέωμα στέκει χαμηλά.
Σκοτεινός ουρανός. Υπέρλαμπρος. Οι αστερισμοί ένας - ένας με τάξη.

Ο homo universalis έγραψε στην «κόμη της Βερενίκης» :
«Διά του ανθρώπου η φύσις συνειδητοποιεί την ύπαρξή της και από τη στιγμή αυτή υπάρχει πράγματι.
…………………………………………………………
Αν ο παρατηρητής, δηλαδή ο άνθρωπος, παύσει να υπάρχει, η γένεση ή η εξέλιξη του Σύμπαντος δεν αφορά περίπου κανέναν. Ή, ακριβέστερα, δεν θα περιγράφεται μήτε θα θαυμάζεται από κανέναν.»

Στέκω λοιπόν εδώ, Παρασκευή βράδυ, «ον νοήμον», παρατηρητής.

Μία Σοφία εποίησε.


Σάββατο πρωί, μπονώρα.
Το «νοήμον ον - παρατηρητής» παρακολουθεί τον ήλιο, τον άνεμο και τα στάχυα.
Ο ήλιος λούζει τα στάχυα με φως. Ο άνεμος τα κινεί σιγά. Τα χωράφια γίνονται χρυσά, έπειτα πάλι πράσινα, έπειτα πάλι χρυσά.
.
Σάββατο απόγευμα. Συννεφιά, χωρίς βροχή.
Φωτόνια πηγαινοέρχονται, περιδιαβαίνουν επί εννέα συνεχή έτη. Κινούνται ανάμεσα σε φορτισμένα ηλεκτρόνια και σε κουάρκ. Είναι αυτά, που προκαλούν την ηλεκτρομαγνητική αλληλεπίδραση. Το φωτόνιο είναι η ψυχή, το κβάντο της ηλεκτρομαγνητικής επίδρασης. Στοιχειώδες σωματίδιο.

Μία Σοφία εποίησε.


Κυριακή αργά το πρωί,
στον ήλιο και στο νερό.
Κοιτάζω στο βυθό τους αχινούς.

Κυριακή βράδυ,
έκοψα τριαντάφυλλα από ξένο περβόλι, για να κάμω γλυκό.
Κύριε, συγχώρεσέ με, είναι η μόνη κλεψιά που έκανα στη ζωή μου. Ροδοπέταλα σε φράχτη, από Μαγιάτικη εκατόφυλλη. Μονάχα τους ήσαν, κανείς δεν τα ήθελε, δεν τ’ αναζήτησε κανείς.
Συλλέγω τα ροδοπέταλα ένα προς ένα.
Μια κουκουβάγια πέρασε απ’ εδώ, βιαστική.


Δεν υπάρχουν σχόλια: