.

Signature

Foteini

Στην ξύλινη καλύβα με κρατικό αριθμό πιστοποίησης 143, οι γυναίκες έβαλαν νερό σ’ έναν γκαζοντενεκέ, κι έπλυναν μέσα ένα γυμνό, όρθιο αγόρι.

Άλλες γυναίκες πλάϊ, πλένουν ένα παιδί μες σε ένα στρογγυλό, γανωμένο ταψί.

Άνθρωποι κατάχαμα στα λιμάνια , στις πλατείες άνθρωποι κατάχαμα, σκοινιά με απλωμένες μπουγάδες στο δημοτικό θέατρο της Αθήνας, λευκά κοπανέλια και guipure φραντσέζικα. Βαμβακερά λευκά  ανεμίζουν ανάμεσα στις δωρικές κολόνες του ναού του Ήφαιστου.

Μπακιρένιες καζάνες ανάφτουν για τα συσσίτια, στην Καισαριανή μια μάνα έδεσε την ποδιά της κούνια να νανουρίζει το βρέφος, στην Κοκκινιά η κυρία Αλεξάνδρα, βαδίζοντας ασταμάτητα, μήνες εννιά , έφερε τον μικρό Κώστα αγκαλιά. Τον πατέρα του τον έσφαξαν. Στην καταστροφή.

Insequitur clamorque virum stridorque rudentum. 

Αρμεναίοι, Έλληνες, Εβραίοι, Ευρωπαίοι, έμποροι, κτηματίες, επιχειρηματίες.

Les Bourgeois, της δυτικής ακτής της Ανατολίας.

Πόντιοι, Καππαδόκες.

Ανατολική Θράκη – Δυτική Θράκη.

Μυτιλήνη – Αττάλεια.

Οι άνθρωποι από τον ωραίο Καύκασο ξενυχτούν σε προσφυγικούς καταυλισμούς, στην αγκαλιά της Θεσσαλονίκης.

Τα σπίτια που είχα μου τα πήραν στα Βουρλά της Μικράς Ασίας

κι όσοι άντρες απόμειναν έφυγαν το ’22 οριστικά, σε τάγματα εργασίας.

Στη Μακρόνησο, πριν την αριστερά, μετώκισε η Τραπεζούντα του Πόντου.

Παιδιά Αρμενόπουλα, σε οικοτροφείο της Αθήνας. Κι άλλα παιδιά ορφανά , στη νήσο Σύρα.

Όμορφα πρόσωπα χωματένια,

μάτια μαύρες ελιές ,

μαλλιά σπαστά,

ίδια ο κυματισμός που κάνει τις νύχτες σαν σπάζει

η γλυκιά θάλασσα της Ιωνίας.

Μια γυναίκα είπε : ξέρω που ήταν οι ροδιές, τα γιασεμιά κι ο φούρνος του σπιτιού μας.

.

.

.

.

.

.