.
ανείπωτα...
I.
.
.
Εκείνη : Κατολίσθηση! Πτώση βράχων.

Εκείνος : Κι ακόμα, δεν μου χεις πει τίποτα γιά τα λιόδεντρα, μήτε γιά τ’ άγρια βάτα και τα μούρα στους φράχτες είπες τίποτα, μήτε γιά την Αρχαία Καλυδώνα και τις φωλιές των πελαργών με τα μωρά μέσα.

Εκείνη : Είδα πώς τα μαθαίνουν να πετάνε. Πρώτα ένα μικρό, δοκιμαστικό vol plané. Γυρίζουν στη φωλιά, πατάν σταθερά τα ποδάρια τους στα πλεγμένα ξύλα κι ύστερα πάλι δισταχτικά στον αέρα. Έτσι σιγά – σιγά ξεθαρρεύουν και σηκώνονται. Στο μεταξύ, οι γονείς τα παροτρύνουν με φωνές.
Είδα να κάνουν έτσι κι οι γλάροι!
Και τα χελιδόνια!

Εκείνος : Πες μου γιά τα ποτάμια !

Εκείνη : Περνάς τον Αχελώο. Την άνοιξη ακόμα έχει λίγο νερό, και τα βουνά πέρα στο βάθος έχουν ακόμα στις κορφές τους χιόνια.

Εκείνος : Τα βουνά ασάλευτα, ε ;

Εκείνη : Χαμήλωσαν τα νερά της λίμνης Αμβρακίας. Στις όχθες της βόσκουν κοπάδια τα πρόβατα.

Εκείνος : Σε ρωτάω γιά τα βουνά ! Αυτός είν’ ο λόγος που τ’ αγαπάς; επειδή είν’ ασάλευτα ;

Εκείνη : Σε ήθελα, πρώτα γιατί ήσουν ναυτικός. Ταξιδευτής !
Εσύ λαχταρούσες τη θάλασσα κι εγώ λαχταρούσα εσένα !

Εκείνος : Λαχταρούσες ! πότε άρχισες λοιπόν να χρησιμοποιείς χρόνο αόριστο ;!
Αν σε γνωρίζω λίγο, ξέρω ότι ο αόριστος είν’ ο χρόνος που δεν σ’ αρέσει...

Εκείνη : Η θάλασσα έχει χρώμα σκούρο ετούτη την εποχή. Αν δεν έβλεπες κοντά την αντίπερα όχθη, κι αν δεν έβλεπες τις τρυφερές ελιές και τα καλάμια να φυτρώνουν ως κάτω, θάλεγες πως αυτά είναι τα σκούρα νερά του Ατλαντικού, κι όχι η Μεσόγειος όταν ενώνεται με την Αδριατική.

Εκείνος : Σε ρωτάω γιά τον αόριστο χρόνο ! Δεν γίνεται να μη σου αρέσει εκείνο που πέρασε ! Εκείνα που πέρασαν... όσα πέρασαν...

Εκείνη : Συνάντησα ένα ξωκλήσι στα λειβάδια. Ήταν μιά μικρή βασιλική, σκέτη. Δίχως τρούλο.
Μπροστά πέρναγε ένας χείμαρρος στεγνός. Λευκές κροκάλες, η μιά πάνω στην άλλη.
Θυμάσαι όταν μου πες το παραμύθι με τον αυλό και τις καλαμιές ;
Τώρα σαν βλέπω καλαμιές , κάθε φορά θυμάμαι το παραμύθι που μου λεγες.

Εκείνος : Μου θυμίζεις λίγο την αλεπού ...


.
.
.
.