Τρίτη 15 Αυγούστου 2017

στην πεζούλα...


στα διάφορα soiréesπαρακολουθώ τις συζητήσεις και τις αντιδράσεις των ανθρώπων γύρω μου, τα "κοινωνικά σχόλια" και τις διάφορες ανοησίες, και σκέφτομαι τι πράγματα, και ποιά πράγματα με έμαθε η μάνα μου...

η μάνα μου, που ποτέ δεν ασχολήθηκε με τον κόσμο... τι έκανε ο ένας, τι έκανε ο άλλος, τι είπε ο δείνα, τι έκανε αυτή, τι έκανε αυτός, τι είπε και τι έκανε και πώς ζει ο καθένας...

η μάνα μου, που επίσης ποτέ δεν ασχολήθηκε με το "τι θα πει ο κόσμος..." , σκασίλα μας τι λέει ο κόσμος, δεν πα να λέει ο κόσμος ό, τι θέλει... μήτε και ποτέ την έννοιαξε, μήτε και ποτέ την νοιάζει η γνώμη του "κόσμου"... ο "κόσμος" να κοιτάζει τη δουλειά του, κι ο καθείς να κοιτάζει τον εαυτό του...

φυσικά, κι η μάνα μου απ' τη δική της μάνα τα μαθε έτσι, 
απ' τη γιαγιά Φωτεινή,
άγγελο του καλού, άγγελος ανάμεσα στους αγγέλους θα ναι τώρα, 
ορφανή από παιδί μεγάλωσε η Φωτεινή, βαθειά και συνεχόμενα φιλομαθής, με έφεση στη ζωγραφική και στις καλές τέχνες, εσωτερική μαθήτευσε στο Γαλλικό σχολείο στην Αλεξάνδρεια, με Ιταλικά απ' τα Δωδεκάννησα, Ελληνικά εκ γενετής, Αραβικά και Γαλλικά εξ Αιγύπτου...

"Θα προσέχεις και την έκφρασή σου", μας μάθαινε η γιαγιά μου. Ακόμα και το ανοιγόκλειμα των ματιών, όταν κάποιος σου λέει κάτι, ακόμα κι η έκφραση του προσώπου σου, ο τόνος της φωνής σου, εκλαμβάνεται από τον άλλο, ως κριτική, ως συγκατάβαση ή ως άρνηση. "Θα προσέχεις και πώς ανοιγοκλείνεις τα μάτια σου, αν δε θέλεις να φανερώσεις τη σκέψη και τα αισθήματά σου..."  

τέτοια πράματα...

και παρατηρώ τριγύρω μιά ολοένα αυξανόμενη ξετσιπωσιά. 
όλοι τα ξέρουν όλα γιά όλους, κι εκφέρουν και άποψη επί παντός, οι δίκαιοι κριτές... τι ανοησία...

δεν συντονίζομαι. 
μήπως άραγε είμαι εγώ η μυστήρια;




Προχτές Κυριακή, ήσαν οι 9 μέρες του Δ. 
Πήγαμε στον Άη Προκόπη. Η ρεγγίνα έσιαξε το κόλλυβο.
Θλίψη.
Θλίψη.




Συνεχίζω το πρωινό μπάνιο, κάθε οκτώ με εννιά.
Μαγειρεύω από ελάχιστα έως καθόλου.
Έφτιαξα όμως  pêches Melba.




Έχω διαρκή και ισχυρή ταχυκαρδία, εδώ και τουλάχιστον μιά βδομάδα.
Με έχει κουράσει πάρα πολύ κι αναγκάστηκα να τηλεφωνήσω στον φίλο μου τον καρδιολόγο.
- "πας τώρα στο νοσοκομείο γιά καρδιογράφημα!"
- "όχι, δεν πάω..."
- "τιιιι ; τι είπες ; φρίκαρε ο doctor... δεν πάς ;!" τις φωνές του απ' το τηλέφωνο τις άκουσε η γειτονιά...
έτσι, Δευτέρα βράδυ, το πέρασα στο νοσοκομείο, με καρδιογράφημα και διάφορα... μου καταμελανιάσανε τα χέρια, κάτι άσχετες...
τέλος πάντων, τίποτα δεν έχω, ένα γερό μουλάρι είμαι, μόνο, είπε ο γιατρός, να κόψω τους πολλούς καφέδες, όχι στρεεεεςςςς, και να σταματήσω να ξελυσσάω πέρα δώθε στους ήλιους, με τους τεσσαράκοντα βαθμούς... τα αυτονόητα δηλαδή...

και η ατάκα του doctora : "όταν μου είπες ότι δεν πας για καρδιογράφημα, έκανα μισήν ώρα να συνέλθω...!"

yesss!







Δεν υπάρχουν σχόλια: