.

signature foteini

μέρες τώρα, σκαλίζω την πληγή.
θέλοντας και μη, τη σκαλίζω.
ανοίγω κιτάπια των χρόνων και σεντούκια πανάρχαια...
γυρίζω ξανά ταπεινά πίσω στην εποχή, που η γυναίκα στρατιώτης μετεσχηματίσθη.
μία μονάχη δύναμη επί της γης, μία μονάχη γνώση στάθηκε ικανή γιά την μετατροπή αυτή.
κανόνας ένας . νομοτέλεια.
εξέδυσές με, τα ιμάτιά μου τα στρατιωτικά .
Εύα με ονόμασες. και με προσάρτησες στη γύμνια της αριστερής σου πλευράς.
πώς εκδύεται η κάμπια τα χνούδια και φεύγει ψηλά, ωραία πεταλούδα! ψυχή !
με οδύνη... κανόνας δεύτερος στη φύση δεν υπάρχει.
κι ο ένας κανόνας αυτός, μέσα στα χρόνια «ανθ’ ημών», φυσικά.
μα εσύ, Κύριε, γνωρίζεις, ότι εγώ από τον καιρό δεν τρόμαξα. δεν κουράστηκα. δεν βαρυγκόμησα. δεν βλαστήμησα. δεν εγκατέλειψα. δεν λιγοψύχησα. δεν τα παράτησα. δεν έφυγα.
δεν έγινα εγώ ο χαλκός να ηχεί, μήτε το τύμπανο να αλαλάζει
και στην ευτέλεια των καιρών δεν έστερξα.
εγώ μητέρα, αδερφή, σύντροφος, φίλη,  το άλλο μισό εγώ,
οστούν εκ των οστών, λόγος πριν απ' τον λόγο, ανασαιμιά της ανασαιμιάς, γυναίκα Εύα,
εδώ έως τον αιώνα στάθηκα ,
Κύριε.

βρήκα, σε πρόχειρες σημειώσεις μου ανάμεσα,
αυτά τα λόγια του Dante :

"Από κείνους είμαι που, 
όντας με συνεπαίρνει η αγάπη, γράφω, 
κι όπως εντός μιλάει, στο φως ξεφανερώνω"

και βρήκα ακόμα, κι ετούτη την παλιά μου σημείωση, που ίσως έχει ξεχαστεί :

όταν εσύ έχεις τέτοιο θάρρος,

-και μιλάς έτσι-

έχω  κι εγώ !

.

.

.

.

.