.
όχι καλά...
γεμάτη η μεγάλη αίθουσα του κολλεγίου, όλα κύλησαν ομαλά, ο κόσμος έφυγε ευχαριστημένος, πήγα τις χορωδίες μετά για κέρασμα στον Γ.Κ., όλα πηγαν κι εκεί καλά, και πήραν όλοι τώρα τον δρόμο της επιστροφής, ένα πούλμαν για Κεφαλλονιά, ένα για Ερμιόνη, ένα για Ναύπλιο, δύο για Αθήνα.
φαινομενικά όλα καλά, μα στην ουσία όχι καλά.
είμαι χαλασμένη, διαολισμένη και άκεφη.
η Άννα μου βαλε στην τσέπη ένα σταυρουδάκι, υπάρχουν άνθρωποι που λυσσάνε, λυσσάνε δεν είναι η σωστή λέξη, αρρωσταίνουν με ό, τι γίνεται, αρρωσταίνουν και που υπάρχω, αρρωσταίνουν.
μήτε τα προσχήματα δεν κρατάνε. το μίσος έχει δόντια σουβλερά και θέλει να τα μπήξει σε απαλή, άσπρη σάρκα.
όσο κι αν λέω ότι δεν ασχολούμαι με ανθρώπους κομπλεξικούς, άξεστους και πανηλίθιους, όσο κι αν θέλω να κρατιέμαι μακριά, έρχονται κάποιοι και μπλέκουν κοντά μου.
φυσικά, δεν είναι η πρώτη φορά που το συναντάω αυτό...
μα όσο κι αν λες "δεν με νοιάζει" , ανθρώπινο είναι να σε νοιάζει...
όταν φύγανε όλοι απ' το μαγαζί, κάθισα με τον Γ. Κ. και κουβεντιάσαμε γι αυτά...
τους γνωρίζει όλους αυτούς έναν έναν, μέχρι και τι χρώμα βρακί φοράνε...
"φυσικά είναι αστοιχείωτοι και ζηλεύουν", μου λέει, "δεν τους έμαθες ακόμα ;!"
τρομερά τα κυκλώματα !
το μόνο που θέλουν είναι να σε ξεπαστρέψουν... πώς θα σε βγάλουν απ' τη μέση...
έτσι που απόψε λέω, να τα παρατήσω σύξυλα όλα...
.
ένα μικρό τρυφερό πουλί, σα να τραγούδησε απόψε μες τη νύχτα, μα μπα, λάθος κάνω...
.
πέφτω για ύπνο ξερή.
.
.
.
.
.
.
.