.
επί ασπαλάθων...
.
ξεκινήσαμε σκοτάδι, απ' την κορφή.
σιγά σιγά χάραξε και διαλύθηκε η ομίχλη, ώσπου φάνηκε κάτω στο φως ο Πειραιάς, ένα καράβι και πέρα ο λόφος της Ακρόπολης.
μαγικός είναι ο Υμηττός και στο ξημέρωμα!
είχε βέβαια υγρασία, χρειάστηκε μακό μπλουζάκι κοντομάνικο και λεπτό μπουφανάκι από πάνω.
κάναμε 6 ακριβώς χιλιόμετρα, βαδίζοντας μέσα στο βουνό, πήγαινε - έλα. φτάσαμε ως το νεκροταφείο του Παπάγου και επιστρέψαμε.
απόλαυση και ψυχική ευεξία ήταν.
οι κουμαριές γεμάτες, αλλά δεν κοκκίνησαν ακόμα οι καρποί. πάρα πολλά νεαρά πεύκα ευτυχώς, αγριελιές, θυμάρια, τόπους τόπους ολόκληρες αποικίες από σπάρτα - που δεν είναι ο καιρός τους, σχίνα, κυκλαμινιές βαθύ μωβ, μυρτιά και πουρνάρια.
τα πουλιά ξελαρυγγιάζονταν.
παίρνεις βαθειές ανάσες, ξελαμπικάρει το μυαλό, δοξάζεις κι εσύ μαζί με τα πουλιά τον Θεό.
τον όποιον Θεό υπάρχει.
.
.
.
.
.
.
.