.
με βαριά καρδιά...
.
τριγυρνάνε όλη μέρα δεξιά - αριστερά, στον ίδιο τόπο μεταξύ τους, περί τον περίγυρο και περί τον εαυτόν τους και γλείφονται.
δεν ακολουθώ και θα την πατήσω γι αυτό, μα δε με νοιάζει κι όλα, μήτε μπορώ φυσικά να λειτουργήσω έτσι...
δεν το αντέχω αυτό το μοντέλο. δεν είμαι απ' τον πλανήτη τους, το ξέρω, το ξέρουν κι αυτοί. ξένο σώμα. παρείσακτη. με κοιτάνε με μισό μάτι και κάποιοι - οι πιό ανόητοι - μουρμουράνε μεταξύ τους πως είμαι σνομπ ! τους ακούω... σνόμπ ! το μηρμήγκι !
το μηρμήγκι, του μηρμηγκιού, το μηρμήγκι, ώ μηρμήγκι...
ας βρίσουμε ό, τι δεν κατανοούμε...
σνόμπ !
τόσο τους κόφτει...
"Θοῦ, Κύριε, φυλακὴν τῷ στόµατί µου καὶ θύραν περιοχῆς περὶ τὰ χείλη µου"
τι να πω ; τίποτα να μην λέω καλύτερα ...
κάθομαι ήσυχη στο γραφείο μου, κι όποιος θέλει να έρθει κοντά, ας έρθει.
όλη μέρα έρχονται αρκετοί φίλοι, με παίρνουν μόνοι τους τηλέφωνο κι έρχονται, δεν έχω παράπονο.
δεν έρχονται φυσικά όσοι έχουν δει καλό γύρω τους κι έχω παράπονο.
συνεχίζει να με πληγώνει η ανθρώπινη γαϊδουριά, μα δε θα πεθάνουμε και γι αυτό τώρα...
ό, τι γίνει...
.
κάποιοι, λίγοι, οι παιδικοί μου, κάνουν κινήσεις συγκινητικές.
αύριο θα ρθει ο Ρωμύλος. μερικοί άνθρωποι είναι σαν τα πιστά σκυλιά. δεν ξεκολλάνε από κοντά σου... να θυμηθώ να πάρω μαζί μου το πρωί την Οδύσσεια. μάλλον θα χαρεί , αν δει τόσο γραμμένο και μουτζουρωμένο το βιβλίο . μόλις πέθανε ο Μπάμπης, ο Ρωμύλος το έκδωσε, έγραψε την αφιέρωση και μου το φερε.
.
τι άλλο ; τίποτε άλλο.
ακεφιά.
παράπονο.
.
je n' ai du gout que pour les pierres.
.
.
.
.
.
.
.