Δευτέρα 13 Φεβρουαρίου 2012

.
ξύπνησα
και σκέφτηκα πως αν ο πατέρας μου ζούσε, θα είχε κατέβει απ' τα χαράματα στο κέντρο της Αθήνας.
ντυθήκαμε και κατεβήκαμε άρον - άρον, με την Κατερίνα.
η πόλη μυρίζει καμμένο.
οι δρόμοι πλημμυρισμένα ρυάκια , κυρίως όχι από την κατάσβεση, μα απ' το πλύσιμο κατόπιν... κατόπιν, σημαίνει "ΑΦΟΥ κάηκαν τα νεοκλασικά οικοδομήματα..."
.
περπατήσαμε σιωπηλά μεγάλη απόσταση, πάνω κάτω το κέντρο, και ξανά.
κοντά σ' ένα κτίριο κάθισα κι έκλαψα.
σκέφτηκα ότι κι ο πατέρας μου θα κλαιγε...
.
έχω μέσα μου διάφορα πράγματα...

η εξευγενισμένη πλευρά μου, λέει : "έχουν δικαιολογημένο θυμό τα παιδιά μέσα τους και τρελαίνονται απ' τ' αδιέξοδα, δεν ξέρουν τι να κάνουν, πετάνε μολώτοφ..."
.
μιά άλλη, υποψιασμένη μου πλευρά, λέει "είμαστε σίγουροι ότι τις φωτιές τις άναψαν παιδιά και όχι διατεταγμένες υπηρεσίες ;"
όχι, δεν είμαστε σίγουροι...
.
μιά άλλη μου πλευρά, πολύ αγριεμένη, λέει : "ρε φίλε, ξέρεις τι ακριβώς σημαίνει ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ; ε λοιπόν, να στο πω εγώ, το μηρμήγκι, γιατί εσύ ο μεγάλος, δεν το ξέρεις, ως φαίνεται...
ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ λοιπόν, εδώ που φτάσαμε, είναι να μη σε βλέπει καθόλου το σπίτι σου, να μην προλαβαίνεις μερόνυχτα να πας στο σπίτι σου μήτε γιά ν' αλλάξεις βρακί, να μην προλαβαίνεις να φας φαγί, να πιείς νερό, να μην προλαβαίνεις να σκεφτείς την πάρτη σου, μα καβάλα όλο το εικοσιτετράωρο σε μιά μηχανή, σ' ένα τζιπάκι ή όπως, να τριγυρνάς την πόλη σου, τις πόλεις σου, να βλέπεις ο ίδιος, με τα μάτια σου τα προβλήματα, το πώς ζει η πόλη και οι άνθρωποι και να συντονίζεις πρώτο χέρι, εκείνα που πρέπει...
αυτό χρειάζεται, αν έχεις τσίπα και φιλότιμο...
κι άμα τα επιτελεία σου δε σ΄ακούνε, τράβα τους μπουνιές στα μούτρα να δουλέψουνε, κι αν κάνεις το χρέος σου και παρ' όλ' αυτά ανθρωπίνως αποτύχεις, ζήτα κι ένα συγνώμη, και παραχώρησε το πόστο σου σε κάποιον πιό άξιο από σένα.
έτσι, γιατί ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ είναι δρόμος, κι από καθ' έδρας αυτό το πράμα δεν γίνεται, πίστεψέ με... "
.
.
τέλος,
μιά άλλη κακή πλευρά μου, λέει : "όποιος μπάσταρδος δεν αγαπάει την Αθήνα και θέλει να την καταστρέφει, να σηκωθεί να φύγει, να γυρίσει πίσω στο χωριό του. να πάει να καλλιεργήσει τη γη, να πάει να ψαρέψει, να πάει να βρει μιά τέχνη να κάνει."
.
φτάνει πιά, τόσα χρόνια...
να γίνουμε άνθρωποι !
ως εδώ !
φτάνει !
.

.
.

.
οδός Σταδίου
.
.
οδός Αθηνάς, στο Μοναστηράκι
.
.
οδός Αθηνάς, στο Μοναστηράκι
.
.
οδός Αθηνάς, στο Μοναστηράκι
.
.
οδός Σταδίου
.
.
οδός Σταδίου
.

.
.
.

4 σχόλια:

eApenanti είπε...

Θάθελα νάχα το χρόνο να κλάψω και εγώ για τα νεοκλασικά,
να θρηνήσω για το Αττικόν
(που τελικά δεν κάηκε).
Αφού όμως πρώτα περάσω από την Ελευσίνα,
εκεί όπου πριν λίγα χρόνια,
τα χώματα της Περσεφόνης υποτάχθηκαν στις καμινάδες του Λάτση,
Να περάσω από τον Ασπρόπυργο
και να δώσω ένα αναμμένο κερί στους απεργούς της Χαλυβουργίας,
Να περάσω και από τα δυστυχισμένα δυτικά προάστεια της πόλης
και να ανάψω ένα κεράκι
έξω από τα σπίτια δεκάδων οικονομικών αυτόχειρων.

Να περάσω και ν' ανάψω κεριά,
γι' αυτούς κια γι' αυτά που ποτέ δεν έκλαψε κανείς.
Δεν θα στέρξει κανείς και δεν θα δοθεί δάνειο επισκευής από κανέναν λαμπρό χορηγό.

Έχω πολλά να κάνω και για πολλά να κλάψω
πριν φθάσω στο ΑΤΤΙΚΟΝ
που τελικά δεν κάηκε
και στο νεοκλασικό του Τσίλερ,
που κάηκε και θα αναστηλωθεί από λαμπρούς χορηγούς,
σαν τον Λάτση και την Βαρδινογιάννη.

Καλημέρα
και σε όσους στέγνωσαν τα μάτια τους από τα χημικά
κι' έτσι δεν μπορούν να κλάψουν για το ΑΤΤΙΚΟΝ.

foteini είπε...

@
ΔΩΣΑΜΕ !

όποιος ενδιαφέρεται γιά την ιστορία,
μπορεί να δει φωτογραφίες εφημερίδων από το 1973 (!) κι εδώ...
παντού ένα κορίτσι,
ύστερα μιά κοπέλα
ύστερα μια γυναίκα
να σηκώνει πανώ πάντοτε στα χέρια,
στρατιώτη στο μέτωπο - στην πρώτη πάντα γραμμή,
να βαδίζει τους δρόμους της Αθήνας. Αδιάκοπα.

μαζί με άλλους, πολλούς ανθρώπους,
έχουμε γράψει χιλιάδες χιλιόμετρα,
κι αμέτρητες φορές υπέφεραν τα μάτια μας απ' τα χημικά, τα πνεμόνια, οι φωνητικές χορδές μας
κι από ξύλο τα πλευρά μας, τα πόδια, τα χέρια μας...


"ν' ανάψω κεριά,
γι' αυτούς και γι' αυτά που ποτέ δεν έκλαψε κανείς"...
(!)

αν σκέφτονται οι νέοι
ότι το λαϊκό κίνημα
δημιουργήθηκε, ζυμώθηκε, ανδρώθηκε και γιγάντωσε ξαφνικά, τα δυό - τρία τελευταία χρόνια,
απλά, κάνουν λάθος...

έχουν πολλοί άνθρωποι κλάψει,
βαδίσει και παλέψει
γιά την Ελευσίνα, γιά τον Ασπρόπυργο, γιά τα δυτικά προάστια, γιά τα νότια, και τα νοτιοδυτικά.

ο αγώνας συνεχίζεται...



ΟΜΩΣ ΕΣΑΣ,
ΠΩΣ ΣΑΣ ΠΕΡΑΣΕ ΑΠΟ ΤΟ ΝΟΥ
ΝΑ ΣΥΓΚΡΙΝΕΤΕ (!)
τον ανθρώπινο πόνο,
την ανεργία,
το αρχαίο χώμα της Ελευσίνας,
τα δυτικά προάστια,
και τον μόχθο των απεργών,

με τα νεοκλασικά ;!


εγώ,
σ' αυτό το κομματάκι,
μονάχα στα κατεστραμμένα νεοκλασικά της Αθήνας αναφέρθηκα

αυτό ήθελα,
όπως θαρρώ είχα ΔΙΚΑΙΩΜΑ
αλλά και ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ να το κάνω...

eApenanti είπε...

Καλημέρα,
Έχετε δίκηο.

Το σχόλιο είναι η ανάρτηση που έχω κάνει στο blog μου, από την οποία όμως διαγράφηκαν μερικές λέξεις και φράσεις για να μην τις μεταφέρω κι' εδώ.

Αν δείτε την ανάρτηση θα καταλάβετε.

Οφε'ιλω όμως να πώ πως δεν συνέκρινα πράγματα με ΄άνθρώπους. Βαθμούς ευαισθησίας Φαρισαίων και Αλαφουζαίων συνέκρινα. Και προφανώς δεν αφορά εσάς και την ανάρτησή σας το σχόλιο.
Άλλωστε ίσως και να το γνωρίζετε, το blog σας το επισκέπτομαι πολύ συχνά και επίσης το έχω εντάξει στη λίστα των αγαπημένων μου.

Τέλος, ευχαριστώ που σας έδωσα την εντύπωση τόσο νέου. Από ό,τι αναφέρετε, μάλλον και λίγο μεγαλύτερός σας θάμαι.
Ευχαριστώ
Θανάσης.

ΥΓ. Χαίρομαι ιδιαίτερα που το "ΔΩΣΑΜΕ" το συνοδεύσατε με το "Και συνεχίζουμε".

foteini είπε...

@
μπορώ να διακρίνω την ευαισθησία.
και το θυμό.

μα μήπως όλοι θυμωμένοι δεν είμαστε ;!
απλά, σπάζω το κεφάλι μου να σκεφτώ, ΠΏΣ ΝΑ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΟΥΜΕ ΩΦΕΛΙΜΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΑΥΤΟΝ ΜΑΣ ΤΟ ΘΥΜΟ...

νομίζω,
(το σημείωσα κι αλλού...)
πως πρέπει να συνεχίσουμε να ζούμε κανονικά, με όλα μας τα ενδιαφέροντα και τις ασχολίες, ενάντια σ' όλους αυτούς που
πόντο πόντο ΜΑΣ ΞΗΛΩΝΟΥΝ ΤΗ ΖΩΗ...

"αυτοί" ξηλώνουν,
εμείς πεισματικά και συνειδητά ξαναενώνουμε τον κοινωνικό ιστό...

δεν ξέρω πώς αλλιώς...

με τιμά η φιλία :)

ευχαριστώ !