Να
σ'
αγαπώ
ήντα
΄θελα
να
σ'
αγαπώ
ήντα
θελα
να
σ'
αγαπώ
ήντα
θελα
να
χω
φουρτούνα
και
μπελά



Το μεσημέρι παντρέψαμε τον Μάνο.
Ήπια τέσσερις μποτίλιες μπύρα. Τις τσάκισα.
Να μη με πιάνει το σκασμένο... να μη με πιάνει...
Ούτε μιά ελαφριά, ούτε μιά γλυκειά ζάλη... τίποτα λέμε !

Τέρμα. Τ' αποφάσισα. Ο χορός των χορών είναι ο χασαποσέρβικος, πάει και τελείωσε.
Διότι, είναι χορός ζωηρός, αλλά κυρίως είναι χορός συντροφικός. Γι αυτό μ' αρέσει και γι αυτό μου μιλάει, γιατί είναι συντροφικός και γιατί είναι ζωηρός.

Φυσικά, πολλοί Ελληνικοί - δημοτικοί - χοροί (οι περισσότεροι μάλλον) είναι συντροφικοί και ζωηροί.
Υπάρχει όμως εδώ, μιά ποιοτική διαφορά.
Η διαφορά του χασαποσέρβικου απ' αυτούς, είναι , πως ο χασαποσέρβικος είναι αρκούντως (γιά τα δικά μου γούστα) λαϊκός και μαγγιώρικος.
Συντροφικός δηλαδή, όχι γιά το comme il faut δημοτικό - παραδοσιακό σύνολο, αλλά συντροφικός γιά ασκέρι αρκούντως (γιά τα δικά μου πάντα γούστα) μόρτικο. Πάει να πει, στίχος, μουσική, ύφος και ζωηράδα, γιά γενναίο rebet ασκέρι.