Ξαναδιαβάζοντας, ετούτη τη φορά στα ελληνικά, την “Porte etroite” του André Gide , βρίσκω με το μυαλό μου έναν κοινό πυρήνα, και μια βασική ιδέα , που συνάντησα άλλοτε στον
Παλαμά :
“Πνεύμα κι εσύ, πνεύμα κι εγώ,
Πνεύμα κι ο έρωτας, όλοι”
Πνεύμα κι ο έρωτας, όλοι”
Στις
"Μεγάλες Προσδοκίες" του Dickens - γιατί όχι (;) , είναι βασικό το στοιχείο της αφοσίωσης, στη ζωή του
Πίπ (ω, Εστέλλα !)
Στης το “Σουέλ” :
“το σπάνιο χάρισμα της αυταπάρνησης
και της χωρίς προϋποθέσεις αφοσίωσης.
Μια αγάπη ωστόσο, που έχει ανελαστικά προαπαιτούμενα και
ρήτρα σε σκληρό νόμισμα”
André
Gide , εκδ. Ζαχαρόπουλου
Άλισα
-
“… γιατί να έχουμε αυτό το συναίσθημα της αβεβαιότητας ; γιατί αυτή η αδράνεια,
η βουβαμάρα, ενώ έχουμε τόσα πράγματα να πούμε ο ένας στον άλλο ;…δεν ήθελα να σου στείλω αυτό το γράμμα χωρίς να σου ζητήσω να είσαι διακριτικός… πολλές φορές με πλήγωσες στο παρελθόν… αυτό άλλωστε ήταν που μ’ έκανε να σκεφτώ ότι ο έρωτάς σου ήταν εγκεφαλικός κυρίως, μια έμμονη ιδέα πίστης και αφοσίωσης ενός διανοούμενου”
Ζερόμ
-
“Άλισα λυπήσου μας ! Το γράμμα σου με κάνει τόσο να υποφέρω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου