Πέμπτη 12 Μαρτίου 2015




Ξαναδιαβάζοντας, ετούτη τη φορά στα ελληνικά, την “Porte etroite” του André Gideβρίσκω με το μυαλό μου έναν κοινό πυρήνα, και μια βασική ιδέα , που συνάντησα άλλοτε στον Παλαμά  :

“Πνεύμα κι εσύ, πνεύμα κι εγώ,
Πνεύμα κι ο έρωτας, όλοι”



Στις
"Μεγάλες Προσδοκίες" του Dickens - γιατί όχι (;)  είναι βασικό το στοιχείο της αφοσίωσης, στη ζωή του Πίπ (ω, Εστέλλα !)



Στης   το Σουέλ” :

“το σπάνιο χάρισμα της αυταπάρνησης

και της χωρίς προϋποθέσεις αφοσίωσης.

Μια αγάπη ωστόσο, που έχει ανελαστικά προαπαιτούμενα και ρήτρα σε σκληρό νόμισμα”




André Gide  , εκδ. Ζαχαρόπουλου

Άλισα
- “… γιατί να έχουμε αυτό το συναίσθημα της αβεβαιότητας ; γιατί αυτή η αδράνεια, η βουβαμάρα, ενώ έχουμε τόσα πράγματα να πούμε ο ένας στον άλλο ;
…δεν ήθελα να σου στείλω αυτό το γράμμα χωρίς να σου ζητήσω να είσαι διακριτικός… πολλές φορές με πλήγωσες στο παρελθόν…  αυτό άλλωστε ήταν που μ’ έκανε να σκεφτώ ότι ο έρωτάς σου ήταν εγκεφαλικός κυρίως, μια έμμονη ιδέα πίστης και αφοσίωσης ενός διανοούμενου”


Ζερόμ
- “Άλισα λυπήσου μας ! Το γράμμα σου με κάνει τόσο να υποφέρω.
















Δεν υπάρχουν σχόλια: