... κατάλαβα ξαφνικά, ότι είχα γαντζωθεί γερά πάνω στο σύρμα.
είχα μπήξει τα δάχτυλά μου μέσα στις τρύπες του συρμάτινου φράχτη και κρατιόμουνα σφιχτά.

τότε θυμήθηκα, την πρώτη μέρα που πήγε σχολείο,  6 χρονών με κοντά βρακιά, ανασφαλές, φοβισμένο και δύστροπο.
έτσι πάλι τότε κρατιόμουνα σφιχτά, κι είχα μπήξει πάλι τα δάχτυλά μου μέσα στις τρύπες του συρμάτινου φράχτη του σχολείου.

... μετά, επανέλαβα μέσα στο νου μου το δίστιχο, που από παιδί αγάπησα και το φύλαξα καλά στην καρδιά μου, ίσως, λέω, γιά τούτη την ώρα...

"Μητρός τε καὶ πατρὸς καὶ τῶν ἄλλων προγόνων ἀπάντων τιμιώτερόν ἐστιν ἡ Πατρὶς καὶ σεμνότερον καὶ ἁγιώτερον καὶ ἐν μείζονι μοίρᾳ καὶ παρὰ θεοῖς καὶ παρ᾿ ἀνθρώποις τοῖς νοῦν ἔχουσι."

έτσι, λίγο σα να ησύχασα...