Πονάω. Μουγκρίζω απ' τον πόνο. Σιγανά μουγκανητά μέσα στη θάλασσα, όπου φεύγω και ξανοίγομαι μονάχη μου, γιά να μπορώ να μουγκανίσω με την ησυχία μου. Και με την ψυχή μου.

Ίσως δεν θα τα βγάλω πέρα... Δεν γνωρίζω... Θα ήθελα να τα βγάλω πέρα και να επιβιώσω, γιατί έχω ακόμα αφημένες πολλές εκκρεμότητες με τα παιδιά, αλλά δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω...

Πονάω και σου μιλάω. Κλαίω σιωπηλά και σου μιλάω. Μουγκανίζω σιγανά και σου μιλάω. Σκέφτομαι και σου μιλάω. Προσεύχομαι και σου μιλάω.

Θέλω να είσαι καλά. Θέλω να είσαι στο φως. Νομίζω ότι είσαι στο φως. Αν δεν είσαι εσύ στο φως, τότε ποιός?! Αν η δική σου ψυχή δεν λούζεται με φως, τότε τι?!

Εχω σκληρούς πόνους. 

Εσύ ξέρεις, ότι τα σωματικοποιώ... Έτσι τώρα! Σχεδόν δυσκολεύομαι να περπατήσω... Σα να ξέχασα πώς περπατάνε... Εγώ, ο περιπατητής των βουνών, βαδίζω με δυσκολία αυτόν τον καιρό... Γνωρίζω όμως, πως αυτό ξεκινάει απ τα μέσα μου... Δεν περπατάνε τα μέσα μου... Δεν περπατάνε τα μέσα μου, και χάνω τον έξω μου βηματισμό...

Θα προσπαθήσω. Ανάγκη, εσύ πρώτα να είσαι καλά.