Από παιδιά που είμασταν, μας έφερνε εδώ ο μπαμπάς μου, κάθε Μεγάλη Παρασκευή, το απόγευμα...

Στεκόμαστε πάντα μπροστά, στο ίδιο πάντα σημείο, το σούρουπο, πριν σκοτεινιάσει, με σκούρο κερί αναμμένο στο χέρι, περνούσε η φιλαρμονική και παιάνιζε, ίδια η μουσική πάντοτε, μπορώ να το περιγράψω με κάθε λεπτομέρεια, η ατμόσφαιρα όλη, ο κόσμος που ακολουθεί πίσω, κάνει επίσκεψη εδώ ειδικού σκοπού, έχει ένα άλλο νόημα η επίσκεψη εδώ, κάθε τέτοια μέρα...

Σήμερα, γιά πρώτη φορά, ακολούθησα κι εγώ εδωδά σε διαδρομή τον επιτάφιο. 

Τον επιτάφιο θρήνο. Sanglots από μέσα ... Να μην ακούει κανείς απ' έξω. Να μην ξέρει κανείς. Κανείς να μην καταλαβαίνει. Ουδ είς...

"Γλυκέ μου εσύ δε χάθηκες..."

Γιά πρώτη φορά, η Ανάσταση έχει νόημα, που το συλλαμβάνει ο ανθρώπινος νους μου...

Το επιστέγασμα της ζωής είναι λοιπόν η Ανάσταση!