Πέμπτη 24, παραμονή Χριστούγεννα, η Κατ και η Ματίλντα πήγαν πρωί να πουν στην Σωσώ τα κάλαντα.

εκείνη, σήκωσε το κεφαλάκι της και είπε :
"σήμερα είν' η μέρα !" 
"ποιά μέρα είναι, μάνα ;"
"σήμερα είν' η μέρα που θα φύγω !"

έτσι το απόγευμα, έγειρε ήσυχα το κεφαλάκι της κι έφυγε.

μείναμε με την Κατ και τα παιδιά στο σπίτι της, ως ότου ήρθαν και την πήραν, ξημερώνοντας Χριστούγεννα.
σαν την έβγαζαν απ' το σπίτι, έσπασα πίσω της ένα πιάτο (έχω μιάν ειδικότητα στο σπάσιμο των πιάτων...).
τώρα η Σωσώ πήγε να βρει τον πατέρα μου. ξανάσμιξαν τα τρία αδέρφια.
είναι δύσκολο, μα σκέφτομαι πως όταν στον θάνατο κρατιέται η σειρά, είναι όλα φυσιολογικά κι έχουν λογική.