"Eξήνθησεν η έρημος, ωσεί κρίνον, Κύριε"

signature

a.k.

.
.
Γυναίκα από σίδερο
Τόσο ευάλωτη μες στην παλάμη του θεού
Τόσο εύθραυστη μες στην παλάμη σου
Τόσο ραγισμένη μέσα στο στόμα σου
Μαγκωμένη στο έρκος των οδόντων σου
Διαλυμένη στο οξύ απ' το σάλιο σου
Κρυμμένη κάτω απ' τις λέξεις σου,
απ' τα σύμφωνά σου, απ' τα φωνήεντα,
τα ερωτηματικά σου, τις τελείες, τ' αποσιωπητικά, τα κόμματα
.
Γυναίκα εύθραυστη
αγέρας κι υποψία
στα επιφωνήματά σου,
στο χαμηλό σου γέλιο, τον στεναγμό σου, την ανάσα, το ρουθούνισμα
.
Γυναίκα από σίδερο
- ρινίσματα κολλημένα κατάσαρκα στο σώμα σου
στο στήθος σου επάνω αριστερά
φτιάχνουνε κίτρινο αστέρι
.
ανήμερο

signature
a.k.

.

Στην εκκλησιά που μπαίνεις εσύ "σαν Πανσέληνος"
Κι εγώ, σα μικρό καντηλάκι.
Ορθή, ταπεινή, περήφανη, ακούραστη,
στο ιερό μπροστά, στο χέρι η σύνοψη .
Διαβάζω μαζί.
Η θεία μετάληψη. "Κοινωνόν με παράλαβε".
Βιολέττες ευωδιάζει το λιβάνι.
Άκρα σιωπή.
Παλαμική η ιερουργία και κατάνυξη.

a.         k.

Ό, τι, σου έχω ονοματίσει αιώνιο

Ένα φιλί στα γένια ανάμεσα

Ό, τι μας μένει , του Rodin το γυμνό αγκάλιασμα

Τα «μη με λησμόνει» του μηνός Μαϊου

Τα «μη με λησμόνει» νυν και αεί

Ό, τι μας μένει , η γυμνή ποίηση

Τα δάκρυα για κάθε λέξη που δεν διαβάστηκε

Τα δάκρυα για κάθε Εσύ που περιφρονήθηκε

Βιαστικές σημειώσεις της κάθε ημέρας

Ολονυχτίες μοναστικές σε σκληρά στασίδια

Προσδοκίες στο μπόϊ του ανθρώπου

Αλήθειες στου Θεού το μπόϊ

Περίπλοκες ασκήσεις αντοχής

Υπομονής μελέτες

Και σύμβολα πίστης

Η αγάπη ομολογία

Και λαμπερό φως εκ φωτός

a. k.

-μην έχοντας καμιά σημασία ο χρόνος ο σεπτός,

ο παραβιασμένος-

Ο της αγάπης
μέγας
πάμπλουτος,
ο προλετάριος
της πνευματικότητας
εγώ
.
Φτωχούλης του θεού,
καιόμενος
ευωδιάζοντας
σε θυμιατά της ιεράς Ασίζης,
ή, Σιέννα της αυστηράς,
– σχήμα θαλάσσιας αχιβάδας
εγώ
.
Εγώ ανύπαρκτος
στα όνειρα της θερινής σου ανάπαυσης
κατά το πλάγιασμα της βροχής
σε έντονο φούξια
ατλάζι μαξιλάρι
.
Μηδαμινή παρουσία – απουσία
της ζωής
σου
εδώ εγώ, ο οφείλων στη γη των ανθρώπων,
στη γη των ψυχών,
των χορδών του βιολιού, του μπουζουκιού
και του πορφυρού πάθους της Μεσογείου
.
ιδου εγώ, λοιπόν,
ο οφείλων πάντοτε
ως τάμα
στις πέτρες των δρόμων
στης ασφάλτου το κάμα
στις κροκάλες της θάλασσας
και στις θύνες του ήλιου
σου
τα δύο μου γόνατα
θρυμματισμένα.








a.k.

Κοιτάζω τη χαρακιά που σκάλισες
βαθειά μες στην παλάμη μου
Άθικτη. Ανεξίτηλη.
Γνωρίζεις, άραγε,
πως η γραμμή της ζωής μου είν’ ετούτη;

Signature

Foteini
.
.
.
Στο Λούξορ,

σιμά στο ναό, που μετράει τρισήμιση χιλιάδες χρόνια πίσω,

στέκεις εσύ νύχτα με αστροφεγγιά .

Αρχαίος μύθος σ’ έφερε εδώ.

Κι εγώ που σ’ αγαπώ, βαδίζω σιωπηλά στα χνάρια της μοίρας σου

.

Στου Νείλου τις όχθες παρέκει , κοντά σου γυναίκα αιχμάλωτη,

της εικοστής έκτης δυναστείας μαγεμένη ,

ή , από μύθο ίσα βγαλμένη του Σικελιώτη Διόδωρου,

να σ’ αγαπώ και να βαδίζω στα χνάρια της μοίρας σου, εγώ

.

Στη Θήβα την εκατοντάπυλη, ανάμεσα σε τραγούδια ιερά,

σε ανατολίτικους χορούς, σε jongleurs, σε ιαχές και σε πολεμικά εμβατήρια,

κρατώντας στα χέρια το άγιο ξίφος του Ήφαιστου,

τη ζωή παίζω, τη μοίρα υπερασπίζομαι εγώ

.

Στην Arena , κοντά στο ναό της Αθήνας,

μπρος στις οκτώ σάλπιγγες,

σε τόνους «λα» και σε «σι» ύφεση μείζονα,

ευμετάβλητο ρόδο Δωριέων εγώ,

μιά κοιτάζω τα πέτρινα φύλλα και τους βλαστούς της ακάνθου,

μιά κοιτάζω την ατίθαση χαίτη, λιοντάρι μου,

να σ’ αγαπώ, εγώ

signature 

foteini

μέρες τώρα, σκαλίζω την πληγή.
θέλοντας και μη, τη σκαλίζω.
ανοίγω κιτάπια των χρόνων και σεντούκια πανάρχαια...
γυρίζω ξανά ταπεινά πίσω στην εποχή, που η γυναίκα στρατιώτης μετεσχηματίσθη.
μία μονάχη δύναμη επί της γης, μία μονάχη γνώση στάθηκε ικανή γιά την μετατροπή αυτή.
κανόνας ένας . νομοτέλεια.
εξέδυσές με, τα ιμάτιά μου τα στρατιωτικά .
Εύα με ονόμασες. και με προσάρτησες στη γύμνια της αριστερής σου πλευράς.
πώς εκδύεται η κάμπια τα χνούδια και φεύγει ψηλά, ωραία πεταλούδα! ψυχή !
με οδύνη... κανόνας δεύτερος στη φύση δεν υπάρχει.
κι ο ένας κανόνας αυτός, μέσα στα χρόνια «ανθ’ ημών», φυσικά.
μα εσύ, Κύριε, γνωρίζεις, ότι εγώ από τον καιρό δεν τρόμαξα. δεν κουράστηκα. δεν βαρυγκόμησα. δεν βλαστήμησα. δεν εγκατέλειψα. δεν λιγοψύχησα. δεν τα παράτησα. δεν έφυγα.
δεν έγινα εγώ ο χαλκός να ηχεί, μήτε το τύμπανο να αλαλάζει
και στην ευτέλεια των καιρών δεν έστερξα.
εγώ μητέρα, αδερφή, σύντροφος, φίλη,  το άλλο μισό εγώ,
οστούν εκ των οστών, λόγος πριν απ' τον λόγο, ανασαιμιά της ανασαιμιάς, γυναίκα Εύα,
εδώ έως τον αιώνα στάθηκα ,
Κύριε.