εξήμιση η ώρα πρωϊνή,
έβλεπα σήμερα στην ΕΡΤ3 ένα ντοκυμαντέρ γιά τους μετανάστες.
τους Έλληνες οικονομικούς μετανάστες, τα χρόνια ανάμεσα στο ' 50 και το ' 60.
από κάποιες πολύ φτωχές περιοχές της Ελλάδας, μαζική μετανάστευση.
Βέλγιο, Γερμανία, Σουηδία, ακόμα κι Ελβετία. και αλλού... Αυστραλία.

Στέλιο Καζαντζίδη, με το κλάμα σου χαίρε !

θυμήθηκα τον πατέρα μου που με πήρε από το χέρι και με κατέβασε στο λιμάνι του Πειραιά.
ήμουν τότε τεσσάρων ή πέντε χρονώ.
"θα ρθουν οι θείοι μας απ' την Αμερική" μου είπε.
έχω μπροστά στα μάτια μου ένα υπερωκεάνιο να ζυγώνει στο λιμάνι. τεράστιο, σαν φωτεινή πολιτεία.
κόσμος μυρμήγκιαζε και κρεμόταν απ' τις γέφυρες και στα μεγάφωνα έπαιζαν "τα παιδιά του Πειραιά".
δεν καταλάβαινα τότε γιατί ο πατέρας μου με κρατούσε σφιχτά απ' το χέρι κι έκλαιγε.
το συζητήσαμε αυτό έπειτα από πολλά χρόνια...

"H ξενητιά, η εργατιά, η πίκρα κι η αγάπη τα τέσσερα τα ζύγισαν, βαρύτερα είν' τα ξένα"

"ήξερα ότι θάκανα πολλά χρόνια να γυρίσω πίσω", κατέγραφε την μαρτυρία ενός ανθρώπου, το πρωϊνό ντοκυμαντέρ. "άνοιξα το μαντήλι μου κι έβαλα μέσα μιά χούφτα χώμα. άνοιγα και το μύριζα στην ξενιτειά..."


οι πρόσφυγες το ' 22 ξεκληρισμένοι.
(όχι φυσικά από "συνωστισμό" στην παραλία της Σμύρνης ! - τι ΠΡΟΣΤΥΧΙΑ, τι ΞΕΔΙΑΝΤΡΟΠΙΑ κι αυτή, Θεέ μου !...) 
οι μετανάστες το 30, το 50, το 60...
τα ΠΑΙΔΙΑ μας ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ, το 2010 - 2015 !
οι πρόσφυγες της Λέσβου, το Αιγαίο, το Αιγαίο, το Αιγαίο...

"Στην αργατιά, στην χωριατιά

το χιόνι, η γρίπη, η πείνα, οι λύκοι

ποτάμια, πέλαγα, στεριές, ξολοθρεμός και φρίκη.

 

Χειμώνας άγριος. Κι η φωτιά

καλοκαιριά στην κάμαρά μου.

Ντρέπομαι για τη ζέστα μου

και για την ανθρωπιά μου".