.
.
αγαπητό ημερολόγιο,

παρακάλα να την βγάλουμε καθαρή...
.
το πρωινό, ως τις τέσσερις το απομεσήμερο, ήταν πολύ σκληρό.
αρχίσαμε στις 9.30, με το μνημόσυνο του Σ.
από τις 10 ως τις 4, έγινα χίλια κομμάτια. ετοίμασα το συντονιστικό όργανο, για τη Δευτέρα.
όλες οι βεντέττες εκεί... τι να τους λέω εγώ, το μηρμήγκι ;!
ο Δ. α. Μ., οι Δ. όλων των Σ. A., ΣΠΑΥ, Δημόκριτος, Κολλέγια, Νομαρχιακοί κ.τ.λ...
τι να τους λέει το άσχετο το μηρμηγκάκι ; τι το θελα ;! τι το θελα ;! έπαθα ψιλοπανικό...
ευτυχώς, τα παιδιά με βοήθησαν...
φώναξα τον Θανάση. έχω εμπιστοσύνη στην κρίση του. με έβγαλε από λάθη, που πιθανά θα έκανα, και με ξεάγχωσε λίγο... έχει καλό πολιτικό μυαλό, σταθερό και ντόμπρο και είναι ακομπλεξάριστος, δε φοβάται να σε βοηθήσει...
στο μεταξύ, πέρασαν χίλιοι μύριοι, ο καθείς για άλλο λόγο...
ο Τζ., ήρθε να μου προσφέρει τον Β. "έχει τραβηχτεί σπίτι του και δεν θέλει κανέναν από δαύτους, όμως εγώ για σένα θα τον πείσω... συνεννοήσου, να του βγάλουμε έναν δρόμο ή μιά πλατεία... μπορείς να του κάνεις μιά σοβαρή εκδήλωση ;"
ΠΩΣ δηλαδή ; ΠΩΣ, Θεέ μου, πώς ;!
πώς να τα κάνω αυτά ;
συμφωνήσαμε να το κουβεντιάσουμε μετά τη σύσκεψη της Δευτέρας και μετά τη "Γαλλική Τρίτη".
ξέρω κάποιον, που μόνο αυτός θα μπορούσε να με βοηθήσει σ' αυτά, και να ακουμπήσω με ασφάλεια πάνω του, μα καλύτερα να πεθάνω μονάχη μου, παρά να νομίσει πως βρήκα ευκαιρία να τον ζυγώσω.........
αχ, μονάχα αχ... τίποτ' άλλο...
-βλέπεις, monpetitmozart ?
μ' όλην ετούτη την απόρριψη και το φτύσιμο,
εμάς, (σε σένα και σε μένα δηλαδή, mpΜ), μας μένει ακόμα μιά στάλα περηφάνεια...

.
ύστερα, ήρθαν εκατό άλλοι τύποι, για διάφορα...
ένας μπήκε να με δείρει, γιατί τον γράψανε, επειδή είχε παρκάρει πάνω στο πεζοδρόμιο !
νέος ήταν, μπρατσωμένος, γεμάτος τατού, μπόρεσα και τον καλμάρισα... μόλις καλμάρισε και είδε ότι του μιλάω με ενδιαφέρον και σοβαρά, του εξήγησα ότι είναι ΓΑΪΔΟΥΡΙ, που παρκάρει πάνω στα πεζοδρόμια (!)
χαμήλωσε το κεφάλι και υποσχέθηκε δεν θα το ξανακάνει...
μετά ήρθε μία εφέτης, για τον ίδιο λόγο. μπαίνοντας, μου κούναγε την κλήση μπροστά στη μούρη "εγώ είμαι εφέτης", φώναζε ! ωρυόταν, λες κι είχε δίκιο !
θα μπορούσα να γράψω ένα βιβλίο, γι αυτά !
έμαθα και φωνάζω πιό δυνατά απ' αυτούς... δεν καταλαβαίνουν αλλιώς !...
δεν της χαρίστηκα... "παρκάρετε πάνω στα πεζοδρόμια, είσαστε και εφέτης !", της λέω...
κι άλλοι, κι άλλοι...
έπειτα ενημερώθηκα από την Τεχνική, για όλα τα κτιριακά, που έχω τ' απόγευμα.
να πάω προετοιμασμένη, να ξέρω τι τους λέω, μην ξεφτιλιστώ...
έπειτα μπήκε στο γραφείο ο μεγάλος, είδε όλους αυτούς που μπαινοβγαίνανε κι άλλους που περίμεναν κι έφυγε τρέχοντας...
ήρθε ο Γιάννης Μπ., κάθισε λίγο, πήραμε αντίκρυ τον Παντελή και μιλήσαμε λίγο, έστειλα τα "παιδιά" και διώξανε την παραλαϊκή, όλες αυτές τις ώρες γίνονταν παράλληλα η προετοιμασία για τη σύσκεψη της Δευτέρας...
πήρα τον Γιάννη Δ., του ευχήθηκα για την πρεμιέρα απόψε "σκατά !"... γέλαγε... του είπα, εγώ θα έρθω να σε δω αύριο.
μετά ήρθε η σκηνοθέτης που έστειλε ο Σ.
θέλει να ανεβάσει ένα θεατρικό για τον Ρώμο Φιλύρα. Γιατί δεν βάζετε, της λέω, ΖΩΝΤΑΝΗ ΜΟΥΣΙΚΗ στην παράσταση ;
δεν έχουμε λεφτά, λέει...
κι αν σας βρω μουσικούς εγώ ; ξέρετε της λέω, ότι υπάρχει η τάδε συγγραφέας, που έχει φτιάξει το τάδε βιβλίο και τον αναφέρει ; με κοίταζε... το ήξερε...
"μου κάνει εντύπωση, λέει, πώς το ξέρετε εσείς !"
αχ... τίποτε άλλο ! ένα έρμο αχ, μονάχα...
.
μήτε θυμάμαι τι άλλα έκανα ως τις 4, όταν όμως σχόλασα τα πόδια μου έτρεμαν...
σπίτι.
σταθερά κολλημένοι στο ...4...
τρέμουν τα πόδια μου...
φαγητό στο σπίτι δεν είχε. ποιός δηλαδή να φτιάξει ;
ξάπλωσα τρία τέταρτα, σηκώθηκα, έκανα ντους, ντύθηκα και πήγα στη σύσκεψη με τους συλλόγους για τα κτιριακά. ήσαν εκεί καμιά πενηνταριά φορείς...
ό, τι κι αν κάνεις, πάντα γκρινιάζουν, και ευχαριστημένοι ποτέ δεν είναι... καλά πήγε όμως . υπάρχει εμπιστοσύνη και σεβασμός, παρά τη γκρίνια τους.
φύγαμε από κει 9.30 και με πήγαν στο κολλέγιο. εξαιρετική η παράσταση με το ακροβατικό θέατρο !
δεν είχα ξαναδεί ! μου άρεσε πάρα πολύ ! και σε όλους, δηλαδή...
ο γλάρος Ιωνάθαν !
γλάρος ήταν η κόρη της Ελ. Τ., τη σκηνοθετική δουλειά, διδασκαλία χορο κ.τ.λ., έκανε η Λίζα Αρ.
ξέρω και τις δυό από μικρές...
στο τέλος, της είπα , του χρόνου, σας θέλω στο φεστιβάλ.
κοντά μεσάνυχτα γύρισα.
τρέμουν τα πόδια μου
τρέμει η καρδιά μου.
...κολλημένοι στο ...4... σταθερά.
βοήθησέ μας, Θεέ μου ...
.
.
.
.
.
.
.