.
monpetitmozart,
.
ήρθα λιγάκι να κουρνιάσω, εδωδά.
σέρνομαι απ' το πρωί.
ευτυχώς, ευτυχώς, μ' αναγκάζει η δουλειά να κρατάω γερά, σφιχτά, στεγνά, το μυαλό μου στον τόπο του ...
μιας και κανείς δεν υπάρχει, να κρατήσει για λίγο, με αλήθεια στα χέρια του την ψυχή μου ...
ΠΏΣ ΕΓΙΝΑΝ ΕΤΣΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ, monpetitmozart ;!
και τι θέλουμε εσύ κι εγώ, σε τούτον τον κόσμο ;
τον δίχως μπέσα !
τον ψεύτη κόσμο !
αυτόν που ούτε φιλίες, ούτε ιερά, ούτε όσια λογαριάζει ;
ούτε αγάπες ;
ούτε χρόνο, ούτε κόπο, ούτε "δόσιμο", ούτε τίποτα ...
πώς έγιναν έτσι, αλήθεια, θηρία οι άνθρωποι με τομάρια αρνιού ;
τελειώνω εδώ.
δε θέλω να το σκέφτομαι, μικρέμουμόζαρτ.
μου κάνει πολύ κακό, που το σκέφτομαι...
θα κοιμηθώ, αν μπορέσω λιγάκι... να μη σκέφτομαι...
.
.
.
.
.
.
.