.
Εις τα όρη…


μικρεμουμότσαρτ,

οι μέρες διαβαίνουν δύσκολα.
Η πρώτη δυσκολία της ζωής, η μεγάλη είναι, πως πρέπει πιά να ζω εν τη απουσία σου.
Δεν με είχες μάθει έτσι, εσύ…
Εσύ, ήσουν πάντοτε εκεί. Ήσουν διαρκώς εκεί. Ήξερα, πως μέρα νύχτα, στη ζωή μου, εσύ εκεί.
Όταν εσύ είχες αγάπη, θυμό, συμπαράσταση, φιλία, χαρά, ενδιαφέρον, κατανόηση, ελπίδα, απελπισία, κλάμα, υποψία, καταφρόνεση, συγχώρεση, ενθουσιασμό, κούραση και πάλι αγάπη, ήξερα πως ήσουν για μένα εκεί. Μες στο χρόνο… Όχι επτά χρόνους, που λες, μα απ’ τη γέννησή μου, τους χρόνους όλους της ζωής μου θαρρείς, ήσουν εκεί…
Ακόμα ακόμα, όταν εσύ έπεφτες και σε άλλες αγάπες, ήξερα, πάλι θα γυρίσεις και θα είσαι εκεί.
Εγώ παιδί εύπλαστο, προσηλωμένο στην τέχνη σου την «αυλιτική», ακολουθούσα πάντα αλλοπαρμένο χορεύοντας, τον μαγεμένο αυλό.
Κι όχι αρμαθιές ξηρά σύκα και τάσια γεμάτα πετιμέζι , μα απ’ τη φραγκοσυκιά, το γάλα θα άρμεγα με τα ίδια μου τα χέρια, να φέρω να δροσίσω το αγαπημένο στόμα σου.

Και να τώρα, ξάφνου,
πως πρέπει πιά να υπάρχω, και να ζω, εν τη απουσία σου !
Φυσικά, δεν κουβεντιάζω το πώς και το γιατί.
Οι άνθρωποι, σε συνθήκες ελευθερίας διαχειρίζονται τον εαυτό τους , κάνουν και τις επιλογές τους, κι αν άλλες επιλογές δίνουν σε σένα χαρά, χαρά θα πρεπε να χω κι εγώ, μαζί σου.
.
Οι μέρες όμως περνάν πολύ δύσκολα.
Οι νύχτες ακόμα δυσκολότερα.
.
.
.
.
.

.

στο μεταξύ,

βουνά ανεβαίνω

και

βουνά κατεβαίνω

ολημερίς...

.

.

Πέμπτη πρωί

.

τις φωτογραφίες τράβηξα σήμερα .

πάνω, φαίνεται μέρος της Αθήνας

στο βάθος αριστερά, πίσω απ' τους λόφους, ο Σαρωνικός.

κάτω

η πλευρά προς το Ολυμπιακό στάδιο.

κάτω, η ίδια πλευρά, προς το Ολυμπιακό στάδιο

.

πάνω ο Λυκαβηττός

κι ο βράχος της Ακρόπολης

.

κάτω, θολός απ' τη ζέστη, ο Σαρωνικός

στην καρδιά του βουνού...

και

.

Πέμπτη 11/6

.

το βράδυ
.

.

δύει ο ήλιος

πάνω απ' τα βουνά

.

.

.

.

.

.

αν ποτέ

έμπαινες

στον ΜΟΝΟΛΟΓΟ

του journal intime,

ίσως και να αναρωτιόσουνα...