.
... φοβέρα θέλει κι ο θεός ...
.
.

με το φεγγάρι

πώς να παρηγορηθώ ;

.
.

.

.

.

.

.

.

στον

Ν. Γκάτσο

.

.

Το σπασμένο βιολί του κόσμου ακόμα ουρλιάζει

Στα νωπά σπαρμένα χωράφια η μέρα χαράζει

Φαντάροι χορεύουν τις νύχτες σε άδειες ταβέρνες

Δελφίνια στο πέλαγο μόνα, νεράκι στις στέρνες

Νησιά ταξιδεύουν στον ήλιο, κανείς δε μιλάει

Την άνοιξη όλοι προσμένουν

Κι αυτή προσπερνάει

.

Όλα κύριε Νίκο είναι εδώ

Όπως τα άφησες εσύ κι όπως τα ξέρεις

Από της λύπης τον καιρό

Κι όταν γυρίσεις και σε δω

Μέσα στη στάμνα τη χρυσή νερό να φέρεις

Της λησμονιάς πικρό νερό

Το πιστό σκυλί της Ιθάκης στα πόδια σου κλαίει

Και η καλή, παλιά Περσεφόνη τραγούδια σου λέει

Η φωτιά πληγή που σε καίει, δε λέει να γιάνει

Το πικρό το όνειρο φταίει του αδελφού Μακρυγιάννη

Πόσο ακόμα ραγιάδες η Κρήτη κι η Μάνη

Σκοτεινές μαυροφόρες, μανάδες στου Οδυσσέα το χάνι






Κραταιά, ως θάνατος

.

.

.

.

.