.
Να δεις που ο Πέπε
θα ζητήσει και πτυχίο !

Έχω απ’ το φετινό Πάσχα, μια μικρή χαρά στη ζωή μου.
Κι αν δεν έχω μιλήσει ακόμα γι αυτήν, είναι που δεν ξέρω κανέναν να νοιάζεται για τις χαρές της ζωής μου, μήτε βέβαια για τις λύπες … ας είναι…
Αυτή η μικρή λοιπόν χαρά της ζωής μου, ονομάζεται Πέπε και είναι περίπου 6 μηνών.

Να πω ευθύς εξ αρχής, ότι αγαπάω τα σκυλιά.
Παρ’ όλο που μικρή όταν ήμουν, με δάγκωσε σκύλος, χωρίς μάλιστα να τον πειράξω, ξεπέρασα γρήγορα το τραύμα της παιδικής μου ηλικίας, και τα αγάπησα τα σκυλιά.
Ειδικά τα αδέσποτα.
Δεν τα φοβάμαι. Τ’ αφήνω να πλαγιάζουν στη δροσιά της πυλωτής, όταν κάνει πολλή ζέστη, κι αν καμιά φορά στο δρόμο γίνεται σκυλοκαυγάς και τρομάζουν οι άνθρωποι, πλησιάζω και προσπαθώ να τα ηρεμήσω.

Στο χτήμα που μεγάλωσα, ο σκύλος μας ήταν η Ρουθ.
Τη Ρουθ, την βρήκε μια μέρα ο Άλεξ, ο αδερφός του Ερρίκου, παρατημένο κουτάβι πίσω απ’ το Χίλτον, εκεί ακριβώς που είναι τώρα ένα Goody’s.
Την περιμάζεψε και μου την έφερε αγκαλιά. Μωράκι ήταν. Μαζί την βαφτίσαμε Ρουθ.
Τη Ρουθ, την αφήσαμε ελεύθερη να τρεχαλάει στο χτήμα. Έπαιζα μαζί της. Την μεγάλωσα. Κι αυτή με μεγάλωσε.
Τους χειμώνες έδιωχνε τις αλεπούδες που κατέβαιναν απ’ τον Υμηττό, ορεξάτες να φαν τις κότες της μάνας μου.
Σύντροφος σε ό, τι κάναμε και τα τρία παιδιά, ο καθένας μας την λογάριαζε για δική του παρέα.
Η Ρουθ ήταν ένα ζωηρό θηλυκό, που πάει να πει, κάθε φορά που ερωτεύονταν κανέναν περαστικό αλητάκο, ευκαιρία δεν έχανε, μόνο ζευγάρωνε μαζί του.
Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα, να έχουμε συνέχεια στο περιβόλι άλλοτε πολλά κι άλλοτε λίγα κουταβάκια, χαρά Θεού να τα βλέπεις να τρεχαλάνε κοντά στη μάνα τους.

Το ’82, όταν ο πατέρας μου γκρέμισε την μονοκατοικία για να γίνουν «τα κλουβιά», εγώ στην Αραβία, πώς άντεξε η καρδιά τους και τη Ρουθ την έδωσαν… δεν είχαν τι να την κάνουν, την χάρισαν σε ανθρώπους με κήπο…


Το 1995, μου χάρισαν άλλον σκύλο.
Ένα μωρό μαυρούλι, μέσα σ’ ένα καλαθάκι με φαρδιά, γαλάζια κορδέλα. Μια σταλίτσα πλάσμα … με μπιμπερό το τάϊζα γάλα…
Τον ονομάσαμε «Μπέμπη» και τον λάτρεψα, φυσικά !
Ο Μπέμπης, μια φορά που τον αφήσαμε στην αδερφή μου, για να πάμε Θεσσαλονίκη, κόντεψε να πεθάνει, μέρες νηστικός και χωρίς νερό.
Αρνιόταν να τον ταϊσει άλλος, αρνιόταν να φάει, να πιεί, ακόμα και τσίσα να κάνει.
Ώσπου έκανε ολόκληρο ταξίδι η μάνα μου, νομό άλλαξε και πήγε και τον τάϊσε, για να μη γυρίσω εγώ άρον άρον απ’ τη Θεσσαλονίκη…
Τέτοια πράματα…

Και τώρα να, η μικρή χαρά της ζωής μου, που ονομάζεται Πέπε.
Φελίππε δηλαδή θέλανε τα παιδιά να τον πούνε, εγώ αρνήθηκα να βγαίνω στο δρόμο και να φωνάζω «Φελίππε ! Εδώ !»…
Θα γελάει ο κόσμος, τους λέω, με τις ανοησίες…
Τότε τα πάνσοφα παιδιά μου κι οι φίλοι τους είπαν «αφού είναι ράτσα λύκου, καλύτερα να τον λέμε Φε λούπε», όμως εγώ πάλι αρνήθηκα να βγαίνω στο δρόμο να φωνάζω τα κυριλέδικα διανοουμενίστικα «Φελούπε ! εδώ !», κι έτσι, αποφάσισα μονάχη μου, λαϊκά να τον λέω Πέπε.
.

Και να, που λες, γίνεται η σύνοδος του ΟΑΣΕ στην Κέρκυρα.
Και να, που λες, οι οι υπουργοί εξωτερικών, υπό την αιγίδα του Συμβουλίου ΝΑΤΟ-Ρωσίας.
Και να, που λες, αντι ιμπεριαλιστική κινητοποίηση – αντισύνοδος ΟΑΣΕ στην Κέρκυρα…
Και να, που λες, αντιπολεμική, διεθνιστική κίνηση στην Κέρκυρα.
Και αντιεξουσιαστές.
Και αντι ιμπεριαλιστές.
Και καταλήψεις Πανεπιστημίου.
Και διαδηλώσεις.

Και να, που λες, στην αντι ιμπεριαλιστική κινητοποίηση, πρώτος ο Πέπε.
Και στην αντι σύνοδο πρώτος και καλύτερος.
Στην αντι πολεμική κίνηση ο Πέπε.
Στο δρόμο.
Διεθνιστής.
Αντι εξουσιαστής
Αντι ιμπεριαλιστής
Διαδηλωτής
Καταληψίας Πανεπιστημίου ο Πέπε, με την ουρά να κουνάει πέρα δώθε, στην καλύτερή του απ’ τα χάδια και τα παιχνίδια…
Δυό μέρες κλεισμένος ο Πέπε στο Πανεπιστήμιο…

Και να δεις, που ο Πέπε,
αφού τόσα άκουσε μες στη σχολή
και τόσα γνώρισε σχετικά με τη συμφιλίωση ΝΑΤΟ – Ρωσίας,
να δεις,
θα μας ζητήσει στο τέλος
και πτυχίο…

.

.

οι Πασχαλινές του φωτογραφίες

στην Κέρκυρα.

.

.

ο Πέπε

στην αυλή

.

.

εδώ είναι μαλλωμένος

με τη μούρη κατεβασμένη

μες στην κουζίνα

.
.

.
.
κανείς
ποτέ
δεν με κοίταξε με τόση αφοσίωση
την ώρα που πλένω πιάτα...
.
.
.

.
.
.
.
.

.

.
φρουρός