.
.
.
Θέλω κάτι να γράψω για σένα.
Κανονικά, θα έπρεπε να το γράψω αλλού. Να το δουν όσοι σ’ αγάπησαν. Να το δούν, όλοι όσοι μαζί γελάγαμε και παίζαμε. Να το δουν όσοι σου μίλαγαν. Να το δουν αυτοί που τους πόνεσες κι αυτοί που σε πόνεσαν.
Μα δεν μπορώ, Άρχοντά μου, να γυρίσω πίσω... Δεν μπορώ, να γυρίσω πίσω, να γράψω... Δε γίνεται… Έχω πάρει τις βαλίτσες μου, κι έφυγα. Μακριά από ανθρώπους, που νόμιζα φίλους. Κι είμαι, Άρχοντα, πολύ περήφανη, για να γυρίσω πίσω… Κι έχω τους λόγους μου να μαι πολύ πληγωμένη, για να γυρίσω πίσω...
Άρχοντα σε έλεγα, θυμάσαι, από τότε που σε γνώρισα. Άρχοντας, μου έμοιαξες.
Σοβαρός, λιγομίλητος γέρων. Ψηλός, ξερακιανός.
Σταράτες οι κουβέντες σου.
Την πρωτογενή παραγωγή πρέσβευες.
Μα δεν μπορώ, Άρχοντά μου, να γυρίσω πίσω... Δεν μπορώ, να γυρίσω πίσω, να γράψω... Δε γίνεται… Έχω πάρει τις βαλίτσες μου, κι έφυγα. Μακριά από ανθρώπους, που νόμιζα φίλους. Κι είμαι, Άρχοντα, πολύ περήφανη, για να γυρίσω πίσω… Κι έχω τους λόγους μου να μαι πολύ πληγωμένη, για να γυρίσω πίσω...
Άρχοντα σε έλεγα, θυμάσαι, από τότε που σε γνώρισα. Άρχοντας, μου έμοιαξες.
Σοβαρός, λιγομίλητος γέρων. Ψηλός, ξερακιανός.
Σταράτες οι κουβέντες σου.
Την πρωτογενή παραγωγή πρέσβευες.
"Μόνος μου φτιάχνω τα λαχανικά μου, μόνος το σιτάρι και το ψωμί μου, μόνος καλλιεργώ τους καρπούς της γης, μόνος φτιάχνω το κρέας μου, μόνος το μέλι μου."
Μελισσοκόμος.
Σ’ ακούγαμε σαν χαζά, ο Babis, η ange-ta, εκείνη, εσύ, εγώ. Οι πέντε μας. Στη μικρή πλατεία. Μπύρες και ποτά.
Μελισσοκόμος.
Σ’ ακούγαμε σαν χαζά, ο Babis, η ange-ta, εκείνη, εσύ, εγώ. Οι πέντε μας. Στη μικρή πλατεία. Μπύρες και ποτά.
Πού να ξέρει κανείς, αν βλέπει για τελευταία φορά, τον άνθρωπο που πίνουν μαζί μπύρα, αγκαλιάζονται και μιλάνε ; Πού να το ξέρει κανείς ;
Αν το ξερα, μπορεί και να μη σ’ άφηνα τότε από κοντά μας να φύγεις.
Αν το ξερα, μπορεί και να μη σ’ άφηνα τότε από κοντά μας να φύγεις.
Μη και δεν γίνονταν το κακό...
.
Μια λουλουδού πέρασε. Αγόρασες και μας χάρισες τριαντάφυλλα.
Δεν είναι αυτή η πόρνη η ζωή, για ρομαντικούς, Άρχοντα…
Ρομαντικός εσύ. Εκάθοσουν τις νύχτες στ’ Αγγελέτ’ τον όρμο (at 9:29 μμ
Μια λουλουδού πέρασε. Αγόρασες και μας χάρισες τριαντάφυλλα.
Δεν είναι αυτή η πόρνη η ζωή, για ρομαντικούς, Άρχοντα…
Ρομαντικός εσύ. Εκάθοσουν τις νύχτες στ’ Αγγελέτ’ τον όρμο (at 9:29 μμ
7 comments ), κι εθάμαζες την ομορφιά της γής. Τη γήινη ομορφιά, που σ’ έφερε στο θάνατο.
Σαν τραγωδία αρχαία… Πήρες το έλεος πάνω σου... Άρχοντας, λέω !
Ναι, είναι αλήθεια φυσικά, ότι ο άνθρωπος μπορεί μόνος να ζητήσει το θάνατό του !
Αν ο άνθρωπος είναι ΑΛΗΘΙΝΟΣ… αν είναι αυθεντικός… αν είναι γενναίος…
Γιατί θέλει γενναιότητα ο θάνατος. Όπως κι ο έρωτας.
Τι να λέμε τώρα, Άρχοντα ; τι να πούμε ; τι να πούμε ; τι ;
Καλέ μου, θέλω να είσαι καλά εκεί που θα σαι τώρα.
Ήσουν αληθινός και γενναίος στη ζωή.
Θέλω να σκύβεις ακόμα πάνω στους ανθρώπους και πάνω στη γη.
Πάνω στις θάλασσες να σκύβεις. Να τριγυρίζεις. Στους ωκεανούς. Στα βουνά. Στις πεδιάδες. Να δεις τον κόσμο.
Δροσερή να ναι η ψυχούλα σου.
Γλυκά κι ελεύθερα να σεριανά η ψυχή σου.
Δεν σε ξεχνώ.
* Οι καλές μέρες, πάνω στη γη...
Παρασκευή, Σεπτέμβριος 05, 2008
posted by quartier libre at 9:29 μμ
Ναι, είναι αλήθεια φυσικά, ότι ο άνθρωπος μπορεί μόνος να ζητήσει το θάνατό του !
Αν ο άνθρωπος είναι ΑΛΗΘΙΝΟΣ… αν είναι αυθεντικός… αν είναι γενναίος…
Γιατί θέλει γενναιότητα ο θάνατος. Όπως κι ο έρωτας.
Τι να λέμε τώρα, Άρχοντα ; τι να πούμε ; τι να πούμε ; τι ;
Καλέ μου, θέλω να είσαι καλά εκεί που θα σαι τώρα.
Ήσουν αληθινός και γενναίος στη ζωή.
Θέλω να σκύβεις ακόμα πάνω στους ανθρώπους και πάνω στη γη.
Πάνω στις θάλασσες να σκύβεις. Να τριγυρίζεις. Στους ωκεανούς. Στα βουνά. Στις πεδιάδες. Να δεις τον κόσμο.
Δροσερή να ναι η ψυχούλα σου.
Γλυκά κι ελεύθερα να σεριανά η ψυχή σου.
Δεν σε ξεχνώ.
* Οι καλές μέρες, πάνω στη γη...
Παρασκευή, Σεπτέμβριος 05, 2008
posted by quartier libre at 9:29 μμ
.
.
.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου