.

η φωτογραφία είναι της Φωτεινής

απ' το παράθυρο του πατρικού σπιτιού

χειμώνας 2009

.

.

.

.

.

Ernest Renan

Prière sur l’ Acropole

Traduction

Iphigénie Botouropoulou


Editions
Con. Corontzis

.

.

La “Prière sur l’ Acropole” :

un symbole et un testament spirituel pour les Grecs.

Άρχισα να έχω αναμνήσεις πολύ αργά. Για πολλά χρόνια, όταν ήμουν νέος, υποχρεώθηκα να λύνω για λογαριασμό μου τα πιο δύσκολα προβλήματα της φιλοσοφίας και της θρησκείας, όχι με τη νωχέλεια της θεωρίας, αλλά με τον πυρετό εκείνου που αγωνίζεται για τη ζωή. Το γεγονός αυτό μ’ εμπόδιζε να κοιτάζω τα περασμένα.

…………………


Η εντύπωση που μου προξένησε η Αθήνα είναι η πιο δυνατή, κατά πολύ απ’ όσες έχω νιώσει μέχρι τώρα. Ένας είναι ο τόπος όπου υπάρχει η τελειότητα. Δεν υπάρχει δεύτερος : είναι αυτός. Ποτέ δεν είχα φανταστεί κάτι παρόμοιο. Αυτό που αντίκρυζα ήταν το ιδεώδες, απαθανατισμένο σε πεντελικό μάρμαρο. Μέχρι τότε πίστευα ότι η τελειότητα δεν είναι του κόσμου τούτου.


…………………


το ελληνικό θαύμα, κάτι που υπήρξε μόνο μιά φορά, που δεν επαναλήφθηκε και δεν θα ξαναφανεί ποτέ, αλλά που το αποτέλεσμα του θα διαρκέσει παντοτινά, θέλω να πω έναν τύπο αιώνιας ομορφιάς, χωρίς κανένα ίχνος τοπικό ή εθνικό. Ήξερα, πριν από το ταξίδι μου ότι η Ελλάδα είχε δημιουργήσει την επιστήμη, την τέχνη, τη φιλοσοφία, τον πολιτισμό. Αλλά, μου έλειπε η κλίμακα. Όταν είδα την Ακρόπολη, μου αποκαλύφθηκε το θείο, όπως τότε που ένιωσα για πρώτη φορά να ζει το Ευαγγέλιο, αντικρίζοντας την κοιλάδα του Ιορδάνη από τα υψώματα του Κασίου όρους. Ολόκληρος ο κόσμος τότε μου φάνηκε βάρβαρος. Η Ανατολή με ενόχλησε με την πομπή, την επίδειξη, τους φενακισμούς της. Οι Ρωμαίοι δεν ήταν παρά άξεστοι στρατιώτες. Το μεγαλείο, του πιο όμορφου Ρωμαίου, ενός Αυγούστου, ενός Τραϊανού, μου φάνηκε απλή πόζα μπροστά στην άνεση, στην απλή ευγένεια αυτών των περήφανων και ήσυχων πολιτών. Κέλτες, Γερμανοί, Σλαύοι, μου φάνηκαν κάτι σαν Σκύθες ευσυνείδητοι, αλλά μετά βίας πολιτισμένοι. Βρήκα το Μεσαίωνά μας άκομψο κι άχαρο, φορτωμένο με άτοπη υπερηφάνεια και σχολαστικότητα. Ο Καρλομάγνος μου φάνηκε σαν αγροίκος Γερμανός ιπποκόμος. Οι ιππότες μας σαν χωριάτες που θα έκαναν τον Θεμιστοκλή και τον Αλκιβιάδη να χαμογελάσουν. Υπήρξε ένας λαός αριστοκρατών, ένα κοινό, που αποτελούνταν όλο από ειδήμονες, μια δημοκρατία που συνέλαβε τόσο λεπτές αποχρώσεις τέχνης, που και οι πιο εκλεπτυσμένοι δικοί μας μόλις αντιλαμβάνονται. Υπήρξε ένα κοινό που μπορούσε να καταλάβει την ομορφιά των Προπυλαίων και την τελειότητα των γλυπτών του Παρθενώνα. Αυτή η αποκάλυψη του αληθινού και απλού μεγαλείου με άγγιξε μέχρι τα βάθη της ψυχής μου.

………………………


Αυτό που πράγματι καταπλήσσει, είναι ότι το ωραίο εδώ δεν είναι παρά η απόλυτη εντιμότητα, ο ορθός λόγος, ο ίδιος ο σεβασμός προς το θείο.

………………………


Ένα παλιό χαρτί που ξαναβρίσκω ανάμεσα στις ταξιδιωτικές μου σημειώσεις περιέχει τούτα εδώ :

ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΠΟΥ ΕΚΑΝΑ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΑΚΡΟΠΟΛΗ
ΟΤΑΝ ΚΑΤΟΡΘΩΣΑ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΩ
ΤΗΝ ΤΕΛΕΙΑ ΟΜΟΡΦΙΑ ΤΗΣ.


O noblesse ! o beauté simple et vraie !
(ακολουθεί η προσευχή…)


Πόσο λαμπρή θα είναι η μέρα εκείνη, όταν όλες οι πόλεις που πήρανε κομμάτια του ναού σου, η Βενετία, το Παρίσι, το Λονδίνο, η Κοπεγχάγη θα επανορθώσουν τις κλοπές τους, θα σχηματίσουν ιερές θεωρίες για να επιστρέψουν τα λείψανα που κατέχουν λέγοντας : «Συγχώρεσέ μας, Θεά ! ήταν για να τα σώσουμε από τα κακά πνεύματα της νύχτας», και θα ξαναχτίσουν τους τοίχους σου υπό τον ήχο του αυλού…

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.