.
έτσι λοιπόν...
μήτε λέξη ...
ούτε καν σήμερα !...
μήτε ευχή...
εκείνη,
πολύ περήφανη για να πιέζει κι άλλο, να διεκδικεί, να ζητάει ευχές, να χώνεται μέσα στο πλήθος για λίγη, τόση δα λίγη στοργή...
εκείνη, πολύ περήφανη για την αναμένη λαμπάδα που η ίδια είναι, χρόνους ολόκληρους, δίχως τελειωμό...
πολύ περήφανη, που η θλίψη δεν την αναγκάζει να ξεχνάει
μήτε να εγκαταλείπει
πολύ περήφανη, που στέκει εκεί που έστεκε
"στώμεν καλώς"
εκείνη, ευχή προφορική για αύριο...
.
.
.

μπήκε φθινόπωρο πάλι

σύννεφα

καταιγίδες

κι

άγρια βροχή

.

.

.

ρίχνω την καρδιά μου στο πηγάδι

στη φωτιά τη ρίχνω την καρδιά μου

.
.
.
.
.