.
γιά πέταμα είμαι.
εντελώς για πέταμα...
σήμερα μπήκα σ' ένα φαρμακείο.
- δώστε μου ασπιρίνες, pyralvex για τα ούλα, σταγόνες για τη μύτη, βαζελίνη για τις πληγές των ποδιών.
γέλαγε η φαρμακοποιός, όταν της είπα : je vieillis...
με πονάει η μέση, πόδια γεμάτα καρούλες, μύτη εντελώς κλειστή και τα ούλα μου γέμισαν αύθες που πονάνε διαρκώς...
'η απ' την κούραση και το άγχος τα παθαίνω ή απλά je vieillis...


πολλές φορές ήρθα στο παρελθόν, σ' αυτήν την πόλη.
ποτέ όμως δεν χρειάστηκε να ζητήσω να βρω σπίτι...
τρομακτική εμπειρία μου φαίνεται σήμερα.
βλέπεις την άλλη όψη της πόλης και μιάν άλλη όψη των ανθρώπων...
χιλιόμετρα επί χιλιομέτρων ποδαρόδρομος, άλλοτε πάνω στο έδαφος κι άλλοτε αποκάτω, σαν τα ποντίκια, κι άλλοτε πάρα κάτω κι απ' τα ποντίκια, κοντεύεις καμιά φορά να βγεις στους υπονόμους και στ' αρχαία λατομεία...
.
οι ιδιοκτήτες σπιτιών, βάζουν σε ειδική εφημερίδα μιάν αγγελία, και οι περισσότεροι γράφουν και τη μέρα και την ώρα, όπου μπορεί κανείς να πάει να δει το σπίτι τους.
το αποτέλεσμα είναι, ότι όταν πας τη συγκεκριμένη μέρα και ώρα, βλέπεις απ' έξω να περιμένουν ουρά μερικές δεκάδες ή εκατοντάδες άνθρωποι !
τι άνθρωποι... παιδάκια, που βρέθηκαν εκεί για σπουδές και ψάχνουν μιά στέγη να βάλουν το κεφαλάκι τους...
ο ιδιοκτήτης λέει συχνά επιτακτικά, με ύφος αυτοκράτορα :
- δύο δύο θα μπαίνετε (!)
και τα παιδιά περιμένουν υπομονετικά με τις ώρες τις διαπραγματεύσεις στον όροφο, στον έκτο συνήθως όροφο χωρίς ασσανσέρ, όπου ανεβαίνουν τις περισσότερες φορές από μιά στενή, παλιά, ξύλινη σκάλα, σε διαμερίσματα τρία επί τρία ή τρία επί τέσσερα, σύνολο m2 από 9 έως 12, με κοινόχρηστη συχνά τουαλέττα και ντους στον όροφο !
Ν Τ Ρ Ο Π Η !
δεν είναι στρατιωτάκια τα παιδιά, για να υπακούουν στο σύνθημα κάθε βλαμμένου
-"εμπρός, μαρς ! ανεβείτε ανά δύο" !
τους το είπα σήμερα, τις ώρες που περίμεναν να τελειώσει η παρέλαση στο διαμέρισμα, στημένοι όρθιοι στον ήλιο...
- δεν είσαστε στρατιώτες, τους λέω, που σας μιλάν έτσι ! μπείτε τουλάχιστον μέσα τέσσερις τέσσερις, να μειωθεί στο μισό ο χρόνος αναμονής...
εκείνα δεν μίλησαν, μόνο συνέχισαν να περιμένουν, γιατί χρειάζονται απελπισμένα να τους επιλέξει ο ιδιοκτήτης και να τους δώσει το σπίτι.
έτσι, υπακούν !...

το δικό μου παιδί, ποιός ξέρει σε τι εσωτερική απελπισία κι ανασφάλεια βρίσκεται, που σήμερα κατέληξε στο πού, θέλει να μείνει...
εκτός απ' τις δεκάδες άλλα σπίτια, μας πήγαν λοιπόν σήμερα σ' ένα πολύ μικρό ισόγειο, μέσα σε εσωτερική αυλή.
καλά, ως εδώ...
μόλις άνοιγες την εξώπορτα του σπιτιού για να μπεις μέσα, πάταγες πάνω σε ένα ντους !
ο θεός δηλαδή να το κάνει ντους... ένας χαλασμένος σωλήνας, που κρέμεται απ' το ταβάνι, πάτωμα του ντους πλακάκια ίσαμε να στέκεσαι με το ένα πόδι, και χωρίς τοίχους ή άλλο κλείσιμο γύρω γύρω ! δηλαδή κάνεις ντους σε κοινή θέα !
κτλ, κτλ, κτλ, να μην πω για τα υπόλοιπα...
είδα κι έπαθα, το παιδί να το μεταπείσω, να φύγουμε από κει...

τι να πω ;...
τι να πω ;...

πώς κατήντησε έτσι η γηραιά Ευρώπη ;

κατά τα άλλα,
την πήρα απόψε αργά και πήγαμε στο Saint Germain des Prés, όπου το βιβλιοπωλείο la hune είναι ανοιχτό ως τις 12 .
αγόρασα μερικά βιβλία,
τα poèmes του Apollinaire à Lou
τα lettres à un jeune poète του Rilke
les témoignages sur le théatre του L. Jouvet
art, vérité et politique του Pinter
του Maiakovski το écoutez ! si on allume les étoiles...
ένα για τον ζωγράφο Bruegel
ένα για τον αρχιτέκτονα Santiago Calatrava
κι ένα για τον paul Klee

λεφτάκια τέλος...
ίσα που φτάσανε να πιούμε chez les deux Magots
ένα κόκκινο κρασάκι με λίγο τυρί.

.
.
αυτά, και μη νομίσεις πως δεν αγαπάω το Παρίσι...
το αγαπάω και το λατρεύω, και σου είπα άλλοτε, ονειρεύομαι να περπατήσουμε στις όχθες του Σηκουάνα μαζί...
ακόμα δηλαδή το ονειρεύομαι.
.
.
.
.